UMUT HEP VAR

29.BÖLÜM

Hatırlatma

Ben tam işimi bitirip kaşığı bırakmıştım ki ani bir hareketle beni yere atıp üzerime çıkmıştı ve hiç beklemeden saçıma ellerini geçirip çekiyordu. Ben ellerini saçımdan kurtarmaya çalışırken yanağımda bir yanma hissettim yanağımı ısırmıştı yamyam.

"Bıraksana yanağımı yamyam mısın sen kızım? Kopardın yanağımı bırak." Diyip ondan kurtulmaya çalışıyordum ki birden evin kapısı açıldı.

"Ne yapıyorsunuz siz? Ve bu evin hali ne!!" Diye sinirle konuştu Elfida.

_______________________________________

ELFİDA'NIN ANLATIMIYLA

Maran abimle Ada'yı üst üste pardon kavga ederken görmemin üstünden 1 hafta geçmişti.

Maran'ı biraz zor da olsa rahat durması için ikna edebilmiştim.

Bu 1 haftada gelişen diğer şey ise öz ailemin benle konuşmak istemesiydi onları sürekli reddetsem de pes etmemiştiler ve 1 hafta boyunca sürekli konuşmak istemişlerdi. Artık konunun kapanmasını istediğim için konuşmayı kabul etmiştim.

Bugün Ada'yla benim evime geleceklerdi.

Belki de son kez konuşup her şeyi bitirecektik. Eğer özür dileyeceklerse onları affetmeyecektim. Eskiden olsa affederdim ama şimdi affedemem olmaz.

Ben, heyecanlı bir şekilde onları beklerken Maran ve Ada artık bana aşırı normal gelen günlük kavgalarını ediyorlardı.

Maran tabii ki bizde kalmıyordu. Tam karşımızdaki daire şansa kiracı arıyordu. Maran da zaman kaybetmeden orayı kiralamıştı. Ama evin pek bir etkisi yoktu. Benim evde bulunduğum her an buradaydı. Diğer saatlerde ise işte olduğu için evi sadece gece uyumak için kullanıyordu diyebiliriz.

Kapı çalınca hızla ayağa kalktım.

"Ben bakarım." Dedim.

Kapıyı açmadan önce yüzüme bir iki tane tokat atıp kendime gelmeye çalıştım. Kapıyı açınca herkesin geldiğini gördüm.

Onları içeri davet edince hepsi salona geçti. Ben de Maran'ın yanında oturdum. Maran nispet yapar gibi beni kolunun altına alıp karşısındakilere bakıp sırıttı.

"Gerizekalı." Dedi Ada, Maran'a bakarak.

Allah'tan sadece ben duymuştum yoksa bunlar yine kedi köpek gibi kavga etmeye başlardı.

"Neyse Elfida ben çıkıyorum. Bir şey olursa ararsın tamam mı?" Dedi Ada.

"Tamam canım sağ ol." Dedim Ada'ya.

Ada'nın bugün herhangi bir işi yoktu. Bizim rahat konuşmamız için gitmeye karar vermişti.

Aradan 10 dk geçmişti ama hâlâ konuşan olmayınca dayanamayıp konuşmaya başladım.

"Konuşacağız demiştiniz. Ama geldiğinizden beri sadece bakışıyoruz. Ne konuşacaksak artık konuşabilir miyiz?" Dedim.

"Bak kızım ne için olduğunu bile bilmiyorum ama belli ki bir şey yapmışız yaptığımız şey için özür diliyoruz. Ama lütfen kızım bize cevap ver niçin bizi bırakıp gittin ne yaptık biz sana?" Dedi öz annem.

O ne diyordu öyle? Ne yaptıklarını nasıl bilmez. Bir de ne yaptık diye soruyor muydu lütfen yanlış duymuş olayım.

"Nasıl hâlâ ne yaptık diye sorabiliyorsunuz? Ben size bebeğimi söyleyince bana bakışınız Azat'ın ve Baran'ın bana bağırması Kuzey'le Emir'in bana aşağılayıcı bakışını illa söylemem mi lazım siz görmediniz mi? Ben size herkesten çok güvenmiştim. Bana destek olacağınızdan o kadar emindim ki ama siz beni hayal kırıklığına uğrattınız." Dedim.