I Was Her

Chapter 30

A/U: OMG! I didn't expect myself to reach 30 chapters, hurhur! So this is an achievement. HAPPY 70 FOLLOWERS!

PENELOPE'S POINT OF VIEW

She wasn't there anymore when I came back to her. I wonder if she's okay. I hope she's okay. I felt guilty, regretful, and worried for her safety. I don't have any choice but to leave her there. I can't bring her here. Levi and Phoebe already saw her, and they will ask her lots of questions. I shouldn't knock her down. If I know, I will not do that to her.

Alam kong nasa panganib ang buhay ni Levi at sigurado ako na alam na nila kung saan siya nanunuluyan ngayon. Nakasisiguro 'rin ako na nag uusap-usap na ang mga nakakataas para pag desisyunan ang gagawin kay Levi.

I don't know kung kailan aalis ng mansion si Levi pero if ever na kailangan na niyang umalis ng mansion, hindi ako papayag. Gagawa ako ng paraan para hindi siya mapaalis ng mansion.

Kaso ang gusto ko ay hindi madali dahil ang gusto kong mangyari ay maaaring magdulot ng kapahamakan sa buong pamilya ko. Pwede silang madamay. Hindi ko dapat nilalagay sa kapahamakan ang pamilya ko ngunit wala na akong makitang maaaring maging iba pang paraan upang hindi siya mapatay o madakip ng organization.

Hindi ko alam kung magiging kakampi ko si Isla o hindi. Hindi ko alam ang exact na mission na kailangan niyang gawin. Hindi pa siya parte ng organization dahil wala akong makitang bakas o tanda sa katawan niya na nagpapatunay. Si Hope, alam kong siya ang dahilan kung bakit nandito si Isla.

Alam ko.

Alam kong tama ang naiisip kong dahilan kung bakit nandito si Isla.

Diretso akong napasandsal sa pader when I see Susan come out to the hallway where Levi's room is. I can't help but frown and stare at Susan's back when I notice that she's somehow hurrying. Her hair is kind of a mess, and her uniform is tangled.

Patay na ang ilang ilaw dito sa ibaba ngunit alam kong si Susan 'yun. Inalis ko ang pagkakasandal ko sa pader nang pumasok na si Susan sa hallway papuntang kwarto nila. Naglakad at sumilip ako sa hallway para tignan ang labas ng kwarto ni Levi.

Wala sa sariling napabuntong hininga ako at napairap.

Damn, Susan is living her best life.

Nagsimula na ulit akong maglakad pabalik sa kwarto ko nang mapadaan ako sa minibar. I stare at them. I try to look away and start moving again, but my feet are heavy and stuck. I can't take my eyes off of them. I can't just look away from them. I can hear them calling me. They are attracting me. They are whispering and saying my name ng paulit-ulit. Napakagat labi at napalunok ako.

I can't, pero my body started walking to the minibar, disobeying my mind. Naging malumanay ang mga mga mata ko at napatitig sa mga ito ng malagkit at napupuno ng pananabik. No way, I can't, pero kusang kumilos ang kamay ko. Marahan at napupusok na hinipuan at iginapang ang hintuturo ko sa mga alak na ngayon ay nasa harapan ko.

It's midnight, and everyone is now in their room and might be sleeping. I feel thirsty, and drinking one of these beauties can make my throat hydrate. Napahawak ako sa ulo ng bote ng alak, I'm about to take it, but someone bring me back to life.

"Pen, what are you doing?" he asks.

I gently remove my hand from holding the liquor and slowly lower my hand down. I fake smile and face him.

"I'm just reading the procedure and checking their expiration date."

"Ah," he says.

He puts down the drinking glass with ice on the counter as he sits on the long chair.