I Was Her

Chapter 14: Team-up

PHOEBE'S POINT OF VIEW

As I am walking to the hallway alone, I feel like I am being stared at. I can hear everyone's whispering, their giggling, laughing, and murmuring. It isn't a feeling I am comfortable with, but I shrug it off and keep walking. Napakapit ako ng madiin sa hawak-hawak kong libro, napatingin sa sahig at sa mga sapatos na dumadaan palagpas sa'kin.

Nakarating ako ng room at ang maingay ay napalitan ng katahimikan. Hindi ko sila pinansin, dumiretso ako ng lakad sa upuan ko at naupo. Wala akong nilingon at tinapunan ng tingin sa kahit na isa sa kanila. Ramdam na ramdam ko ang mga tingin nila sa'kin-katulad sa mga estudyanteng nasa hallway, nagbubulungan sila. Maya-maya pa, ang kaninang bulungan ay napalitan ng mga tawanan, nakakaloko at mapang-asar.

Napahinga ako ng malalim, kinuha ko ang earphone ko, sinaksak sa cellphone, nilagay ang buds sa magkabila kong tenga. I unlock my phone screen, and I see a chat head. There's no wallpaper on it, and it's just black, plain black. It has a 99+ message. Bigla akong kinabahan, ramdam ko na para bang naninikip ang dibdib ko sa kaba. Bigla akong nanlamig, ang mga kamay, paa at buong katawan ko ay nanlamig.

Napataas ako ng tingin para tignan ang mga kaklase ko. Pare-parehas silang nakangiti ng nakakaloko sa akin. Napakapit ako ng mahigpit sa cellphone ko, I unplug the earphones, take off the buds that are in my ears, put the phone and earphones inside my pocket.

I stand up, malalaki ang mga hakbang na lumabas ako ng room, nakatingin lang ako sa ibaba, ang hakbang ay napalitan ng mabagal na pagtakbo. Nagpatulogy ako sa pagtakbo hanggang sa narating ko ang Comfort room.

May ilang mga babaeng nandoon, napaiwas ako ng tingin nang mapatingin sila sa'kin. Pumasok ako, naglakad ng diretso hanggang sa marating ko ang dulo ng toilet, I enter, lock it, put down the seal of the toilet, and sit down on it.

I take my cell phone from my pocket. I stare at the screen and see my reflection there. I see myself as nothing but a pitiful creature. I close my eyes and breathe to calm myself down.

I open my phone, unlock it and click the chat head.

"Andrei! Phoebe will be happy if you send pictures of your abs!"

"Ewww, creepy little nerd!"

"@Lee! You should ask her to do your assignment!

"Hahaha! Not gonna lie, her crushes are all campus crushes!"

"Yeah, a dreamer!"

"She's creepy for writing all that."

"She's like a stalker!"

"Scaryyy!"

I take a deep breath to stop myself from crying. I don't even know these people. Are they all talking about me? Para sa akin ba 'tong GC? I see my fingers shaking pero pinili kong magpakatatag.

Pumunta ako sa media, and there... I see some of my journal pages being leaked. Shiiiit! It's them. Walang iba, kundi sila lang ang maaaring magkalat nito.

They created this group chat to invade my privacy. Hindi ko alam na palihim pala nilang kinuhanan ng mga litrato ang journal ko! This is a lame thing to do bilang isang second year high school! They are all immature! Mga isip bata!

Napahinga ako ng malalim dahil nanginginig ako sa inis at galit. Inis para sa aking sarili dahil alam kong hindi ko sila kayang komprantahin at awayin! Galit—para sa sarili dahil kahit gaano ako kagalit at kasama ang loob ko sa tao, alam kong palalagpasin ko nanaman ang ginawa nila sa'kin.

Bakit ba, lagi ko nalang hinahahayaan ang mga tao na gaguhin at tapak-tapakan ako. Hindi na ako nadala, kailan nga ba ako madadala? Ano nga bang magagawa ko? Hindi ko naman maaaring sabihin sa parents ko ang mga masamang nangyayari sakin dito sa school. Hindi nila pwedeng malaman, hinding-hindi.