Arden'in Sillesi

4.1

Çalan telefonum ile gözlerimi açtım ve homurdanarak yatakta doğrulup komidin de duran telefonumu elime alıp gözümü ovuşturarak arayana baktım.

Akif arıyor..

Telefonu açıp kulağıma dayadım.
"alo?"

"günaydın, güzelim."

"günaydın, ne oldu?"

"geliyorsunuz bu akşam değil mi, unutmayın." göz devirerek cevap verdim.

"nasıl unutabiliriz acaba Akif? geleceğiz dedik ya!"

"ne bağırıyorsun be?! Tamam, kapıyorum o zaman."

"kapa başımın belası, kapa." şuan telefonun ucunda sırıttığına eminim.

"tatlı bela ama, değil mi?" göz devirdim tekrar ama gülümsedim de.

"evet, tatlı belam. Görüşürüz."

"görüşürüz." gülerek telefonu kapattım ve geri komidine bıraktım.

Etrafıma baktığımda Erdem abi yoktu.
Duvardaki saate baktığımda 09.23 olduğunu gördüm.

Kollarım biraz acısada spor yapılamayacak kadar kötü değildi.

O yüzden biraz spor yapmaya karar verdim.

Yatağımdan kalktım ve banyoya giderek rutin işlerimi halletim. Ardından üstümü değiştirdim ve telefonumu alarak aşağıya indim.

(saçlarını at kuyruğu olarak düşünün.)

Salona girdiğimde kimsenin olmadığını gördüm.

Büyük ihtimalle hepsi işe gitmişti.
Çağlar'ın da eğer dersi yoksa uyuyordur.

bahçeye çıktığımda rahat ve çok sert olmayan bir yer aradım çünkü yaralarım daha tam olarak iyileşmemişti.

O kısmı bulduğumda aklıma kazıdım ve ilk olarak evin çevresinde - bahçe sınırlarında- koşmaya başladım.

Yaklaşık on tur koştuktan sonra birkaç dakika dinlendim ve hemen esneme, ısınma hareketlerine geçtim.

Biraz esneyip ısındıktan sonra o aklıma kazıdığım alana geçtim ve mekik çekmeye başladım.

Yüz mekik çektikten sonra yine birkaç dakika dinlendim ve şınav çekmeye başladım.

Yüz tane de şınav çektikten sonra yine dinlendim ve barfiks çekebileceğim bir yer aramaya başladım.

Gözümle bahçeyi tararken çardağın demirlerini görüp oraya ilerledim ve barfiks çekmeye başladım.