28

1.1K 97 49
                                    

Anything was never been normal since Irene had came back. Hindi alam ni Vida kung ayaw ba niya paraan ng pagtrato ni Irene sa kanya, o hindi ba siya komportable, o baka nasanay na siya na walang ganoong klaseng pag-aalaga sa loob ng limang taon.

Malungkot pa rin siya, oo. Kaya nilulunod niya ang sarili sa pag-aaral at pag-alis ng bahay para naman makalimutan ang sakit na iyon kahit saglit.

She didn't want to come home. Kahit sa bahay ng Daddy niya. She wanted to stay out of their houses.

Hannah and Anne are already staying at Greggy's place, while Irene's with Kyd and Vico. Pakiramdam niya ay parang nakikitira na lamang siya doon.

She went to Irene's house to rest for a while before going to Greggy's house later tonight. Nagtaka siya dahil walang tao sa baba, maybe they're in their room, resting too.

Umakyat na ulit siya sa kwarto niya at naligo para makapagpahinga na. She dried up her hair and slept. Hapon na nung magising siya, she took a bath again and prepared her things. She went of her room and checked her mother's room, para makapagpaalam siya, but no one was there. Tiningnan niya rin ang kwarto ni Vico pero walang tao doon.

Wala rin tao sa living room at kitchen. She heard noises from the backyard. Nagtungo agad siya doon para magpaalam. Bago pa siya nakapasok sa backyard, she saw her Mom and her new built family playing water guns. Naghahabulan ang mga ito para mabasa ng isa't isa.

Vida swallowed a lump on her throat as she continued watching them. Bumigat bigla ang pakiramdam niya.

"Bakit pag ako parang ang hirap para sa kanya na makasama ako sa ganito?" she thought in her mind.

She felt insecure... Very insecure.

"Hindi ko man lang naranasan na makasama siya sa ganyan, she was never fond of doing that when I was younger..." she whispered to herself, lumuluha na ang nga mata.

She was watching them for a brief moment, pero hindi siya napansin ng mga ito. Before her tears could even fall, umalis na agad siya nang hindi nagpapaalam. She went to her car and drove to her father's house.

Sa sasakyan siya umiyak, hindi na malinaw ang paningin niya.

She parked her car on her Dad's garage. Pinunasan niya ang luha niya bago pumasok sa bahay. Walang tao sa sala pero may naririnig siya na mga impit na boses sa kusina. She peeked to the kitchen and found her father with Anne and Hannah baking.

Nagpapahiran ito ng frostings at nagbabatuhan ng flour. She felt disappointed again. Lumuha na naman kanyang mga mata?

"Sobrang babaw ko lang ba talaga o valid naman 'tong nararamdaman ko?" she questioned herself.

Kitang-kita niya ang saya at galak sa mata ng Daddy niya. She ran to her room and cried on her bed. Nanginginig na siya sa sobrang iyak.

"Ang daya niyo..." she bawled.

Her breathing hitched as she squeezed her pillow tight.

"Paano naman ako? Hindi niyo man lang pinaranas ang mga ganoong klaseng bagay..." naghahabol na hiningang sabi ni Vida sa sarili niya.

"Ang daya niyo..." she bawled like a child.

She missed dinner due to crying. Nagkulong lang siya sa kwarto, sinasaktan na naman ang sarili. She stopped cutting when someone knocked her door. Agad niyang itinago ang matalim na bagay na ginamit niya at pinunasan ng braso.

"Vida? Anak? I didn't know you arrived pala, I just saw your car... Dinner na! Vida?" rinig niya ang boses ng ama sa labas ng pintuan.

She covered her mouth para hindi marinig ng ama ang paghahagulhol niya.

A Lifetime ConnectionWhere stories live. Discover now