UMUT HEP VAR

28.BÖLÜM

KEYİFLİ VE BOL YILDIZ ATMALI OKUMALARRR😚😚
_______________________________________

ELFİDA'NIN ANLATIMIYLA 

Karşımda Mirza'yı görünce ufak bir şaşırmıştım. Mirza hâlâ bana bakıyordu.

Mirza bana doğru adım atınca hemen kendime gelip ona bakmadan yanından geçtim.

Mirza hemen önüme geçti. O önüme geçince hemen yanından yine geçtim. Bir kaç kez daha yolumu kesince artık  sinirlenmeye başlamıştım. Sinirli bir şekilde ona baktım.

"Ne yapıyorsun sen? Bıraksana geçeyim." Dedim sakin olmaya çalışarak.

"Bence ne istediğimin gayet farkındasın." Dedi Mirza.

"Düşünceleri okuma yeteneğim olmadığına göre ne istedigini nasıl bilebilirim acaba?" Diye bıkkınca konuştum.

"Tamam o zaman direkt ne istediğimi söylüyorum. Arabaya binmeni ve birlikte hastaneye gitmemizi istiyorum. İstediğim şey tam olarak bu." Dedi Mirza.

"Sen hastaneye gittiğimi nasıl biliyorsun. Kimseye söylemedim. Hele sana hiç demedim." Diye hafiften korkarak sordum.

Benim hakkımda bir şeyleri ben söylemeden bilmesi beni biraz korkutmuştu. O da korkumu anlamış olacak ki hemen kendini savunmaya başladı. Elini koluma atmıştı ki hemen geri çekildim.

"Tamam korkma dokunmuyorum. Gideceğin hastane bana ait. Bu yüzden haberim var. Başka bir sebebi yok." Dedi Mirza.

"Buna inanacağımı mı düşünüyorsun. O hastaneye günde yüzlerce kişi gidiyor her bir hasta geldiğinde sana mı haber veriyorlar? Beni aptal mı sandın. Lütfen artık karşıma çıkma beni korkutuyorsun." Dedim.

Son cümlemi söyleyince yüzünde üzülmüş gibi bir ifade oluştu. Tabii bu saniyelik bir şeydi hemen toparlanıp konuşmaya başladı.

"Haklısın. Senin hastaneye gittiğin zaman beni bilgilendirmelerini söyledim. Sen de randevu alınca bana haber verdiler. Ben de merak edip geldim hepsi bu." Dedi Mirza.

"O hastaneye gideceğimi nereden biliyordun. Belki de başka bir yere gidecektim." Dedim.

"Bu kadar sorgulamazsan olmaz mı?" Diye sordu Mirza.

"Olur sormam. Hadi yolcu yolunda gerek." Diyerek onu arkada bırakıp yürümeye başlamıştım ki yine önüme geçerek beni durdurdu.

"Tamam. Dur gitme anlatacağım." Dedi Mirza. Ona cevap vermeden yüzüne baktım. Cevap vermeyeceğimi anlayınca konuşmaya başladı.

"Seninle ilk karşılaştığımızda o hastanedeydin. Hatırlar mısın bilmem sana neredeyse araba çarpıyordu ben de o arabanın içindeydim. O yüzden belki bir daha oraya gidersin diye onları uyarmıştım. Kısaca eğer o hastaneden randevu almasaydın hastaneye gideceğini bilmeyecektim. Yani ortada senin korkacağın bir şey yok." Dedi Mirza.

"Tamam anladım." Dedim.

"Bu kadar mı?" Diye sordu Mirza.

"Başka ne söyleyebilirim ki?" Diye sordum.

Konuşmadan başıyla arabayı gösterdi.

"Haaa o mesele. Teşekkür ederim ama gerek yok ben kendim giderim." Dedim.

"Sana her şeyi anlattım işte neden binmiyorsun?" Diye sordu Mirza.

"Kusura bakma ama her önüme gelen kişinin arabasına binmiyorum. Dün benim hayatımı kurtardın tamam tekrardan teşekür ederim. Ama bu senin arabana bineceğimi ya da sana güvenmemi sağlamaz. Bu yüzden izninle." Dedim ve konuşmasını beklemeden yanından geçtim.