27 yıl sonra üvey evlat olduğunu öğrenen Yüzbaşı Arden, onca acıyı boşuna mı yaşamıştı?
Peki şimdi ki hedefi neydi?
Yeni (öz) ailesine bir şans vermeli miydi? Yoksa hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam mı etmeliydi?
Hep beraber göreceğiz, tabi is...
Çalan alarmım ile gözlerimi açtığımda birkaç dakika hayatı sorguladım ve yataktan kalkarak banyoya gittim.
Rutin işlerimi hallettikten sonra hızlı bir şekilde üstümü giyindim ve silahımı, arabamın anahtarını, asker kimliğimi ve telefonumu alarak aşağıya indim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşağıya indiğimde kapıda gördüğüm kişi birkaç saniye duraklamama neden olsada kapıya doğru ilerledim.
"günaydın abi." beni görünce kaşları çatılırken gülümsedi de bir yandan.
Demir abimdi. Sanırım o da karargaha gidiyordu.
"günaydın abicim, sen nereye?"
"dün Arif albay ile konuştum, bugün yeniden göreve başlıyorum."
Kaşları iyice çatıldı. "kızım iyi misin sen? Daha dün vuruldun gözümün önünde!" benimde Kaşlarım çatıldı.
"iyi olmasam gelmezdim zaten, ki Arif albay da izin vermezdi. Emir sorgulama abicim, yürü." homurdanarak evden dışarı çıkınca bende peşine takıldım.
Tatlı bir abim vardı.
Yani bana karşı.
Şanslıydım.
O kendi arabasına doğru ilerlerken arkasından seslendim." beraber gidelim? " gülümsedi.
" birkaç işim var abim, sen git. " omuz silktim ve arabaya binip karargaha sürmeye başladım.
Gideyim de benim time güzel bir içtima yaptırayım
Sinsice sırıtarak radyoyu çalıştırdım.
Çalan şarkılar eşliğinde on beş- yirmi dakikada karargaha varmıştım.
Kapıdaki er beni tanıdığı için kapıları açığında içeriye girip arabamı park ettim ve indim.
Arabayı kilitledikten sonra bir eri durdurup timin nerede olduğunu sordum.
