UMUT HEP VAR

5.BÖLÜM

VE YENİ BÖLÜM
.............................................................

Kapının açılma sesini duyduğumda gözlerim hemen kapıya odaklandı.
Gelen annemdi.

Sonra gözlerimin odağı içerdeki çocuğu bulunca gözleri hedefini hiç şaşırmadan dik dik bana bakıyordu.

Annem bir adım daha atarak tam anlamıyla içeri girdi. Gözüm arkasındaki kalabalığa takıldı babam ve abiler de buradaydı.

Annem adını bilmediğim ama ikizim olduğunu söyleyen çocuğa doğru yürüdü ve tam önüne geçti.

"Kuzey ne yapıyorsun burada? O bağırışmalar neydi? Karşında kardeşin var. Kardeşini geçtim karşında bir kadın var. Nasıl bağırırsın sen, ben seni böyle mi yetiştirdim ha?" Dedi gür bir tonla annem.

"Ne yapacaktım anne tanımadığım etmediğim, ne ayak olduğu belli olmayan kıza 'hoşgeldin ikizim.' diyip sarılmamı beklemiyordun herhalde." Dedi adının Kuzey olduğunu öğrendiğim ikizim.

"Tamam hemen kaynaşmanızı beklemiyorum. Bu konuda haklısınız. Ama sizden öyle bir şey hiç istedim mi oğlum? Sizden hiç Elfidayı hemen aranıza almanızı istedim mi? Sizden sadece karşınızda bir kadın olduğunu unutmamanızı istedim. Ama siz sürekli unutuyorsunuz." dedi. Derin bir nefes alıp konuşmasına devam etti.

"Kızın odasını basmak ne Kuzey, bir de kıza bağırmışsın kız sana ne yaptı? daha senin adını bile bilmiyor." dedi. Sonlara doğru sesi yükselmişti.

Kuzey işaret parmağıyla beni gösterip söze girdi.

"Ciddi misin anne? bu birkaç saattir tanıdığın kız için bana mı kızıyorsun? sana inanamıyorum bana bu kızın Ahsen gibi olmadığı hakkında güvence verebilir misin ha?" Dedi.

Annem cevap vermemişti aslında verememişti. Annem cevap vermeyince Kuzeyin yüzünde alaylı bir gülüş belirdi.

"Ben de böyle düsünmüştüm tabi ki VE-RE-MEZ-SİN. Bu yüzden bana gelip alış deme ya bu kız gidecek ya da ben gideceğim kararı siz vereceksiniz. 17 yıllık oğlun mu 4 saatlik kızın mı?" Dedi.

Son cümlelerini benim gözümün içine baka baka söylemişti. Artık araya girme ihtiyacı hissettim.

"Sadece." Diyip sustum bütün gözler bana dönmüstü. Yutkunup kimsenin gözüne bakmadan devam ettim konuşmama.

"Sadece, 18 yaşıma girinceye kadar burda kalmama izin verin yeter. 18 yaşıma girince buradan gideceğim söz veriyorum. Şuan gideceğim bir yerim yok. Zaten sadece 45 gün kaldı. Bu evde size görünmem bile." Dedim.

Bir süre sessizlik hâkim oldu. Annem tam kanuşmak için ağzını açmıştı ki. Abilerden biri hemen konuşmaya atladı.

"Kabul burada kal ama 18 yaşına bastığın gün s.... gideceksin." Diyip kapıdan çıkıp gitti.

Arkasından da diğer aile üyeleri çıktı yanımda sadece annem kalmıştı.

"Özür dilerim kuzum. çok özür dilerim." Diyip ağlamaya başladı. bana bir adım atmıştı ki tekrar geri adım atıp ondan uzaklaştım.

"Lütfen ağlamayın. Özür de dilemeyin buradan gitmem demek sizle bir daha asla konuşmayacağım demek değil, arada buluşuruz, telefonla haberleşiriz. Lütfen ağlamayın. Hem daha buradayım." Dedim.

Gözlerini silip bana bir tebessüm yolladı.

"Haklısın bir tanem. Benim senden ayrı kalma gibi bir düşüncem de yok zaten. Ama göreceksin şimdi gitmeni isteyen o erkek tayfası gitmemen için sana yalvaracak. O zaman sen onları affetme tamam mı kızım biraz süründür." Diyip güldü.