His little angel [NL]

4.

4. Sofia

De voorbije jaren was ik al gewend geraakt aan dit circus. Iedereen liep rond op de tippen van zijn tenen. Mijn moeder die zich een aantal keer bedacht over het thema. Mijn vader die zich dan weer de hele tijd opsloot in zijn bureau om zo niet in de weg te lopen. En dan waren er nog Matteo en ik. Wij twee gingen van de naaister, naar de kappers en uiteindelijk naar de adviseurs, die ons nog eens uitlegden tegen wie wel en tegen wie we niet mochten praten. 

"Wat er ook gebeurd ... Blijf uit de buurt van deze koninklijke familie." hadden ze tegen ons gezegd. Voor ons hadden ze een aantal foto's gehangen. De koningin van het vampierenrijk hing in het midden. Een aantal van haar adviseurs ernaast. 

Natuurlijk wist ik van de legende. Dat mijn broer een einde zou stellen aan het vampierenrijk. Of beter gezegd, hij de koning zou vermoorden. Verder waren mijn ouders redelijk vaag geweest. Ze hadden me enkel nog verteld dat dat de reden was waarom de vampiers ons bijna twintig jaar geleden hadden aangevallen. Het moment waarop ik mijn mysterieuze vreemdeling had ontmoet.

Over de tweelingbroer van de koningin had ik niet veel informatie. Ze zeiden dat hij het brein was achter de aanval en dat hij sinds die dag niet meer uit het paleis was geweest. Niemand had hem sindsdien nog gezien. 

"Je ziet er echt prachtig uit." Ik was zo diep in gedachten verzonken dat ik niet eens gehoord had dat Matteo in de deuropening stond. Een rode kleur ontstond op mijn wangen. "Bijna iedereen is er." veranderde hij meteen van onderwerp, voor hij naar me toe stapte. "Dus ze zijn klaar voor je grote entree." Hij wiebelde met zijn wenkbrauwen, waardoor ik hem een elleboogstoot gaf. "Doe nu niet zo onnozel!" zei ik en bekeek mezelf toch nog even in de spiegel. Als hij hier was ... Dan moest ik natuurlijk een goede eerste indruk maken.

Matteo stak zijn arm naar me uit, die ik bijna meteen vastnam. Zo verlieten we mijn kamer en gingen naar de benedenverdieping. Verschillende genodigden stonden nog in de gangen te wachten, tot ze werden aangekondigd. 

"Laat me wel iets weten als je hem ziet. Dan kan ik je subtiel naar daar begeleiden." fluisterde hij tegen me. Ik rolde meteen met mijn ogen. Het woord subtiel stond niet in Matteo's woordenboek. 

Raphaël 

Ik voelde kort aan mijn gezicht om zeker te weten dat het masker nog goed zat. Mijn zus grinnikte bij het zien van het ritueel. "Je ziet er goed uit, Raph. Daar moet je je geen zorgen over maken." We stonden buiten te wachten, voor het paleis. Een aantal genodigden voor ons stonden nog te wachten om binnen te gaan. Rebecca wilde wachten tot iedereen binnen was. Om hen zo niet de kans te geven om te vluchten zodra ze me zagen. Een slimme zet van haar, maar ook één die haar eigen geloofwaardigheid op de proef zou stellen.

"Als je het niet erg vindt ... Dan ga ik nog heel even naar het toilet." loog ik. Rebecca keek me indringend aan, alsof ze vermoedde dat ik loog. Ze liet me toch vertrekken.

Mijn benen brachten me naar één van de tuinen van het paleis. Twintig jaar geleden was ik op net dezelfde manier binnen geraakt. Daarom herkende ik de weg nog. En er waren nog altijd even weinig wachters langs deze weg als toen. Veel hadden ze blijkbaar niet geleerd van die bewuste avond. 

"Ik ben het echt beu!" Mijn bewegingen stopten en ik bleef abrupt staan. De personen stonden een aantal meter verderop. "Zus, je had toch ..." Ik hoorde voetstappen. "Elke keer weer! Elke keer willen ze met me dansen en me versieren. Waarom begrijpen ze het woord nee niet?" Iemand ging met een zucht neerzitten. Opnieuw enkele voetstappen. "Probeer wat te kalmeren. Straks begint het buffet en dan zit je veilig tussen mij en papa." Ik hoorde haar instemmend mompelen. "Ik denk dat ik even buiten blijf. Als mama vraagt ..." Er klonk gelach, wat haar zin verstoorde. "Dan zeg ik dat je naar het toilet moest. Zoals altijd." 

Opnieuw klonken er voetstappen. Deze keer gingen ze de andere richting uit, wat me deed vermoeden dat de man weg stapte. Het was mijn teken om dichterbij te stappen.  Op een paar meter van me zat een meisje, bij de fontein. Ze liet haar hand wat afwezig door het water gaan, waardoor ze me niet opmerkte. Maar zelfs vanaf deze afstand wist ik al wie ze was. Of beter gezegd, wie ze twintig jaar geleden was. 

Haar jurk was in de kleuren van hun embleem. In haar haar zat een kleine kroon, wat mijn vermoedens alleen maar bevestigde.

Was zij dit echt?

Ik stapte opnieuw wat dichterbij en kon een grijns niet onderdrukken toen ik dicht genoeg stond om in haar oor te fluisteren. "Wel wel ... kijk eens wie we hier hebben." 

A/N: Laat zeker weten wat jullie ervan vinden!

Vote/Comment/Follow