UMUT HEP VAR

12.BÖLÜM

KEYİFLİ OKUMALAR 😚
.............................................................

MARAN'DAN DEVAM

Eve geldiğimde saat 10'u geçmişti.
Daha erken gelebilirdim ama eve geldiğimde kimseyi görmemek için yolumu bilerek uzatmıştım.

Eve geldiğimde herkes çoktan odasına geçmişti bile. Önce odama uğrayıp o şere*** kanının bulaştığı gömleğimi çıkarıp odamdaki çöpe attım. Sonra banyoya girip kısa bir duş aldım.

Odamda işim bitince Elfida'nın odasına gitmek için odamdan çıktım.

Elfida'nın odasının önüne gelince önce kapıyı çaldım ses gelmeyince belki duymamıştır diye düşünüp kapıyı bir kere daha çaldım.

"Gelebilirsin." Dedi.

Sesini duyar duymaz kapıyı açtım. Elfida, pencerenin önündeki koltuğa oturmuş dışarıya bakıyordu. Bana bir kere bile dönüp bakmamıştı.

Bir süre kapıda ona bakıp sonra yanına yaklaştım ona yaklaştığımı anlayınca odaya girdiğimden beri ilk kez bana baktı.

Elimi görünce kaşlarını çattı. O p*çleri döverken elim ister istemez yara olmuştu.

Daha fazla beklemeden Elfida'nın önüne oturup başımı dizlerine yasladım.

Başımı dizlerinden kaldırmaya çalışınca izin vermedim. Bir süre daha başımı dizlerinden kaldırmayı denedi artık kaldırmayacağıma emin olunca pes etti.

"Eline ne oldu?" Diye sordu.

"Önemli bir şey değil." Dedim.

Ne olduğunu anlamış olacak ki daha fazla sormadı.

"Öyle olsun." Dedi.

Bir süre ikimizden de ses çıkmayınca kendini daha fazla tutamamış olsa gerek offlayarak.

"Neden. Neden bana inandın. Yalan söyleyebileceğim hiç mi aklına gelmedi. Geldiğimden beri bana inanmayıp her yaptığım hareketin altından bir şey çıkaran sen ne oldu da bana inandın gerçekten çok merak ediyorum." Dedi.

Haklıydı. Hem de sonuna kadar haklıydı. Geldiğinden beri bize bir şey yapmamasına rağmen onu ya görmezden geldik ya da laf attık.

"Gözlerin, dil yalan söyler ama gözler söyleyemez. Aslında en başından beri gözlerin ve hareketlerin Ahsen gibi olmadığını gösterse de inanmak istemedim, istemedik. Çünkü bu aile bir Ahsen vakasını daha kaldıramazdı. Biz bir kere ona inandık ve hayatımızın en büyük hatasını yaptık bu hata yüzünden ailemiz yıprandı, parçalandı. Bu aile Ahsen'den düşündüğünden daha fazla nefret ediyor. O kız hepimizin hayatıyla oynadı." Dedim.

"Ne yaşadınız bilmiyorum ama ben Ahsen değilim onun yaptığı hiçbir şeyi yapmadığım hâlde neden onun suçunun günahını ödüyorum." Dedi.

"Haklısın salaklık ettik. Zaten yaptıklarımı hiçbir şekilde savunmuyorum. Senden özür dilerim. Her ne kadar özür dilemem geçmişi geri getirmese de özür dilerim. Herkes bir şansı hak etmez mi? sen de bu aptal abine bir şans daha veremez misin ha?" Dedim.

Kafamı dizlerinden kaldırıp gözlerine bakmaya başladım. Cevap vermeyince kafamı tekrar dizlerine koyup konuşmaya devam ettim.

"24 yaşlarında falandım. Ahsen de 13 yaşına girecekti. Bir gün çok yorulduğum için şirketten erken döndüm. Keşke dönmeseydim ama döndüm işte. Evde sadece ben ve Ahsen vardık. Çalışanların bir kısmı izinli, diğer kısmı da evdeki eksiklikleri almak için dışarı çıkmışlar. Ahsen de bunu fırsat bilip intikamı için harekete geçmiş. Benim yüksek dozda yer fıstığına alerjim var. Biraz bile yememim sonuçları çok kötü olabiliyor. Ahsen de bunu bildiği için kullanmış. İşte o gün ben odamdayken kapım çalındı içeriye Ahsen elinde kek tabağıyla girdi.
Bana o zamanlar burada çalışan Fatma ablanın, kek yaptığını söyledi. O da benim aç olduğumu düşünüp keki yemem için getirmiş. İnandım. biliyor musun? bugüne kadar bana su bile getirmemiş kızın beni düşündüğüne inandım ve keki yedim. Meğerse kekin içine yer fıstığı koymuş. Yaklaşık 5 dk sonra alerjim tuttu. Nefesim daraldı, başım döndü. Ahsen'e bakınca bana bakıp gülüyordu. Ondan alerji ilacımı istediğimde vermedi ve beni o hâlde bırakıp gitti. Zaten sonra ben de bayılmışım gözümü açtığımda 6 ay geçmişti. Düşünebiliyor musun? 6 ay boyunca komada kalmışım. Doktorlar bile ölmediğime şaşırmıştı." Dedim.