Ç𝗂𝖿𝗍𝗅𝗂𝗄 [+18]

35.

Bu bölümüde benim için şarkı ile dinleyin :)

Yaz gülü ~ İrem Derici /Can Toğrulca...

____________________________________

-35-

Araba fren yaptığında yavaşça gözlerimi araladım. Eve döndüğüme sevinsemiydim, dert mi yakınsaydım? İki gündür nerede olduğumu bilmeyen, nerde yatıp kalktığımı bilmeyen canım aileme ne anlatacağımı düşünüyordum. Dışarıdan da düşünceli gözüküyor olmalıydım ki Cihan gözlerimle daldığım yerden omzuma dokunarak uyandırdı.

"Çiçek bak sen iyi değilsin... Şuan yaşadığın milyon tane şeyin arasından hangi birini düşünüyosun ve ya ne düşünüyosun bilmiyorum ama..."

"Seni bırakmaya hiç niyetim olmasada şimdilik burda ayrılalım, ailene istediğini söyleyebilirsin ama eğer anlatmak istemezsen yanında gelip bütün sorumluluğu üstlenebi-"

"Sen yeterince şey yaptın zaten Cihan, daha neyi üstleniceksin?"

"Çiçek zaten benim yüzümden geldi bunlar başına, eğer beni hiç görmeseydin, seninle hiç tanışmasaydık..."

"Ne yani? O gün beni tekrar korumazmıydın?"

"Hayır tabiki! , tabiki korurdum Çiçek! Ben öyle demedim..."

"Evet ama hiç tanışmasaydık belkide ben o gün tecav-"

"Tamam! tamam sus Çiçek, daha fazla konuşmayalım bu konuyu, olurmu?"

Kafamı tamam der gibi sallayarak camdan baktım. İkimizde ayrılamıyorduk, ne ben inebiliyordum, ne de o gitmemi istiyordu. Uzunca bir sessizlik oluşmuştu.

"Cihan... Ben gidiyorum..."

Yüzüne bakarak söylediğim cümleyi iki gözüme derin derin bakarak tamamlamıştı resmen. Gözlerinden gitmemi istemediğini anlayabiliyordum. Bir kaç saniye süren bakışlarının ardından kolunu belimden sararak boynuma gömülen başı ile bende sıkıca ona sarılmıştım. Bir kaç saniye sıkıca sarıldım bırakmadan, sanki ikimizde birbirimizden besleniyorduk. Sanki bu bizim son sarılışımızmış gibi hissediyordum. Bunu düşündüğümde ise daha da sıkı ve uzun sarılmıştım, o da aynı şekilde bana karşılık veriyordu.

Sonunda uzun bir vedalaşmanın ardından arabadan inerek eve doğru ilerledim. Arabadan indi ve üstten bana baktı, ben eve girene kadar sadece beni izliyordu. Evin kapısını çaldım ve birilerinin açmasını bekledim. Kapıyı açan annemdi, gözleri beni görünce anında değişmişti.

"Anne"

Boynuma sarılan annem sıkı sıkıya beni kokluyor öpüyor ve özlediğini, korktuğunu ağladığını bana hissettiriyordu.

"Nerdeydin Çiçek, nerdeydin..."

Ağlamaklı çıkan sesi benimde boğazımı düğüm düğüm yapmıştı. Konuşamamıştım, konuşursam ağlayacağımı biliyordum. Dayanamazdım annemin koca yüreğinin karşısında. Beraber içeriye geçtik ve sarılarak özlem giderdik. İş yavaş yavaş ne uyduracağım noktaya geliyordu. Anneciğime ne söylesem inanırdı?

"Çiçek, kızım nerdeydin. Seni aradım, Elif'i, neredeyse tüm arkadaşlarına ulaştım, bana haber vermedin, sen arkadaşında kalsaydın bana haber verirdin. Söyle kızım nerdeydin?"