Hikaye Gezgini

Üçüncü Sebep

  Gözlerimi açtığımda direk Lulu'ya baktım.

"Lulu ben bir şey yaptım galiba."

  Telaşlı sesimle kaşlarını çattı.

"N'aptın? N'oldu?"

"Ya bilmiyorum."

  Lulu bana garip garip ama aynı zamanda telaşlı bir şekilde bakarken kuracağım cümleyi kafamda toparlayıp ağzımı açtım.

"Ben hikayede iken bir şey oldu. Suikastçi hikayesinde ki bir karakterle konuşuyordum. Sonra karakter bir anda dondu. Nasıl desem, taş gibi oldu. Göz bile kırpmıyordu. Sallamaya çalıştım, birkaç kere vurdum ama yerinden asla hareket etmedi. Hatta vurduğumda benim elim acımıştı."

  Lulu çatık kaşları yavaş yavaş düzeldi. Yüzünde şüpheci bir ifade yer alırken kafasını eğdi. Bir eli çenesinde diğer eli arkasında yere bakarken ben ise hikayede ki zamanımı gözden geçiriyordum. Yanlış hiçbir şey yapmamıştım.

"Sanırım bu seninle alakalı değil."

  Lulu'nun dediği ile kaşlarımı çatarak ona baktım.

"O zaman ne oldu?"

"Bilmiyorum. Aklıma bir şey geliyor ama doğruluğundan emin değilim."

"Aklındakini söyle."

  Lulu derin bir nefes alıp kafasını yerden kaldırdı. Onu ilk defa bu kadar ciddi görmek endişemi körüklerken ağzını açtı.

"Emin olmadan net bir şey söylemek istemiyorum."

  Daha sonra hızlıca uçarak kitaba yöneldi.

"Birkaç dakika sonra geri dönerim! Kitabın kapağını açık bırak!"

  Ve bunlar kitaba girmeden önce ki son sözleri olmuştu. Ben kitaba bakarken oflayıp ellerimle yüzümü kapattım. Umarım bir şeyleri berbat etmemişimdir.

  Gözlerimi odayı aydınlatan Ay'a çevirdim.

"Bir şey yapmamışımdır ya."

  Oflayıp montumu aldım. Tekrar balkona çıkıp arkamdan kapıyı kapattım. Soğuk havayla titrerken kendimi koltuklardan birine attım. Etrafı izlerken gözlerim karşı villaya takıldı. Gözlerimi kısıp oraya baktım. Birileri mi taşınıyordu? Ayağa kalkıp korkuluklara doğru ilerledim. Gerçekten de birileri taşınıyordu. Beni şaşırtan ise eve bu saatte taşınmalarıydı. Sabahı bekleyememişler miydi?

  Evi izlerken bir arabanın eve sürdüğünü gördüm. Araba evin önünde durduğunda birkaç kişi indi. Evin yeni sahipleri olduğunu düşünürken dördü de eve doğru ilerledi. Kolilerin arasından geçip gözden kaybolurlarken izlemeye devam ediyordum.

  Yaklaşık yarım saat sonra evi dikizlemeyi bıraktım. Dışarıdan yanlış anlaşılabileceğim aklıma gelmişti. Tabi bunun için biraz geç kalmıştım ama yapacak bir şey yoktu. Zaten buradaki villa sahipleri pek birbirleri ile konuşmazlardı. Birbiri ile arkadaş olan ya iki ya üç kişi vardı. O yüzden beni yanlış anlayıp anlamamaları çok da umurumda değildi.

"Gezgin!"

  Lulu'nun sesini işitmemle yerimden sıçradım. Kafamı sağ tarafa çevirdiğimde Lulu'yu gördüm.

"Efendim Lulu."

  Aklıma gelen şeyle telaşla ekledim.

"Bir şey mi yaptım? Yanlış bir şey mi yaptım? Ne yaptım? Lulu gerçekten farkında değildim, çok özür dilerim."

  Benim üzgün çıkan sesime karşılık kıkırdadı. Ben kaşlarımı çatarak ne olduğunu anlatmasını beklerken gülerek ağzını açtı.

"Sakin ol Gezgin! Bir şey yapmadın merak etme."