His little angel [NL]

5.

5. Sofia 

"Wel wel, kijk eens wie we hier hebben."

Mijn hoofd draaide zich meteen in de richting van de stem. "Dag prinses." zei hij met een grijns zodra mijn ogen contact maakten met die van hem. "Jij ..." Ik herkende meteen zijn masker. Zijn haar. Zijn ogen. Zijn stem. Het leek alsof ik terug gekatapulteerd werd naar twintig jaar geleden. "Herken je me nog?" vroeg hij bijna spottend. 

Zijn woorden leken erop te wijzen dat hij verwachtte dat ik hem niet kende. De laatste en ook enige keer dat ik hem gezien had was jaren geleden, toen ik nog een baby was. Niemand herinnerde zich nog wat hij of zij als baby had meegemaakt, behalve ik. Ik herinnerde mij nog ontzettend veel van dat ene moment. En ik was er daardoor zeker van dat hij nu voor me stond.

Mijn handen gingen als vanzelf naar het masker. Alsof ik zo wilde te weten komen of het echt was. Nee, dit was geen droom. Zeker niet toen hij zijn hand op de mijne legde en langzaam mijn hand weghaalde van zijn gezicht. 

"Ik heb zoveel vragen." zei ik, hopend dat hij ze wilde beantwoorden. Het leverde me een zachte grinnik op. Het klonk opnieuw wat spottend.

"Die zal je toch een andere keer moeten stellen." Hij knipoogde naar me, voor hij even snel verdween als hij gekomen was. Ik kreeg zelfs niet eens meer de kans om te reageren want hij was terug verdwenen in het donker. Alleen kon ik het niet laten om toch in dezelfde richting te blijven kijken.

Hij was eindelijk gekomen! Eindelijk had ik hem teruggezien, al was het maar voor heel even. Als ik hem straks in de balzaal zou zien dan ... Ik kon een enthousiast lachje niet onderdrukken. Dit moest Matteo weten! Hij zou ontzettend blij voor me zijn!

Ik rende terug het paleis in, naar de balzaal. Daar botste ik bijna meteen tegen hem op. Hij was waarschijnlijk net op weg naar buiten, om mij te komen halen. Matteo kon meteen aan mijn gezicht lezen dat er iets gebeurd was. "Zeg nu niet dat ik net te laat was?" De glimlach die om zijn lippen verscheen zei wel iets anders dan de toon waarop hij sprak.

"Ik heb hem gezien ... daarnet aan de fontein. Het was heel kort, maar toch ..." Matteo sloeg zijn arm om me heen en drukte me kort tegen zich aan. "Ik ben ontzettend blij voor je, zusje." 

Jarenlang had ik uitgekeken naar dit moment en nu was het eindelijk zover.

Raphaël

Ze was weldegelijk mijn prinses. De oudere versie van de baby die ik jaren geleden in mijn handen had gehad. Die al die jaren al door mijn hoofd gespookt had.

Mijn handen gingen naar mijn masker. Ik maakte hem wat steviger vast. Veel tijd om nog over haar na te denken had ik niet.

Samen met Rebecca en een aantal andere vertegenwoordigers van ons koninkrijk stonden we bovenaan de trap, die uitkwam in de balzaal. Nog even en voor het eerst sinds lang zou ik terug in de schijnwerper treden, niet meer in de schaduw.

De spreker schraapte zijn keel en keek wat angstig naar de andere gasten op de dansvloer, alsof hij verwachtte dat de hel zou losbarsten.

Rebecca legde haar hand op mijn arm, rechtte haar rug en liep zelfzeker de trap af. Niets deed vermoeden dat ook zij zenuwen had.

We waren net onderaan de trap aangekomen toen de speker onze namen had afgeroepen. En zodra dat gebeurde heerste er een stilte. Alle ogen waren op ons gericht. Of beter gezegd, op mij gericht.

Eén stem doorbrak de stilte.

"Hoe durf jij je hier nog laten zien?"

A/N: Laat zeker weten wat jullue ervan vinden!

Vote/Comment/Follow