His little angel [NL]

6.

6. Sofia

Matteo en ik stonden naast onze ouders. De zoveelste gasten die hun felicitaties kwamen uitspreken. Ik hechtte er weinig aandacht aan. Mijn ogen waren al de hele tijd gericht op de trapen. Langs betreden alle gasten de balzaal betreden, terwijl de spreker hun namen afriep.

Als mijn mysterieuze gemaskerde man de balzaal zou betreden, zou ik meteen zijn naam weten. Hetgeen waar ik al zo lang naar op zoek was.

"Matteo?" Mijn hand pakte onbewust zijn arm vast. Bovenaan de trap stonden een aantal gasten te wachten. Zelfs vanop deze afstand zag ik dat hij het was.

"Is dat ...?" Matteo maakte zijn zin niet eens af. We keken elkaar met dezelfde enthousiaste glimlach aan.

We wachtten gespannen af, tot de groep de trap eindelijk afdaalde en de spreker me uit mijn leiden verlostte.

"Heet welkom aan de koninklijke familie van de vampiers, hare majesteit Rebecca en prins Raphaël."

In tegenstelling tot mijn enthousiasme werd de balzaal meteen muisstil. Ik daarentegen had nog niets gemerkt en zette onbewust een stap naar voor.

Het was pas toen mijn vader sprak dat ik terug uit mijn enthousiasme getemperd werd.

"Hoe durf jij je hier nog laten zien?"

Er werd een doorgang gemaakt tussen ons en Raphaël. Mijn vaders woede was duidelijk op hem gericht. Hij kwam beschermend tussen ons in staan, Mattheo en ik achter hem.

"Kom je afmaken wat je twintig jaar geleden aan begonnen bent?" Mijn hand had onbewust Matteo's arm vastgepakt.

Was de man waar ik al twintig jaar aan dacht dezelfde man die de opdracht gegeven had om mijn broer te vermoorden? Waarom had hij mij dan gespaard?

De koningin zette een stap naar voor, in de hoop de gemoederen te bedaren. "Mijn broer is hier als teken van goede wil." Mijn vader snoof meteen door die woorden. "Hij heeft de gepaste straf gekregen."

Mijn moeder was ongezien achter ons komen staan. Als een soort verteller van het schauwspel. "De armbanden. Hij heeft geen krachten meer. Of dat willen ze ons toch doen geloven."

Mijn vader zette opnieuw een stap naar voor. "Hij mag dan wel jullie straf gekregen hebben ... De onze heeft hij ontlopen, tot nu." Hij knipte in zijn vingers en bracht daardoor een aantal wachters in beweging.

Ze stormden op hem af en het leek alsof mijn moeder gelijk had. De armbanden hielden zijn krachten dan wel tegen, hij had wel nog steeds zijn fysiek.

"Matt ..."

De waarheid die nu aan het licht kwam kon er niet voor zorgen dat het idee dat ik van Raphaël in mijn hoofd gevormd had, zomaar kon vergeten.

Iedereen keek gewoon toe hoe enkele soldaten hem probeerden te overmeesteren. En niet alleen hem. Ze hielden ook zijn zus tegen om hem te helpen.

Ik kon niet blijven toekijken.

Help hem!

Die twee woorden kwamen van mijn wolf. Diep vanbinnen keek ze ook toe naar dit alles. En had ze dezelfde mening. Haar woorden gaven me het laatste duwtje.

"Stop!" Het woord verliet mijn mond zonder er nog verder over na te denken.

Ik liep mijn vader voorbij en bleef tussen de twee in staan. Mijn ogen de hele tijd op Raphaël gericht.

Iedereen was verbaasd dat ik me moeide, dus was het terug muisstil. Onzeker wat te doen.

"Sofia!" siste mijn vader. Hij nam mijn arm stevig vast en trok me naar zich toe. Ik voelde meteen een pijnscheut door me heen gaan.

"Hij is de duivel! De reden waarom jij en je broer bijna vermoord zijn!"

Ik probeerde me uit zijn greep te bevrijden. "Hij heeft de kans gehad." zei ik, zodat enkel mijn vader het kon horen. "Hij heeft toen de kans gehad en hij liet me met rust!"

Mijn vader bewoog niet. Alsof hij wat tijd nodig had om mijn woorden te laten bezinken. Zodra dat gebeurd was zei hij: "Breng hem naar de kerkers!"

Het schauwspel van daarnet ging opnieuw door.

Mijn vader trok me ondertussen achter zich aan, terwijl ik me bleef verzetten.

"Laat me los, papa!"

En dat deed hij ook. Alleen niet door wat ik net gezegd had. Zijn ogen waren op iets anders gericht.

Ik keek in dezelfde richting en net toen ik me omdraaide voelde ik een windstoot en belandde ik op de grond. Net zoals de andere aanwezigen.

Het duurde even voor ik besefte wat er gebeurd was. Hoewel het geroep van mijn vader, een vrouwenstem die volgens mij van de koningin kwam en een donkere schaduw genoeg zeiden.

Ik bleef op de grond zitten, terwijl ik naar omhoog keek. Raphaël stond voor mijn vader. Zijn hand op mijn vaders nek.

Mijn ogen gingen opnieuw naar zijn polsen. De armbanden die daarnet om zijn polsen waren, waren verdwenen. Iets had hem genoeg kracht gegeven om ze te openen.

Het was ook de eerste keer dat ik een vampier in deze gedaante zag. Raphaël had zijn vleugels rond hen heen geslagen, alsof hij zo nog meer druk wilde uitoefenen op mijn vader.

Langzaam probeerde ik overeind te krabelen maar voelde hoe ik daarnet verkeerd terecht gekomen was.

"Laat hem alsjeblieft los!"

Zodra de woorden mijn mond verlieten draaide zijn hoofd naar me toe. Zijn ogen gingen kort over mijn lichaam en het was pas toen ze contact maakten met mijn arm, waarin ik het meeste pijn had, dat hij mijn vader losliet. Mijn vader hapte meteen naar adem.

Raphaël stond net nog bij mijn vader en een seconde later zat hij tegenover me. Zijn vleugels legde hij om ons heen als een cocon.

Zijn vingers gingen voorzichtig over mijn arm. Ze waren de schade aan het opmeten van de windstoot die zijn vleugels veroorzaakt hadden.

Het moment was weer even snel voorbij. Hij zette een stap achteruit, veranderde in een vleermuis en vloog weg, door één van de ramen.

Pas dan kwam de balzaal terug in beweging.

A/N: Laat zeker weten wat je ervan vindt!

Vote/Comment/Follow