Chapter...43

27.1K 1.6K 91
                                    

လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ အႏွီးထုပ္ျဖဴျဖဴေလးထဲ ေျခေထာက္
ေလးေတြ႐ုမ္းကန္ရင္း ႏို႔ဆာေနတဲ့သားေလးက လက္သီး
ေလးေတြဆုပ္ကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ မ်က္လံုးေလးမ်ားျပဴးက်ယ္
ဝိုင္းစက္လ်က္။

လက္ေမာင္းေဖြးေဖြးဥဥႀကီးေတြက မုန္လာဥျဖဴျဖဴႀကီးေတြ
လိုတုတ္ခိုင္သန္မာလ်က္ အေဖတူသားလို႔ အေထြအထူးေခၚ
ေနစရာမလို ခြၽတ္စြတ္ကိုတူလြန္းလွစြာ။

အင္း....ေသခ်ာသည္က ႏိူင္းက သူ႔ကိုသိပ္ကိုခ်စ္တာပါပဲ။

"ဘာလို႔ လိုက္လာရတာလဲ၊ ဒီေနရာကိုေကာဘယ္လိုသိတာ
လဲ၊ ကို ျပန္လာမယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္လား"

ေလသံမျပင္းမ႐ွ ခပ္ပါးပါးေလးမွာတင္ တရဆတ္ေမးခြန္း
ေတြထပ္စြာ ေမးမိလိုက္၏။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္မွာသူ႔ကို
႐ုတ္တရက္ျမင္လိုက္ရေတာ့ ဘယ္ေလာက္ထူပူသြားလိုက္ရ
လဲ...က်စ္။

"ငါလည္း မင္းကိုေျပာခဲ့တယ္ မင္းနဲ႔ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ေနနိင္ပါ
တယ္လို႔"

"ျပန္ေတာ့"

ျပတ္သားထိ႐ွတဲ့ ျသ႐ွ႐ွအသံက ႏွလံုးသားကို႐ိုက္ခတ္မူျပင္း
ထန္လြန္း၏။ မ်က္ဝန္းလဲ့လဲ့ေတြရဲ႕ အေရာင္ေတြကေတာက္
ပစူး႐ွသြားကာ ငိုမိေနၿပီျဖစ္တဲ့မ်က္ရည္ေတြၾကား ႏိူင္းရဲ႕႐ွိရင္း
စြဲမာနတရားကို ထိပါးလိုက္သလိုပင္။

"မယူဘူး...လာမေပးနဲ႔"

လက္ထဲသို႔ အႏွီးထုတ္ျဖဴျဖဴေလးကိုျပန္လာထည့္တဲ့ မိႈင္း
ေၾကာင့္ အေနာက္သို႔ ႏွစ္လွမ္းစာမ်ွ ဆုတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းတ
ခါခါျဖင့္ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုရင္ဘတ္သို႔ယွက္၍ ပိုက္
ထားလိုက္၏။

သူ႔ကေလးပဲ သူ႔ဘာသာယူထားပါေတာ့လား။

အလြမ္းေတာင္သယ္လို႔မဝ၊ တဖန္ခ်စ္ရည္မဝရေသးခင္ ႏွင္
ေနစရာလား။ ၿပီးေတာ့ ကိုက....

"သားေလးကိုေခၚၿပီးအိမ္ျပန္ေတာ့ ၊ ဒီကိစၥေတြၿပီးသြားရင္
သားေလးနဲ႔အခ်စ္ကိုျပန္လာေခၚမယ္"

!လူပါးလာမဝနဲ႔!

"ဘာ...အခ်စ္"

"မင္းကိုေျပာတာ၊ လူပါးလာမဝနဲ႔လို႔..မင္းမၾကားဘူးလား"

The beauty is mine  ( အလှလေးကငါ့အပိုင်)[Complete] Where stories live. Discover now