His little angel [NL]

21.

21. Sofia

Ik wiebelde zenuwachtig op mijn stoel. Mijn vingers wriemelden aan de stof van mijn jurk. Mijn leven werd echt ingewikkelder met de minuut. Eerst bracht mijn wolf me naar hier. Dan werd ik bijna aangevallen door vampieren. En als kers op de taart was er dan dit moment. Ik zat met twee vampieren aan een lange tafel. Ikzelf zat in het midden. Raphaël zat aan mijn linkerkant en Rebecca aan mijn rechterkant.

Ik had eerst gelachen toen Raphaël me had uitgenodigd voor het avondeten. Geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om nog rond te lopen hier in het kasteel. Zeker niet na wat er daarstraks gebeurd was. En dan was er nog het feit dat weerwolven en vampieren niet dezelfde eetgewoonten hadden.

"Ik hoop dat je het lekker vindt." Rebecca keek me met een brede glimlach aan. "Ze hebben het speciaal voor jou klaargemaakt." Dat had ik wel al verwacht.

De stolp werd van het bord voor me op tafel gehaald en ik keek recht naar een mooi gedresseerd bord. Het tegenovergesteld van hetgeen Raphaël voor zich staan had. Hij had enkel een soort soepbord voor zich staan. Bij Rebecca stond er dan weer een klein bordje. Vanaf mijn plaats aan tafel kon ik net niet zien wat erop lag. Aten vampieren eigenlijk wel? Of dronken ze enkel bloed? Of een combinatie van de twee?

Ik nam twijfelend mijn mes en vork en begon langzaam te eten. Terwijl de twee vampieren aan tafel me in de gaten hielden.

"Dus, Sofia ..." Rebecca leunde naar achter in haar stoel, terwijl ze een wijnglas in haar hand hield. Ze nam er een grote slok van. Alleen leek het me geen wijn te zijn die ze nu dronk.

"Ik wil het met jou eens hebben over deze hele situatie ... Het is natuurlijk voor iedereen een beetje ... aanpassen." Het laatste woord kwam er wat geforceerd worden.

Ze leunde naar voor, alsof ze iets tegen me wilde fluisteren. Alleen zaten we daarvoor nog te ver uit elkaar. "Ben je van plan om hier te blijven? Want als dat zo is dan zorg ik dat één van de kamers voor je klaargemaakt wordt." Er waren twinkelingen te zien in haar ogen van enthousiasme. "Of blijf je permanent bij mijn broer slapen?"

Ik hoorde hoe Raphaël zich bijna verslikte in zijn drankje. Hij vloekte even en er werd een korte blik gewisseld tussen de twee. "Ik ..." Ik aarzelde even. "Ik weet niet goed waarom ik hier ben." bekende ik. Mijn woorden zorgden ervoor dat Rebecca haar stoel dichter naar me toe schoof. "Het is me allemaal een beetje ... overkomen."Rebecca knikte, als teken dat ze heel geïnteresseerd was in mijn woorden. "Ik weet dus ook niet wat mijn volgende plannen zijn."

Ze hield haar hoofd even schuin. "Ik denk dat ik wel weet wat hier aan de hand is ..." zei ze met een lachje. "En dat gaat het er niet gemakkelijker opmaken." Aan mijn linkerkant hoorde ik Raphaël verschuiven op zijn stoel.

"Ik weet wat je aan het proberen bent, zus." bromde hij. "Sofia haar plaats is thuis. En haar thuis is niet hier." Raphaël schoof met veel lawaai zijn stoel achteruit en beende de kamer uit. Daarmee liet hij mij alleen achter met Rebecca.

Ze wachtte even, om zeker te zijn dat Raphaël weg was. "Mijn broer is nogal snel op zijn tenen getrapt." Ze lachtte even, alsof ze aan een bepaald moment moest terugdenken. "En zeker sinds jij hier bent."

Ze legde haar hand op mijn arm. "Er speelt iets vreemds tussen jullie. Ik weet nog niet goed hoe of wat, maar ik weet wel dat jullie een zekere band hebben. Eentje die het ontdekken waard is. Zelfs met alle problemen die daarbij komen kijken." Ze glimlachte breed naar me. "En het feit dat mijn broer voor het eerst in eeuwen totaal radeloos is en niet weet wat te doen ... Dat is een groot pluspunt."

Ze reikte naar haar wijnglas en dronk opnieuw een grote slok. Haar tong likte een paar achtergebleven druppels bloed van haar lippen.

"Wat er ook gebeurd ... Mijn broer gelukkig zien is belangrijk voor me. Maar het zal nog wat werk geven om onder zijn pantser te geraken. Het is dus aan jou om te beslissen of je dat ziet zitten."

Rebecca dronk de rest van haar glas leeg en keek dan achter zich, naar één van de wachters die achter ons stond. Zodra ze naar hem keek, kwam hij naar ons toe.

"Ik heb nog iets voor je ... Om ervoor te zorgen dat je niet opnieuw aangevallen wordt." De wachter overhandigde haar een klein pakketje, welke ze meteen opende. Erin zat een amulet, met het wapenschild dat overal in het kasteel terug te vinden was.

"Dit is ons familieamulet. Enkel de leden van adel dragen het." Ze hing het om mijn nek. "Zolang je hier bent, wil ik dat je je thuis voelt."

Ze glimlachte breed naar me, voor ze haar stoel terug verschoof naar de oorspronkelijke plek. Het bleek het teken te zijn dat het diner verder kon gaan, zonder Raphaël.

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow