My Bad Boy : Montesalve brothers 1

Two: Them

Yvonne's POV

Two weeks have passed and hanggang ngayon ay hindi ko padin maipaliwanag ang nararamdaman ko kapag kasama ko siya.

"Hey, what are you thinking?" He asked. Nakaupo kami dito sa bench.

The bench where we first met.

"Just things." I answered. Tumango naman siya at pinagpatuloy ang pagtatype niya.

For the past 2 weeks, lagi niya akong inaaya dito. Dala dala niya ang laptop niya. Dito siya gumagawa nang trabaho tapos mag uusap kami. Simple lang pero kinikilig ako.

Kinikilig ako kapag bigla niya akong titignan tapos ngingiti habang nagtatype. Kinikilig ako kapag kukunin niya bigla ang kamay ko at paglalaruan ang kuko ko. Kinikilig ako kapag tapos na siya mag type tapos bigla niya akong sasandalan.

Ewan. Mabalisi ata ang lahat para sakin pero ewan. Ganun eh. Di ko mapigilang makaramdam nang kilig at saya. Siguro dahil ngayon lang may gumawa nang ganon sa akin. Bago pa ang lahat.

"I'm done." He said tapos tiniklop ang laptop niya. Akala ko ay gaya kahapon, yayakapin niya ako pero tumaym siya at inilahad ang kamay niya.

"Let's go." He said.

"Saan?"

"Basta." He said. Tumayo nalang din ako at sumunod sakaniya.

Naglakad lang kami. Boring para sa iba pero ang saya ko. We're holding each others hands at inis-sway niya pa iyon. Napapatawa nalang ako nang mahina.

Imagine na makakita ka nang 24 year old lady na may kaholding hands sa daan at inis-sway pa iyon. Nakakadiri ba? Well, nakakakilig eh.

"I've done my work. Pwede na tayong mag date bukas." Dirediretso niyang sabi.
"Okay lang naman dun sa park." I said.
"Ayoko dun, maraming tao." He said.
"Ayaw mo sa maraming tao? Why?" I asked.
"Gusto kitang masolo." He said.

Hayan na. Magsusuguran nanaman ang mga uod ko sa tyan. Imposible namang butterfly iyon. Duh.

"Kung ano ano naiiisip mo." Sabi ko nalang. Wala na kasi akong masabi. Alangan namang sabihin kong "Wag ka nga, kinikilig na ako ah!" Nakakahiya naman.

"You still feel awkward around me." He said.

Napalingon naman ako sakaniya. Nang matignan niya ako sa mata ay umiwas ako. Yeah.

"Mmm. Naninibago pa din ako. I never received too much love. Maliban nalang kapag si Mama Heba kasama ko. Sinasanay ko pa siguro ang sarili ko sayo." I said.

"I understand. Kaya nga gusto kitang masolo. Para mas makilala mo pa ako. I knew everything about you." He said.

Nagulat naman ako. He knew everything about me? Why?

"Bakit? Paano?" I asked. Pero tumawa lang siya nang mahina.

"You really don't know?"
"Should I ask if I knew?"
"Oh diba sinusungitan mo na ako, close na tayo." He said and laughed.

Nakakahawa ang tawa niya kaya napapangiti nalang di ako.

"I am your employee ma'am. Di mo alam? Nasa ibang department lang ako. Pero nakikita padin naman kita. I always give you Dark Mocha Frappe sa table mo." He said.

Napangiti naman ako. Siya pala iyon. Palagi kong tinatanong sa guard iyon. The first time I received it, I gave it to my secretary dahil baka may lason. The scond time and the following, I drank it. Wala namang nangyare sa secretary ko after she drank it.

"Naging favorite ko iyon. Bakit hindi ka nagpapakita sa akin? Sana nakakapag thank you ako sayo." I said.

"You're a monster in tge office. Ang sungit sungit mo kaya. How would I dare when the dirat time I wirked in the office ay may nakita akong dalawang employee na sinisigawan mo?" He said.

"You're afraid to me? Really?" I asked.

Dahan dahan siyang tumayo at napatawa nalang ako nang malakas. Who would have thought na employee pala siya sa kompanya ko? Yes I have my own. I manage two comapanies.

"From then I started admiring you from afar. Until last last night, there I saw you crying your heart out. I guess that's my chance." He said.

Napatigil kami at tumingin ako sakaniya. Pinisil pisil ko ang pisngi niya at mukhang nainis siya. I laughed, ang cute niya pala.

"You're so cute." I said.

May glasses siyang medyo malaki which is bagay naman sakanya. Nagmumukha siyang genius masyado. He have those thick eyebrows and those light brown pair of eyes.
I was stunned when he held my cheeks and kissed my forehead. Napatanga nalang ako sakaniya bigla. I, I felt somethinf unfamiliar. Something, well good.

"At ngayong may chance na ako sayo, hindi ko na sasayangin yon. I won't let you go unless you told me to." He said.

Napangiti naman ako. I always loved bad boys pero parang unti unti nang nagbabago iyon. Ang tipo ko kasi ay yung medyo maangas ang dating pero sweet. I love reading stories, siguro dahil na din dun.

"Tara na. Punta tayo sainyo." He suddenly said. Napatanga nanaman ako.

"No. Magulo don. Nakakahiya." I refused pero he held my face and smiled at me.

"Magulo o hindi, I'll meet your parents. Tanggap o hindi, okay lang. Basta makilala nila ako. Ayokong naglilihim ka." He said.

Bakit ba ang bait bait niya? Bakit? I always think that he's too good for me. Na para bang kasalanan japag kasama ko siya. Parang ang laki nang agwat namin.

"Wag ka nang masyadong mag isip. Ako nalang ang isipin mo." He said and we laughed. Ang corny niya din pala.

**

We reached at our house. At heto kami, nakaupo sa sofa, nakatanga sa isa't isa.

"What's the meaning of this Yvonne?" My so called dad asked.

"I'm here to inform you sir that I will court your daughter." Bigla niyang sabi. Dirediretso, wala manlang appetizer, main course agad.

"Akala ko naman aayain mo na nang kasal ang anak ko. Come back here when you'll marry her." He said and left. Sumunod naman sakaniya si mama. Dumating kami na nag aaway sila, mukhang hindi pa sila tapos.

I suddenly felr his hands on my cheeks. "Sshh, they care for you. Don't worry." He said. Tumango nalang ako.

"Kahit na mahirap paniwalaan ang sinasabi mo, papaniwalaan nalang kita." I said.

"Believe me, they do. They just don't know how to show it." He said.

I nodded. He held my hand and I lead him to my room.

"Ang boring nang kwarto mo." He said. I just chuckled.

"Kasing boring ko?" I asked. He immediately went to me and hugged me. Hanggang ngayon nagugulat padin ako.

"You were never boring." He said. "Alam mo, madalas daw na kung ano ang iniisip mo sa sarili mo, ay nagiging ganon ka talaga. When you think that you're mean, then you act like mean. Kaya stop thinking negative things about you, 'cause you become what you think." He added.

I nodded. Wala akong masabi. Naubusan na ata ako. He just patted my back like a mother who pats his baby's back. Gently and softly.

"Can you fix me?" I asked him. Humiwalay siya sa yakap and then again, he showed me his smile that reassures me that I'm safe.

"I'd love to." He asnwered.

And there, inside my room, under the virtual stars at my ceiling. He kissed me.

~~AgentBlue143