"ေမာင္!"
ရင္ခြင္နန္းမွ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ သိပ္လွပသည့္လူသားဟာ သူ႕ႏွလုံးသားကို ဆြဲကိုင္လႈပ္ေန၏။ အၾကည့္ေတြမွာ လြမ္းဆြတ္ျခင္း တမ္းတျခင္းတို႔ မ်ားစြာပါဝင္ေနၿပီး မ်က္ရည္ၾကည္ဥတို႔ပင္ ေဝ့သီေနၾက၏။
"အိုး..ေတာင္းပန္ပါတယ္.."
ေသးသြယ္ေနေသာ ခါးအားကိုင္ထားေသာ သူ႕လက္ေတြကို အျမန္႐ုတ္ခ်ခါ ေတာင္းပန္လိုက္ရသည္။ ျမင္ဖူးေနသည့္မ်က္ႏွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ေစာသိုက္ေခတ္ ထြက္မသြားေသးဘဲ ေခတၱသူ႕အနားတြင္ ရပ္ေနမိခဲ့သည္။ ေငးၾကည့္ေနေသာ လူႏွစ္ဦး၏ အၾကည့္ေတြသည္ ထပ္တူက်ေနေသာ္လည္း ပုံစံေတာ့မတူညီပါေပ။
"မင္း..မင္းက..."
ဆက္ေျပာလာမည့္ ေစာသိုက္ေခတ္၏ စကားေတြအား ျမတ္ၾကည္ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားစြာျဖင့္ ရင္အစုံဟာ တလွိုက္လွိုက္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖစ္ေနေလ၏။
"မင္းက...မေန႕က အိမ္လာလည္တဲ့ အဂၤလိပ္ေကာင္နဲ႕ပါလာတဲ့ ကေလးမေလးမွလား.."
"အာ....."
ေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုျဖစ္မလာေတာ့ ျမတ္ၾကည္တေယာက္ "အာ.. "တစ္လုံးသာသံရွည္ ဆြဲလိုက္၏။
"ဘာအာလဲ..."
"ဟမ္.."
ဘာဆက္ေျပာရမယ္မွန္းမသိေအာင္ကိုပင္ ေမာင္ဟာ ျမတ္ၾကည္ကို အခက္ေတြ႕ေစပါသည္။
ေမာင့္ကိုၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း "ဘာလဲ ဘာဟမ္လဲ ဆက္ေျပာေလ"ဟူေသာ အၾကည့္ႏွင့္ မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ခါ ေမးဆက္ျပေနေလသည္။
"အာ..."
"မင္း က်ီးကန္းလား..ဘာလို႔ ခဏ ခဏ အာဘဲ အာေနတာလဲ.. မေန႕ကေတာ့ စကားေတြ ပလုံစီေနေအာင္ေျပာသြားၿပီး ဒီေန႕က်မွ ဆြံ႕အနားမၾကားဘဝကူးသြားၿပီလားကြ ေဟ.."
"မဟုတ္ဘူး အဲ့တာက ျမတ္ၾကည္ရဲ႕ စိတ္အေျခက မတူေတာ့တာမို႔ပါ..."
"ဘာ..."
"အင္း ျမတ္ၾကည္ကို လွမ္းဖမ္းေပးထားလို႔ ရွင့္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..။ ခု ျမတ္ၾကည္ကို သြားခြင့္ျပဳပါအုံး..."
ဘိုသီဘက္သီျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြဟာ ဒီေန႕က်မွ သူႏွင့္ရင္းႏွီးေနသေယာင္...
YOU ARE READING
တော်ကောက်ခြင်းခံရသော မြို့အုပ်ကတော် BL (Complete)
Romance၁၉၄၀ နှောင်းပိုင်း ကာလ... မြို့အုပ်မင်း+မြို့အုပ်ကတော်
