32

970 81 18
                                    

My life was still in danger. Sinusundan pa rin kami ni Vito hanggang ngayon. I reported him to the authorities but still, nakakaligtas siya dahil makapangyarihan ang pamilya niya sa buong bansa.

I was supposed to be with my daughter already, however, nasundan ako ni Vida nang magpapakita na sana ako kay Vida. I saw her in a mall, looking so mature and beautiful.

Papalapit na sana ako sa kanya nang makita ko si Vito na nakamasid. He was trying to get close with Vida, and thankfully, mabilis na umalis ang anak ko sa lugar na 'yun.

I quickly ran away and went to a pharmacy to buy some medicines for my bruises. Nag-aantay si Kyd sa labas sa akin, mabilis akong nagpunta sa kanya dahil sigurado akong sinusundan pa rin ako ni Vito. That man is insane.

Dismayado akong sumakay sa sasakyan ni Kyd, he looked at me with full of worry.

"You saw Vida? How is your daughter?"

Tears pooled in my eyes as I spaced out. "She looks fine... I'm glad." nilingon ko siya habang lumuluha ang mata. "I saw Vito, Kyd... Papalapit siya kay Vida... Baka anong gawin niya sa anak ko," puno ng pag-aalala kong sabi.

He looked shocked. "Bakit ba kasi hindi madakip-dakip 'yang gagong 'yan 'e!? You sure that he didn't got Vida?"

I nodded slowly. "Vida was with her bodyguards, mukhang dinagdagan ng Daddy niya, mabuti naman."

"You want to leave na?" I nodded at pinaharurot na niya ang sasakyan papunta sa penthouse niya.

I was worried as fuck. Paano pag patuloy pa ring sinundan ni Vito si Vida? What the hell would I do? I was overthinking the whole day that I wasn't able to medicate my bruises and scars.

I reached for Vida's photo beside my phone and hugged it tight. No words can explain how horrible I am without her, and I know she feels the same. Kailangan ko nang makauwi, kailangan ako ni Vida. She won't be fine without me.

Hindi ko namalayan nagsimula na akong humagulhol.

Ayaw ko na nalalayo kay Vida. That's my nightmare. I could barely survive without seeing her face. Natyempuhan ko nga lang kanina na nandoon rin siya sa Megamall.

This fucking Vito ruined everything.

Narinig ko ang pagpasok ni Kyd sa kwarto na inilaan niya para sa akin. We became close in a short period of time. Kahit sa konting panahon naming magkasama, pinagkakatiwalaan ko siya. He is sincere in sending Vito to jail.

I looked up to him while hugging my daughter's picture while crying. Umupo siya sa tabi ko. His presence is enough, kahit hindi siya magsalita. His aura is so comforting.

"K-Kyd, gusto ko nang umuwi... Ayaw ko na na wala si Vida... Kailangan ako ni Vida.. I have to hurry home," umiiyak kong wika.

"Makakauwi ka rin," he caressed my back to calm me down, ngunit patuloy pa rin ang pag-iyak ko.

"Vida needs Mommy... Panigurado umiiyak na 'yun dahil wala ako... I need to get home..." umiiyak kong sabi.

He just hugged me tightly because he knows that no words can comfort me right now. Vida's voice can only comfort me.

We had to leave for Australia, mas lumalala ang pagbabanta ni Vito sa buhay ko. He even got to the point that he sent some bloody letters to me, saying that he'll kill me if I won't come back to him or he'll get Vida.

Kahit saan kami, sinusundan niya kami. We thought that leaving for Australia would make him stop. Akala namin tatantanan niya na ako, but I was wrong. Sumunod siya sa Australia. He even shot our house a lot of times.

A Lifetime ConnectionWhere stories live. Discover now