His little angel [NL]

1.

20 jaar later 

1. Sofia 

Mijn vingers hielden het potlood stevig vast. Langzaam en voorzichtig, maar toch vastberaden, tekende ik wat ik al zo vaak op papier getekend had. De ogen die me al jaren achtervolgden in mijn dromen. In alles wat ik deed. 

Zodra ik tevreden was van mijn werk hield ik het op een afstandje voor me. Hij leek opnieuw voor me te staan. Ik herinnerde me niet alles meer van die avond. De avond waarop ze geprobeerd hadden om mijn broer te vermoorden. Was hij één van hen geweest? Had hij ook de opdracht gehad om mijn broer te vermoorden? Maar waarom had hij mij dan met rust gelaten? 

Tot op de dag van vandaag zat ik nog met zoveel vragen. Mijn ouders wisten zelfs niet dat ik me nog iets herinnerde van die dag. Ze wisten zelfs niet dat ik, met dank aan een spelletje verstoppertje met mijn broer, zijn masker teruggevonden had. En het nu verstopt had onder mijn bed. Net zoals de vele tekeningen die ik ondertussen gemaakt had. Om mijn herinneringen levend te houden.

Iets zei me dat ik niemand hiervan op de hoogte mocht brengen. Omdat iets me zei dat ze niet blij zouden zijn met die informatie. 

Ik was al jaren naar hem op zoek. Aangezien ik hem hier in het koninkrijk nog niet gevonden had, wist ik genoeg. Hij was géén weerwolf. Een mens? Een vampier? Een ander mythisch wezen? Of was er ondertussen iets gebeurd waardoor hij gestorven was? Zou ik hem ooit ontmoeten?

Er werd op de deur geklopt. Meteen kwam mijn lichaam in beweging. Dit moment had ik al zo vaak meegemaakt. Ik verstopte mijn tekening onder mijn hoofdkussen en ging op het bed liggen, alsof ik net een dutje gedaan had. 

De deur ging langzaam open. Een bekende lach galmde door de kamer. "Wie doet er nu in godsnaam een dutje op dit uur van de dag?" Ik draaide me op mijn zij en trok ondertussen een wenkbrauw op. "Moet jij niet trainen?" kaatste ik de bal meteen terug. Opnieuw lachte Matteo. Mijn broer had het drukker dan ik. Hij zou ooit koning worden en werkte daar al twintig jaar naartoe. 

"Eén dag niet trainen kan geen kwaad." zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde. "En daarbij, ik weet iets veel leukers." Ik zag de twinkelingen in zijn ogen. Hoezeer hij ook de verantwoordelijkheid van een heel koninkrijk op zijn schouders droeg, toch hield hij ervan om kattenkwaad uit te halen. "Volgens mij wil ik niet weten wat je nu weer van plan bent." mompelde ik, terwijl ik rechtop ging zitten. 

Deze keer rolde Matteo met zijn ogen. "Jij kunt ook nooit eens plezier maken." bromde hij. "Elke keer moet ik je proberen overtuigen. Spelbreker." Zijn ogen twinkelden nog steeds. Hij wist goed genoeg dat als hij dat zei, hij me meteen had overtuigd. 

"Wat ben je van plan?" Ik stond recht en stapte naar hem toe. Een kleine grijns verscheen om zijn lippen, duidelijk tevreden dat ik had toegehapt. "Wel ... Ik dacht ..." Hij sloeg ondertussen zijn arm om mijn schouders. "Misschien kunnen we eens op de zolder van de noordelijke toren gaan kijken." Ik zuchtte diep om wat hij zei. "Ben je al vergeten wat papa zei? De noordelijke toren is verboden terrein, omdat het slecht onderhouden werd. Het is gevaarlijk om daar naartoe te gaan!" 

Matteo trok een wenkbrauw omhoog en haalde daarna zijn schouders op. "Ik dacht dat je daar wel eens wilde zoeken naar nieuwe boeken." zei hij, terwijl hij achteruit stapte. "Misschien vind je daar wel wie die mysterieuze man is waar je al zo lang over nadenkt." 

Ik sprintte naar de deur toe, sloot het en hield daarna mijn hand over zijn mond. "Je hebt me beloofd om dit geheim te houden." siste ik. "Het om de paar minuten luidop zeggen is naar mijn gevoel niet geheim houden." Matteo grinnikte tegen mijn hand. Pas na een paar seconden haalde ik mijn hand terug van zijn mond.

Een paar jaar geleden had Matteo één van mijn tekeningen gevonden. Of beter gezegd, al mijn tekeningen. Toen was er geen ontkennen meer aan en had ik alles opgebiecht aan hem. Ik had gehoopt dat hij misschien zou weten wie de man was. Hij had waarschijnlijk wel toegang tot die informatie. Jammer genoeg was dat niet het geval. Gelukkig had hij me wel niet uitgelachen. Zodra hij wist wat ik me nog allemaal herinnerde van die avond, had hij me gesteund. Voor zover dat kon natuurlijk in deze situatie.  

"Kom nu toch eens één keer uit je comfort-zone, Sofia." Hij legde zijn arm om mijn middel, trok me kort tegen zich aan als een soort knuffel, en begeleidde me zo naar de deur. "Daarna kan je terug gaan met tekenen. Met dromen." Hij knipoogde naar me, voor hij de deur opende en me naar de noordelijke toren bracht.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow