Afitap

9. Sahne

"Efdal?"

"Söyle küçüğüm."

Ceylin abisinin göğsündeki başını kaldırıp merakla ona bakarken Efdal'in gözleri bir an olsun küçüğünden ayrılmadan ilgiyle onu izliyordu. Ceylin farkında değildi fakat annesine olan benzerliği gözle görülür cinstendi. Efdal ona her baktığında annesini görüyor Ceyline daha da çok hayran kalıyordu.

Kardeşi bu dünyadaki en kusursuz insandı.

"Mezuniyetime geleceksin değil mi?" Ceylin aşık olduğu abisinin cevabını korka korka beklerken Efdal genişçe gülümseyip Ceylin'in saçlarına bir öpücük kondurdu. Tabi ki gelecekti, küçüğünün mezuniyetini hiç kaçırır mıydı? Yıllardır Ceylin için kurduğu hayalleri sonunda gerçek olacaktı.

Küçüğü sonunda mimar oluyordu. Onun için şimdiden bir oda bile hazırlatmaya başlamıştı fakat bundan Ceylin'in henüz haberi yoktu. Abisi ona sürpriz yapacaktı.

"Gelmez olur muyum küçüğüm, yıllarca mezun olmanın hayalini kurdum." Ceylin sevinçle çığlık atarak abisine sarılırken sırıtmadan edemiyor bir yandan da Efdal'in yanaklarını öpücüklere boğuyordu.

"Mezuniyetin için dans etmeyi bile öğrendim!" dediğinde Ceylin'in gözleri adeta parlamış abisine hayranlıkla bakarak iç çekmişti. Abisi onun için dans etmeyi mi öğrenmişti?

"Ya...Ama ben dans etmeyi bilmiyorum ki," diyerek omuzlarını düşürdüğünde Efdal yüzündeki küçük tebessümle Ceylin'in yanağını okşayıp aniden ayaklanarak Ceylin'i de kendisiyle birlikte kaldırdı.

"O zaman biz de prova yaparız." dediğinde bir elini Ceylin'in beline koyarken diğer elini Ceylin'in eliyle birleştirdi. Ceylin kıkırdayarak bir elini abisinin omzuna koyarken merakla ona baktı.

Abisiyle dans edeceği için çok heyecanlıydı.

"Şimdi ilk önce bana doğru bir adım at,"  Ceylin abisinin dediğini yaparak ona doğru bir adım attığında Efdal'de onunla birlikte geriye doğru gitmişti.

"Şimdi ileri," bir süre aynı şekilde Efdal'in dediklerini yapmış daha sonra yavaş yavaş alışarak onunla kolaylıkla dans etmeye başlamıştı. İkiside bundan oldukça zevk alıyor kahkahalarla eğleniyorlardı.

"Ve şimdi, dönüyoruz!" diyerek Ceylin'i belinden tutarak havaya kaldırdığında Ceylin sevinçle çığlık atarak abisinin omuzlarına tutunurken boynuna sıkıca sarılarak kahkaha atmıştı.

"Efdal! Dur şimdi düşeceğiz!" derken Efdal onu duyamayacak derecede sesli kahkaha atıyor onu döndürmeye devam ediyordu. Küçükken ne zaman Ceylin'i havada döndürse aynen böyle der ona korkuyla sımsıkı sarılırdı.

"Öğrendin mi bakalım?"

"Öğrendim."

Farkında olmadan Efdal bu gece Ceylin'e dünyaları vermişti. Belki de uzun bir süre sonra bu kadar çok eğlenmiş kısa bir anlığınada olsa kendi kirli dünyasından uzaklaşıp abisinin cennetine girmişti.

"Bu gece birlikte uyuyalım mı?"

Efdal'in sorusuyla birlikte Ceylin hevesle başını onaylarcasına salladığında Efdal onu kucağından indirmeden yukarıya çıkmaya başlarken Ceylin huzurla abisinin göğsüne yaslanmış bu anın tadını çıkarıyordu.

O gece son kez birbirlerine sarılarak uyumuşlardı.

Ceylinle Efdal, o gece birbirlerine bilmeden veda etmişlerdi.