Fourteen: And he left.

1.7K 60 3
                                    

Sorry for the late update guys! Medyo naging busy sa studies eh.

#TeamAlvin or #TeamMyMan ??

Yvonne's POV

"My name?" Ulit niya at tumango tango naman ako. I miss mentioning his name. I miss hearing his name. Ugh. Nababaliw na ba ako?

"Here." Sabi niya at inilagay sa kamay ko ang nabalatan niyang suha.

Napatingin naman ako sakaniya na tumayo na at naglakad papunta sa pinto.

"It's for you to find out my woman." Huling sabi niya at umalis na.

Tae.
Tae..

Tae! Mahirap bang banggitin yung pangalan niya? Grabe naman. Hindi pa ba obvious na gusto ko pa siyang makasama?!

"Nakakainis naman! Gusto ko lang naman siya makausap, may masama ba don? Bakit ba nagmamadali siyang umalis?! Ugh!" Nagtatampong parang ewan na pagmumukmok ko sa hospital bed.

"Oh." Agad akong napalingon nang may magsalita. At nakita ko siyang nakangisi sa harap ko at may hawak na basket ng manga. "I forgot to give these to you." Tatawa tawang sabi niya at tumingin lang ako sa baba sabay nagkutkot ng kuko.

Badtrip talaga!

"Do... do you want me to stay?" Nagpipigil pading tawang sabi niya. Nakakainis na ah!

"Umalis ka na! Nakakainis naman eh. Kung aalis ka, aalis ka! Wag ka nang bumalik." Naiinis na sabi ko at humiga sabay tumagilid para di ko siya makita.

Pumikit ako ng mariin at medyo napasinghap ako ng may naramdaman akong dumampi sa noo ko.

"Okay lang. Worth it namang bumalik kahit nakakapagod." Rinig kong sabi niya hanggang sa narinig kong bumukas sara ang pinto.

Napadilat ako at napaupo. Tae ka naman eh. Naguguluhan na din ako. Gusto ko na siyang makasama. Pwede naman diba?

Lately I badly to see him. Gusto ko ding abutin yung mga pisngi niya at gustong gusto kong kagatin ang leeg niya. Ugh. Ganito ba kalala magbuntis?

"Hey, are you fine?" I heard him asked and I just nodded.

"Okay, for your sake, I'll stay." He said and I immediately rolled my eyes. Ugh. Ang yabang niya.

Nagkatitigan kami at napaiwas naman ako. Ang awkward. Kung dati kaya kong makipagtitigan sakaniya ng matagalan ng walang ilangan, ngayon hindi na. Kasi alam ko na alam niya kung kailan ako nagsisinungaling sa hindi.

"Why can't you look at me?" He asked at napatungo nalang ako.

Maya maya lang ay may mga kamay na humawak sa kamay kong naglalaro. Napatingin nanaman ako sakaniya at napaiwas. Ugh. Nakakainis!

"Yvonne..."

"B-bakit?" Tanong ko at napasinghap ako ng hawakan niya ang pisngi ko at iangat iyon ng kalebel sa mukha niya.

"You don't love him do you?" He asked at agad kong binawi ang mukha ko. Pero imbis na tantanan niya ako ay hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at iniharap sakaniya.

"Tell me. You don't look at him the way you used to look at me before." He said. Ano na?

"Maybe..." Bilisan mo mag isip Yvonne! "Then maybe I never loved you before." I said and I saw pain in his eyes.

Tae. Wala ka na bang ibang magawa kundi ang manakit ng taong mahal mo Yvonne?

"And maybe, you're just lying right now." I heard him say that made me feel nervous.

"Paano mo nalaman na may past tayo kung di mo ako maalala?" He asked and I looked away.

"Why didn't you say 'no, I don't understand you' instead of telling me that you never loved me back then?" Tanong niya pa at napatingin ako sa baba.

"Ewan, instincts? Diba nga ang sabi nila, ang utak nakakalimot pero ang puso hindi?" Pagtatanggol ko sa kasinungalingan ko at kumunot naman ang noo niya.

"What do you mean?" Tanong niya.

"Maybe my heart knew that I never loved you that's why I said it out loud without even thinking? Ma-"

"Shut up first." He cut me off.

Tumayo na siya sa pagkakaupo sa kama ko at tumalikod.

"I hope you can regain your memory back. Kasi alam mo? Minsan gusto ko nalang sumuko." Sabi niya at umalis na.

And as the door shut, my tears started to fall also. Paulit ulit sa utak ko yung sinabi niya.

Napalingon nanaman ako sa pinto ng bumukas ito at nakita ko si Alvs na nakastraight face na tumingin sa akin.

Nakakatakot. Parang anytime mabubuking niya na nagpapanggap lang ako.

"Tell me the truth Yvonne." Biglang sabi niya at napataas naman ang kilay ko.

"What truth?" I asked and he folded his arms crossed.

"You know what kind of truth I am talking about!" He said and my soul nearly jumped when he raised his voice.

"A-Alvs..." I called out his name. He looked so mad and serious.

Halatang halata na ba talaga?

"Yvonne, alam mo hindi kita maintindihan. If you love him then love him. Ginagawa mong komplikado ang lahat! Imbes na tumatatak sa utak ko na wala na, asa padin ako ng asa dahil single ka pa." He bursted. Shit naman. I never thought that he'd cry infront of me.

"Yvonne, hindi pa ba halata na gustong gustong gustong gusto kita? For a short period of time napamahal ako sayo. Napakadali mong mahalin pero napakahirap mong iwan." He added. Tumayo ako papunta sakaniya at niyakap siya. He's crying too much that it pains me just by looking at him

"Kung magiging kayo, then kayo. I want you to be happy. Kahit masakit, I sincerely want you two to be happy. Kahit kayo nalang." He said and hugged me back.

"Ang martyr mo Alvs." I said and he chuckled.
"Wala eh. Ganito kami magmahal." He said and hugged me tighter.

"Balikan mo na siya. I can saw that he's in pain too. He's torn between you and his dreams. Mas maganda kung nandon ka sa tabi niya habang inaabot niya ang pangarap niya." Sabi niya. Bumitaw siya sa akin at pinunasan ang mukha ko. Umiiyak na din ako. Ugh.

"First time na iniyakan mo ako. That's enough for me. Atleast I knew that I'm special to you." He said and smiled at me. I hugged him again.

Ang swerte ng babaeng makakatuluyan niya. Napaka sweet, caring at understanding. Sana mahanap niya na agad ang kaligayan niya.

He held my face and I tried to hard to stop from crying and sobbing.

"Listen." He said and sighed.

"No matter how hard you try, you can't deny the truth that you still love him."

"Al-"

"No, listen first. This time, I'll let you go. Aalis na ako. Iiwan kita hindi lang para sayo kundi para na din saakin. And I hope you understand." Sabi niya at napatango naman ako bago ko siya yakapin nanaman.

I don't want him to go. Not yet. He's a special person to me. A special friend. And it pains me to see him like this.

"I understand." I said and I was shocked when he held my face and kissed me at my lips.

It was a simple peck before he kissed my forehead.

"I love you but I should love myself too. Goodbye." He said and I can't stop myself from crying.

And with those last words...

He left.

~~AgentBlue143

My Bad Boy : Montesalve brothers 1Место, где живут истории. Откройте их для себя