I Was Her

Chapter 2

HOPE'S POINT OF VIEW.

I take a deep-deep breath to remove all my worries and heavy thinking. I stare at the woman who's busy eating burgers in front of me. She ordered three burgers, and they were all big. Tapos meron pang big taro milk tea and few desserts. Alam ko naman na malakas siya kumain pero this time is different.

She already ate two, and now she's eating her last burger. She started to become silent after the meeting—I can't blame her kasi kahit naman ako parang nawalan ng lakas sa mga narinig ko pero wala kaming magagawa dahil isa lang kaming utusan na walang dapat na gawin kundi ang sumunod. Sa kakapanood ko kay Yara kumain parang mismong panga ko na 'yung napapagod sa kakanguya niya.

She did nothing but bite, chew, and gulp. Focus lang siya sa kinakain niya. Hindi na ako nag abala pa na mag order dahil nabusog ako kanina sa cake. Parang nga nalimutan niya na may kasama siya—na kasama niya ako. She's like this when her mind wants space and she eats a lot because it helps her think clearly.

We went straight to the canteen after our meeting with the boss. This is a lot to handle, in my opinion. I understand why he handed it to us because the mission sucks.

The mission is easy and simple, but making a decision whether to do it or not is not actually simple. Magiging kalaban mo mismo ang sarili mo kapag nagkaroon ka ng pagdadalawang-isip. Although I'm not totally against killing the both of them because, honestly, they have a point–somehow,

Tumagal 'din ng isa't kalahating oras ang pag-uusap naming tatlo—apat. Through the big screen—they already hacked the CCTV cameras at pinakita nila sa'min ang loob at labas ng church at ang mga pasikot-sikot dito at kung saan ang kwarto ng mag-ina. Hindi lang kaming dalawa ni Yara ang tatanggap ng mission na ito kundi may isa pa. Si agent 009, isa siya sa mga pinaka magaling na hacker ng organization—ito ang sabi ni boss dahil siya ang magsisilbing mata at guide namin gamit ang mga CCTV camera ng mismong church.

Hindi namin siya totally kasama sa mismong meeting dahil kausap lang namin siya kanina sa big screen—all the hackers in the organization were not required to expose any information about themselves.

Bawal makita ang mga mukha nila at kahit napakaliit na information na magtutukoy na sila 'yun—katulad ng pagbahagi ng totoong pangalan ay matinding pinagbabawal at haharap sa matinding kaparusahan. Tanging code name at boses lang ang kilala namin sa kanila at tanging mga nakatataas lang ang nakakaalam kung saang lupalop sila nagtatrabaho at kung ano ang mga itsura nila.

Nahahati kasi sa walong category ang organization—

higher-ups,
hackers,
spy,
assassin,
secret agents,
detectives,
helpers,
regular employee

at bawat kategorya ay hiwa-hiwalay ng location kung saan sila magtatrabaho-at bawat grupo ay may boss at sila ang tinatawag na nakatataas o higher-ups. Hindi kami sama-sama sa iisang lugar dahil iniiwasan ng mga nakatataas na malaman ng mga pulisya o ng mga citizen ang tungkol sa'min.

Bawat building ng organization ay pinalilibutan ng regular employee at—dito sa building namin? They are all call center agents—just regular employee. Wala silang kaalam-alam about sa totoong purpose ng company kung saan sila nagtatrabaho. We have two bosses in this company: one for the call center agents and one for us. Ang boss ng company ay isang regular employee but pamangkin siya ni boss kaya alam niya ang katotohanan.

Hackers ang pinaka confidential na trabaho sa'min. Sa minalas-malas nasama ako sa assassin. Tumatanggap kami ng mission at binabayaran ng malaking halaga ng pera para pumatay ng tao. We assassinated people who were in black organizations that committed crimes such as illegal dealing, blackmailing, robberies, and contract assassinations.