Arden'in Sillesi

4.2

Eve geldiğimde saat 16.37'di.  Abimlerin gelmesine yaklaşık iki - iki buçuk saat vardı.

Kendimi çok kötü hissediyordum ve biraz dinlenmeye ihtiyacım vardı.
Bir saat uyusam bile bana yeterli olabilirdi şuan.

O yüzden hızla odama çıktım ve eşyalarımı komidine yerleştirdikten sonra üstümü bile çıkarmadan yatağa girdim.

Telefonumdan bir saat sonrasına alarm kurdum ve uyumaya çalıştım.

Biraz zaman geçtikten sonra kendimi uykunun kollarına bıraktım.

~Alaz'dan~

Ne diyebilirim ki? Haklı.  Ne düşündüğünü çok iyi biliyorum, ona söylemediğim için sinirli.

Ama başında ona söyleseydim askerliğini yakacak bir harekette bulunabilirdi.

Zaten bu da aynı kapıya çıkıyordu.

Arden'i tanıyorum. Yapmaz diyemiyorum çünkü o aklına koyduysa herşeyi yapabilir.

En büyük hayali askerlikti, yakamaz o askerliğini desem bile benim için bunu yapardı, adım gibi eminim.

Asker olduğumuz için kafamıza göre adam dövemiyorduk öyle sanıldığı gibi.

Özellikle bu bir harp okulu eğitmeniyse.

Yaptığımız her bir hareketin bile raporunu vermek zorundaydık.

Bu yüzden ona söylememiştim. Şimdi söylememin sebebi ise eskisi gibi tecrübesiz değildi. Böyle saçma birşey yapmazdı benim için.

Tek sebep bu da değildi evet ama, gerçek sebebi ona anlatamazdım.

Görev içindi, Vatanım içindi, Söyleyemezdim. Gizli bir bilgiydi.

Hala seviyor muydum onu?

Deli gibi, kendimden geçecek kadar, tek bir bakışı ile beni yönetebilirdi. O kadar seviyordum onu.

Ama bakalım, ben gerçeği anlatmadan, gizli görevi söylemeden beni affedecek miydi?

~Arden'den~

Alarmımın sesiyle gözlerimi açtığımda bir saat öncesine göre daha iyi hissediyordum kendimi.

olanlar...

Belki aşık değildim ama hala seviyordum onu.

Fakat affedemezdim. Hiç mi tanımamıştı beni? Hiç mi?

Olmuyordu işte, affedemiyordum.
Ve affetmeyecektim de.

Benden sakladığı bir şeyler vardı ve bana onu anlatmadan ben onu affetmem, affedemem.

Altı yıl önce bırakan şimdi de bırakırdı, Güvenmiyordum ona.

Düşünmemeye karar vererek yatağımdan çıktım ve kısa bir duş alarak üstümü giyindim.