His little angel [NL]

20.

20. Raphaël

Mijn ogen bleven de hele tijd op haar gericht. Ze bestudeerden elk detail op haar gezicht. Elke kleine beweging die ze maakte. Alles aan haar fascineerde me. De eeuwigheid van mijn leven had me altijd een gevoel van saaiheid gegeven. En nu ... nu ik naar haar keek leek zelfs een eeuwigheid niet genoeg tijd om alles aan haar te kunnen opmerken.

Ik was net op tijd geweest. Even later en ... Een grom verliet mijn mond bij de gedachte. Als ik haar niet had horen schreeuwen ... Mijn hand balde zich tot een vuist. Ik moest voorzichtiger zijn. Iedereen wist nu dat deze weerwolf hier leefde. Andere weerwolven die ons land doorkuisten,  wachtte een ander en slechter lot.

Ik moest een plan bedenken. En snel. Voor ik mezelf zou moeten verantwoorden. Mijn zus was dan wel de koningin ... En ik de prins. Toch zouden ook wij hiervoor een uitleg moeten geven.

Hoe meer ik hierover nadacht, hoe kwader ik me voelde worden. Ik droeg de armbanden niet meer. Mijn demoon en ik waren dus sterker met elkaar verbonden. Zeker na zo een lange tijd van elkaar gescheiden te zijn. Het kostte me alle moeite om hem tegen te houden. Mijn handen paktten de leuning van de stoel stevig vast. Langzaam ademde ik in en uit.

Ik was het niet meer gewend om hem zo sterk te voelen. Om zijn gedachten en emoties te weten. Ik was zo lang op mezelf aangewezen geweest.

En nu was zij hier.

Ik vestigde mijn aandacht op Sofia. Zo stil mogelijk schuifelde ik met mijn stoel dichterbij. Dichter bij haar.

Het kalmeerde mijn demoon meteen. Hoe dichter hij bij haar was, hoe kalmer hij was. Hij werd pas gefrusteerd en moeilijk tegen te houden als we ver uit haar buurt waren.

En eigenlijk was dat net hetgene dat nu moest gebeuren. Sofia moest terug naar haar huis. Weg van hier. Beter zo snel mogelijk want hoe langer ze hier was, hoe slechter de situatie was. Haar ouders zouden naar hier komen om haar terug te halen. En het was niet zeker of ik haar dan wel zou kunnen beschermen.

Opnieuw verliet een grom mijn mond bij de gedachten. Niet alleen mijn demoon was onrustig. Ik stond recht en beende door de kamer. Het besef begon meer en meer te komen van het effect dat ze op me had. Sinds ik haar voor het eerst zag, was mijn leven helemaal veranderd.

Deze vrouw ... Deze weerwolf had een onbekende macht over me. En ze leek het zelf niet eens te beseffen.

Maar hoe kon ik dit oplossen?

Was dit wel op te lossen?

Of kon ik niet anders dan me gewonnen geven?

Er werd zacht op de deur te kloppen. In al mijn gedachten had ik Rebecca niet eens horen komen.

Ik beende naar de deur toe en opende ze, waarna ik in de deuropening ging staan. "Het gaat al goed de ronde blijkbaar." Ze hield haar hoofd schuin en kon een grijns niet onderdrukken. "Het feit dat mijn broer opnieuw een weerwolf heeft gered?" Ze prikte lachend met haar vinger in mijn borst. "Of het feit dat ik meer en meer het gevoel begin te krijgen dat ons weerwolfje hier nog wel een tijdje zal blijven."

Ik sloot de deur achter me. Om Sofia zeker niet te wakker te maken. En zo kon ik ook al mijn aandacht op Rebecca richten.

"Ze moet hier zo snel mogelijk weg ... De rest zal haar alleen maar meer opjagen en ik zal niet altijd net op tijd zijn om ze tegen te houden."

Mijn woorden ontlokten opnieuw een grinnik bij haar. "Dan zijn er een paar opties." Ze begon op haar vingers te tellen. "Je laat haar gaan." 1 vinger de lucht in. "Maar dat lijkt me heel onwaarschijnlijk. Want dan staat ze waarschijnlijk een paar dagen later terug hier voor de deur." Ze trok een wenkbrauw op, om daarna over te gaan naar twee vingers. "We laten haar hier blijven met de kans dat ze opgegeten wordt." Ik rolde meteen met mijn ogen. "Wat aan je reactie te zien geen optie is."

Dan wiebelde ze met haar drie vingers voor mijn gezicht. "Dus blijft optie drie over ... Meteen ook mijn favoriete optie." Ze grijnsde opnieuw breed. "Ze blijft en jij geeft eindelijk toe dat ze veel specialer is dan ze doet uitschijnen."

Ik snoof bij haar woorden. "Het is niet wat je denkt ... en daarbij, optie 1 is nog altijd de makkelijkste voor iedereen." Opnieuw een opgetrokken wenkbrauw. "Sinds wanneer doe jij aan gemakkelijk? Moeilijk doen, dat is pas je handelsmerk." Opnieuw een por. "Denk daar maar eens goed over na ..." Ze stapte weg met een lachje, maar niet voor zich nog even om te draaien en te zeggen; "Ik verwacht ze straks aan tafel bij het avondeten ... Weigeren wordt niet aanvaard."

A/N: Laat zeker weten wat je ervan vond!

Vote/Comment/Follow