His little angel [NL]

7.

7. Sofia

"En nu wil ik weten wat dat allemaal te betekenen had!" Ik zat op mijn bed. De pijn in mijn arm en pols was al genezen, met dank aan de snelle genezing die elke wolf had.

Mijn ouders ijsbeerden door de kamer, terwijl Matteo zich op de stoel aan mijn bureau gezet had.

"Ik herinner me nog flarden van die ... nacht twintig jaar geleden." Mijn vader vloekte, maar liet me wel verder gaan met mijn uitleg. "Ik wist hoe Raphaël eruit zag. Niet wie hij was. Het antwoord op de waarom en hoe vraag weet ik wel niet."

"Raphaël was het brein achter de hele operatie. Hij wilde je broer vermoorden om zelf terug koning te kunnen worden." Mijn vader was woedend waardoor mijn moeder het woord voerde.

"Je moet me beloven dat je ons meteen komt halen als hij contact zoekt." Ik kon niet anders dan knikken en hopen dat daarmee dit onderwerp werd afgesloten. Wat ook het geval was. Mijn ouders verlieten mijn kamer, terwijl Mattheo naast me op het bed kwam zitten.

"Deze hele avond heeft wel nog iets goeds gebracht." zei hij met een grinnik. "We weten nu tenminste wie je mysterieuze beschermengel is."

Daarmee was wel alles gezegd. Ik wist wie hij was. Wat hij was. Ik had hem ook ontmoet. Al was het dan wel zonder een echt gesprek geweest.

Eigenlijk zou ik dit nu moeten afsluiten. Op de meeste vragen had ik een antwoord gekregen. Ik kon terug verder gaan met mijn leven, zonder nog aan hem te denken.

Maar ik maakte mezelf iets wijs.

Die paar seconden dat hij zich over me had ontfermd, of beter gezegd had gekeken of alles wel oke was met me zeiden genoeg.

"Is het verkeerd om te hopen dat ik hem nog terug zie?" vroeg ik voorzichtig. Het antwoord was een schouderophaling.

"Je hebt zo lang uitgekeken naar dit moment. Het is normaal dat je nieuwsgierig bent naar de rest." Matteo draaide zich naar me toe. "En wat ik daarnet gezien heb ... Volgens mij werd hij alleen maar kwaad omdat papa je pijn deed."

Hij woelde door mijn haar, waarna hij recht stond en de kamer verliet.

~~~~~~

Het potlood bracht voor de zoveelste keer Raphaëls gezicht tot leven. Ik had verwacht dat het tekenen zou stoppen nu ik eindelijk wist wie hij was. Integendeel ... Mijn collectie was deze nacht en ochtend al flink gegroeid.

Na het spektakel van gisteren werd het feest vroegtijdig stopgezet. Er stonden wel nog een aantal festiviteiten gepland, maar ik was niet van plan om daaraan deel te nemen. Al was het maar om de rust te laten terugkeren.

Iemand klopte voorzichtig op mijn kamerdeur. De persoon wachtte niet eens op toestemming om binnen te komen.

"Je neemt je isolement wel heel letterlijk." Matteo stond in de deuropening met een platteau. Hij kwam naar me toe en zette de platteau op de tafel naast me.

"Ik denk dat papa liever heeft dat ik me even niet laat zien beneden." Ik legde mijn potlood en papier weg en nam in de plaats het bestek vast, voor ik begon te eten.

"Volgens mij zou het beter zijn dat je je wel laat zien. Om de roddels te stoppen." Ik draaide me deels naar Matteo toe en vroeg nieuwsgierig: "Wat zeggen ze dan over me?"

Mattheo pakte een stoel en kwam naast me zitten. Het leek eerder een manier te zijn om tijd te rekken in plaats van me gezelschap te willen houden.

"Laat ons zeggen dat het roddels zijn die ik liever niet verder vertel." Hij legde zijn arm om me heen, terwijl ik mijn bestek terug op mijn bord legde.

"Zoals verwacht." mompelde ik. Mijn vader was altijd al gevoelig geweest voor slechte 'reclame' voor ons koninkrijk. En nu hadden zoveel hooggeplaatsten het nog met eigen ogen gezien.

"Vader draait wel bij." zei Mattheo sussend. "En daarbij, zonder jouw tussenkomt zou het nu geen feest maar een begrafenis zijn."

Ik dacht terug aan gisteren. Hoe Raphaël zijn vleugels om me heen gewikkeld had. En aan die paar minuten daarvoor. Hoe zijn hand om mijn vaders nek lag. Met één beweging had hij het kunnen afmaken. En uiteindelijk had hij besloten om dat niet te doen.

Voor de tweede keer had hij iemand gespaard. Eerst mij en nu mijn vader.

Het gaf dan ook een heel vreemd gevoel om te weten dat Raphaël ooit de opdracht gegeven had om mijn broer te laten vermoorden.

"Gaat alles gewoon door zoals gepland?" vroeg ik, terwijl ik mijn hoofd in zijn richting draaide. "Ja ... Ben je soms iets van plan?" Ik zag de ondeugende twinkelingen alweer in zijn ogen.

"Dan kan ik straks nog een luchtje scheppen zonder iemand tegen te komen." Ik schoof de plateau wat meer naar voor. Eigenlijk had ik geen honger. Het was dan ook enkel voor Matteo dat ik de moeite genomen had om toch te proberen.

Matteo keek kort op zijn horloge, waarna hij rechtstond. Daarna drukte hij nog een kus op mijn haar om dan te kamer te verlaten.

Weer was ik alleen. Hoewel ik daar best blij om was.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow