His little angel [NL]

23.

23. Raphaël

Om de paar meters keek ik over mijn schouder, om zeker te zijn dat Sofia ons kon volgen. We hadden geen tijd te verliezen. De jacht op weerwolven was één van onze de favoriete bezigheden. Het was dan ook duidelijk waar ze naar op zoek waren. Anders kwamen ze nooit zo dicht bij ons grondgebied. Laat staan bij het paleis. 

Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om Sofia te laten gaan. Ze was zelf naar hier gekomen. Op zoek naar iets dat we nog moesten uitzoeken. 

Ik was niet dom. Ik voelde ook wel dat mijn hele gedachtengang en emoties overspoeld werden door haar. Sofia was het enige waar ik aan kon denken. Het enige dat me bezig hield. En net dat beangstigde me. Nog nooit had ik zo een sterke aantrekkingskracht gevoeld naar iemand. Ik wist niet hoe ermee om te gaan. Haar afstoten? Ik had mijn reputatie en dat was niets voor haar. Teveel risico's. Teveel problemen. Alleen was het niet enkel ik die die aantrekkingskracht voelde. Ook mijn beest, mijn alter ego, of hoe je het ook wilde noemen.

Ik was nog maar net vrij. Vrij van de handboeien die hem al die jaren hadden opgesloten. Het was wennen om hem weer te voelen. Te horen. Hij leek ook sterker dan vroeger. Alsof die jaren in opsluiting hem woest hadden gemaakt, wat eigenlijk wel begrijpelijk was. Al mijn krachten waren weggeweest. De essentie van mijn bestaan. Ik had evengoed een mens kunnen zijn. Mijn identiteit kwijt.

Het voelde goed om hem weer bij me te hebben. Ik voelde me terug volledig. Compleet. Maar het bracht ook gevaren met zich mee. Mijn beest voelde dezelfde aantrekkingskracht voor Sofia. Hetzelfde beschermende gevoel. Alsof we alles voor haar zouden doen. En net dat maakte het moeilijk, zeker in deze situatie.

Zodra ik hoorde dat de weerwolven gesignaleerd waren aan onze grenzen, was ik naar haar kamer gegaan. Ik was ervan overtuigd geweest dat ze weg was. Dat ik te laat was geweest. Uiteindelijk bleek dat niet het geval te zijn, hoewel het me niet had gekalmeerd. En hem niet had gekalmeerd. Ik had hem nog net kunnen tegenhouden. Nog een paar seconden langer en ik had haar vastgegrepen. Haar pijn gedaan. Haar ogen hadden haar emoties verraden. 

Angst.

Een emotie die ik al vaak in mijn leven was tegengekomen. Mijn bijnaam was dan ook de duivel. Ik was een monster in de ogen van iedereen. En om nu net die emotie in haar ogen te lezen ... Het had niet alleen mij, maar ook hem pijn gedaan.  We waren meteen gekalmeerd en hij was terug in zijn kooi gekropen. Niet meer aan de oppervlakte. Ik voelde hem niet meer, alsof hij niet meer durfde. Toch niet waar Sofia bij was.

We volgden Rebecca naar de eerste verdieping. Daar waren ze reeds een kamer aan het klaarmaken voor Sofia haar komst. Het was muisstil in de kamer. Een aantal ogen keken ons één voor één aan. Onzeker hoe te reageren. Mijn zus had een goede reputatie als koningin. Ze was geliefd, ook al was ze niet altijd de makkelijkste om mee samen te werken. Alleen bevond ze zich nu wel op glad ijs.

Een weerwolf binnenbrengen in het paleis.

Hoe lang zou het duren voor er opstanden kwamen? Voor er vragen werden gesteld bij Sofia's aanwezigheid? Er zeker bij Rebecca's aandeel hierin. Ik wilde niet dat ze in de problemen kwam door mij. 

 Rebecca leek er weinig van te merken. Haar hoofd zat al bij de situatie die we straks zouden moeten oplossen, in tegenstelling tot die van mij.

"Ze hebben alles al klaargemaakt. Je blijft hier tot als één van ons twee je komt halen. Anders doe je voor niemand de deur open, begrepen?" Sofia keek Rebecca met grote ogen aan. Ze leek nu pas de ernst van de situatie in te zien. En het feit dat geen van ons twee hier in deze kamer zou blijven om haar te beschermen, voor het geval er iets zou mislopen. Sofia zou overgeleverd zijn aan de hulp van anderen in het paleis, die haar liever kwijt dan rijk waren.

Een grom verliet mijn mond, zonder het zelf te beseffen. Het deed de andere vampieren een stap achteruit zetten. Ze hadden me al vaak genoeg in deze gemoedstoestand gezien. Ze wisten wat de gevolgen daarvan waren.

Ik voelde Rebecca's hand op mijn arm. "Ik laat de kamer bewaken, zo moeten we ons geen zorgen maken om ..." Ik onderbrak haar meteen. "Om wat? Dat ze wordt opgegeten terwijl wij weg zijn?" kaatste ik terug. Het maakte iedereen in de kamer stil. De andere vampieren verlieten voorzichtig de kamer, waardoor we opnieuw met ons drie achterbleven.

"We hebben geen andere keuze, broer." Ze zuchtte en wreef over haar ogen. "Ik had dit ook liever anders gezien, maar daar hebben anderen anders over beslist." Rebecca stapte de kamer uit, waar ze wachtte tot ik haar volgde. 

Ik draaide me heel kort naar Sofia toe, haar nog één keer in me opnemend. Ze leek doodsbang. Het vooruitzicht om opgesloten te worden, voor haar eigen veiligheid weliswaar, drong steeds meer tot haar door. Langzaam stapte ik naar haar toe en bukte me wat, zodat onze gezichten op dezelfde hoogte waren. "Ik beloof dat ik terugkom zodra dat kan." zei ik zacht, hoewel ik goed genoeg wist dat iedereen me op de gang kon horen. Eén van de minpunten van een goed gehoor ... 

Sofia forceerde een glimlach, meer voor mij dan voor zichzelf, waarna ik de kamer verliet.

vote/comment/follow