I Was Her

Chapter 26

ISLA'S POINT OF VIEW

While I am sitting in my bed. I take the long box under my pillow, open it, and stare at the knife placed there.

This is the first gift I've ever received in my whole life. I received this on my 9th birthday, and this is the best day for me because I have received a precious gift from my idol.

She gave this to me if I ever thought about wanting to be a secret agent, pero when she told me about the job of being a secret agent, I told her I don't like to be like that and I want to be like her because being an assassin is more cool and exciting than being a secret agent.

She tells me not to; she always reminds me not to be like her. She doesn't want me to be like her, and she makes me promise her not to be like her no matter what happens.

I know who she really was. I remember that night, napag-isipan kong lumabas mag-isa ng dorm namin sa kalagitnaan ng hating-gabi para mag muni-muni sa labas dahil masarap ang simoy ng ganung oras at dahil na 'rin sa hindi ako makatulog.

Sa kalagitnaan ng paglalakad ko, napadaan ako ang liblib na lugar ng orphan kung saan maraming puno ang nakapaligid at doon, doon nakita ko si Miss Yara kasama ang isang lalaki. Kitang kita ng dalawang mata ko kung paano niya gilitan ito sa leeg at sumirit ang dugo sa lupa at tumama ang dugo nito sa katawan ng mga puno na malapit sa kanila.

Nahuli niya akong nakita ang ginawa niya sa kadahilanang napabulalas ako ng wow na ikagulat niya.

She thought I would be scared of her because of what I saw, but despite that, I became her fan.

She finds me crazy and weird because the most natural reaction of an ordinary person who witnesses a murder will be shock and fear, but I told her that I am beyond ordinary.

Hinding-hindi ko malilimutan na pagkatapos niyang patayin ang lalaki, basta na lamang namin iniwan doon ang katawan para samahan ako sa aking pagmumuni-muni.

Akala ko nga pagagalitan niya ako at papatayin 'din ngunit, nag kwentuhan lang kami habang naglalakad sa kalagitnaan ng hating gabi.

Marami siyang naibahagi sa akin na mas lalo kong ika-curious. I asked her if hindi niya ba ililibing ang katawan at sinabi sa akin na hindi, dahil may taong mag aalis daw nito doon para dalhin sa isang lugar kung saan ike-cremate ang katawan.

She told me that a man is a spy at nag kunyari na isang trabahador ng orphan para mangalap ng impormasyon sa orphanage. Dahil sa mga sinabi niya sa akin at sa nakita ko na ginawa niya, parang ginanahan akong mabuhay dahil nagkaroon ng exciting na pangyayari sa buhay ko—bukod sa pag aabando ng pamilya ko sa akin.

Dahil sa aksidenta na 'yun, nagkaroon kami ng maraming sikreto na ako lang ang bukod tanging bata sa bahay ampunan na nakakaalam. Nangako ako sa kanya na wala akong pagsasabihan na pinang hawakan naman niya. Bata pa ako nu'n pero hanggang ngayon malinaw pa 'rin sa akin ang mga ala-ala na nakasama ko si Miss. Yara.

I remember asking her if I could watch her training, and she let me. Magkasama kaming pumunta sa underground ng school ng orphan. Manghang-mangha nga ako nun dahil may ganun pala ang school na pinapasukan namin. May gym at maraming mga armas ang nakatambak. Tahimik lang ako habang tuwang-tuwa na pinanonood siya. Pagkatapos ng araw na 'yun, I didn't let myself miss watching her training. I am always there para panoorin siya, mamangha sa kanya, ma-motivate, ma-inspire at mangarap na maging katulad niya.

It's fun to live in the world, they said, but some say it's sad, cruel, and full of tragedy.

We never have a chance to choose our family, but we have a choice to choose a path to face reality.