His little angel [NL]

2.

2. Sofia 

"Ik wil echt niet weten hoe je nu weer aan die sleutel bent geraakt." siste ik tegen Matteo. Ik keek ondertussen angstig rondom ons, in de hoop dat niemand ons zou opmerken. Matteo grinnikte zachtjes, voor hij de deur opende. Hij ging als eerste naar binnen en trok me daarna achter zich aan. De deur ging weer even snel dicht als hij ze had geopend.

"Als toekomstige koning heb ik overal toegang toe." Hij knipoogde naar me en begon daarna aan de vele trappen, naar de noordelijke toren. 

Anderen hadden zich waarschijnlijk geïrriteerd gevoeld door zijn opmerkingen. Ik niet. Vanaf mijn geboorte had ik al geweten dat ik de tweede in lijn was. Ik gunde het hem ook. Hij werkte zo hard om aan alle eisen te voldoen. Ik had meer vrijheid gekregen dan hem. Ik wilde dus zeker niet ruilen.

Ik volgde hem naar boven. Helemaal bovenaan, op de deur, stond er een bordje. Verboden toegang. Net hetzelfde bordje als daarnet beneden. Opnieuw gaven we er weinig aandacht aan. Matteo opende ook deze deur en ging naar binnen. Zodra zijn voet een eerste stap gezet had, hoorde je de houten vloer kraken. Het was ook al jaren geleden dat hier nog iemand geweest was.

Deze kamer werd vroeger vooral gebruikt door onze grootouders langs onze moeders kant. Mijn grootmoeder schilderde hier, terwijl mijn grootvader het gebruikte als bibliotheek. Sinds hun dood, vele jaren geleden (ik had ze beide jammer genoeg nooit ontmoet), stond het hier leeg. 

Met wat aarzeling stapte ik toch naar binnen. Matteo was ondertussen al tussen de vele schilderijen, die er nog steeds opgeborgen stonden, aan het snuisteren. Hij leek te twijfelen of hij eentje zou meenemen. Het duurde niet lang voor mijn nieuwsgierigheid de bovenhand nam. Ook ik was al snel tussen alle spulletjes aan het kijken. 

"Je hebt me eigenlijk nog niet verteld wat je van plan bent als je je mystery men vindt." Matteo stond met zijn rug naar me toe. Zijn ogen gericht op de grote boekenkast, die bijna de hele muur bedekte. 

"Niets ... ik ... " Voor de zoveelste keer als we over dit onderwerp aan het praten waren, was Matteo me aan het uitlachen. "Je wil dus gewoon weten wie hij is? Na hem jarenlang te tekenen en hem jarenlang niet uit je hoofd te krijgen?" Hij draaide zijn lichaam deels naar me toe, zodat ik zijn gezicht kon zien. "Dit kan je onze ouders misschien wijsmaken, moesten ze hiervan op de hoogte zijn ... Maar eerlijk? Ik denk dat je gewoon stiekem hoopt dat hij geen slechterik is en dat je hem kan ontmoeten. Dat hij misschien zelfs je mate is." 

Ik nam het eerste voorwerp dat ik in handbereik had en gooide het naar hem. Hij ontweek het om dan terug in lachen uit te barsten. "Die avond heeft hij me gered. Is het echt zo vreemd dat ik wil weten wie hij is?" Matteo trok een wenkbrauw op en draaide zich dan terug naar de boekenkast toe. Hij liet zijn hand over een paar boeken gaan. 

"Wat herinner je je precies?" vroeg hij me serieus. De speelsheid van daarnet was helemaal verdwenen. "Hoe bedoel je?" Ik zette een aantal stappen naar hem toe. De houten vloer onder mijn voeten kraakte luid en was heel even het enige dat hoorbaar was.

"Wat herinner je je nog?" herhaalde hij zijn vraag. "Als er één plek is waar we kunnen te weten komen wie hij is, dan is het hier. Dus, opnieuw. Hoe zag hij eruit? Wat was er zo speciaal aan hem? Vertel maar en ondertussen zoek ik wel enkele boeken uit." 

Ik had hem al zo vaak dit verhaal verteld. Hoewel ik er altijd enkele details uitgelaten had. Details die ik met de jaren zelf vergeten was. 

"Hij ... Hij droeg het masker. Zwart." Ik begon met het gemakkelijkste. "Hij was groot. Hij torende boven me uit." Het was iets dat me bijgebleven was. Hoewel dat natuurlijk voor een baby moeilijk was om te onthouden. Alleen had ik ondertussen al voldoende mannen ontmoet om te weten of mijn vermoedens klopten.

"Wat nog?" Matteo ijsbeerde voor de boekenkast. Zijn ogen waren er nog steeds op gericht. "Oogkleur? Accent?" Ik sloot kort mijn ogen, in de hoop zo de herinnering terug naar boven te halen. Ik herinnerde me niet meer wat hij gezegd had. Ik herinnerde me zijn gezicht wel nog, maar het meeste daarvan was natuurlijk verstopt gebleven achter het masker. Zijn gezicht zelf herinnerde ik me niet. 

"Hij ... Hij verliet de kamer door het raam." Die zin zorgde ervoor dat Shawn abrupt stopte met wandelen. Ik opende meteen mijn ogen en keek toe hoe hij er één boek uithaalde. "Dan denk ik dat we eerst hier eens naar moeten kijken." Hij gooide het naar me toe. "Waarom dit boek?" Ik bekeek de voorkant, waar geen titel op gedrukt was. Ik bladerde er kort in, in de hoop zo al een antwoord te krijgen op mijn vraag.

"Volgens mij is hij een vampier." Na die woorden liet ik onbewust het boek terug uit mijn handen vallen.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vonden!

Vote/Comment/Follow