27 yıl sonra üvey evlat olduğunu öğrenen Yüzbaşı Arden, onca acıyı boşuna mı yaşamıştı?
Peki şimdi ki hedefi neydi?
Yeni (öz) ailesine bir şans vermeli miydi? Yoksa hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam mı etmeliydi?
Hep beraber göreceğiz, tabi is...
Boynumda hissettiğim ıslaklıkla hızla gözlerimi açtım ve elinde sürahi olan Çağlar'ı bileğinden tuttuğum gibi yatağa çekip kollarını kelepçeledim.
O gözleri büyümüş şekilde bana bakarken odada kahkaha sesleri yükseldi.
Kafamı kaldırıp baktığımda herkesin - Ayça'da dahil- burada olduğunu gördüm.
Onlara şaşkınlıkla bakarken Çağlar altımda hareket etmeye başladı. Bakışlarımı ona çevirdiğimde ellerini daha sıkı tuttum ve hareket etmesini sıfırladım.
"demek ablaya su dökmek ha?" dedim korkutucu bir şekilde sırıtarak.
Yutkundu ve bakışlarını Azat beye çevirdi. "abi, yardım et. " Azat bey dudağının sağ kısmı yukarıya kıvrılmış şekilde bize bakıyordu.
"edemem, sen kaşındın. "
"Erdem abi?"
"hakkettin."
"Burak abi?"
"Arden haklı, aslanım."
"Barlas abi?"
"her zaman Arden'den yanayım, koçum."
"Ayça?"
"ablamla bir konuşmuşluğumuz bile yok ama, ondan yanayım ikizciğim." diyerek sırıttı.
"baba?" son çaresi Kutay beydi çünkü Nilüfer hanım burada değildi.
"ben karışmıyorum." en sonunda araya girdim ve sinsice sırıtarak Çağlar'a baktım.
"bırak abinleri, sülalen gelse alamaz kimse seni elimden."
"ya bırak beni kızım, hasta mısın!?"
"nick nick nick, ne biçim konuşuyorsun sen ablanla? Yakışıyor mu hiç sana?"
"yahu ne ablası ya!? Değilsin ablam falan!"
"amaaan, ben çok meraklıyım ablan olmaya sanki!" diyip bıraktım kollarını.
Hızlıca yataktan kalkarken düşmesiyle kendimi tutamadım ve büyük bir kahkaha patlattım.
Ben gülerken herkesin susmuş şaşkınca bana baktığını fark ederek bende sustum.
"niye öyle bakıyorsunuz?" Erdem bey yanıtladı sorumu.
"daha önce seni böyle gülerken görmediğimiz için... hep tebessüm ediyordun. " bu hallerine göz devirdim.
"insanım ya bende hani, gülebiliyorum falan."
"ne bilelim kızım, sen hiç gülmüyorsun ki."
"demek ki gülünecek birşey yokmuş."
"ha yeni benim düşmem komik!" sinirle bağıran Çağlar'a çevirdim bakışlarımı ve sırıttım.
"evet,komik. " ayağa kalkarken sinirle bağırdı. "ha ha ve ha! Çok güldüm!"
"neyse, hadi kahvaltıya!" diyerek ellerini çırptı Kutay bey ve herkesi odadan çıkararak kendide çıktı.
Bu aile beni mutlu ediyordu.
Daha fazla düşünmemeye karar verdim ve hızlıca duşa girip çıktım.
Evet, asker olmanın bana kattığı bir diğer özellik, her şeyi hızlıca halledebiliyorum.
Çıktıktan sonra üstüme rahat edebileceğim eşofman takımlarımı geçirdim çünkü spora gidecektim. Yaralarım. biraz daha iyiydi.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
