Gökyüzü

49

Gececilere bölüm bırakıyorum kalanlar sabah oyları ve yorumları eksik etmezse çok sevinirim. Hepinize iyi okumalar <3

.

.

.

Kalbim kuş oldu, sana uçtu. On altı yıllık hayatımın büyük bir bölümü kalbimin atışı korku, keder, üzüntü ve kimsesizlik hissiyle çarpmıştı. Şimdi bu hislere anlamlar yüklemek daha da korkutucuydu aslında.

İlmek ilmek ördüm tüm yaşamımı, annem kozam oldu ama yırtıklarından soğuk fırtınalar hissediliyordu. 

Gökmen, o, soğuk fırtınanın ta kendisiydi. 

Babam o soğuk fırtınanın akışını kesmiş, oluşmaya başlayan kanatlarımı sarmıştı. Darbelerden korumuş, merhem sürmüştü. 

Ben bir yaz akşamının serin gecesinde doğmuştum. Yirmi bir Temmuz benim doğum günümdü. Bir kez bile yanımda olmamıştı o benim. 

Birinin sizi sevmediğini bilmek, kalbinizde kocaman bir yara açıyordu. 

O yara iyileşecekti. Biliyordum. Babam, abilerim, annem... Bana iyi geleceklerdi. Birbirimize iyi gelecektik. 

Yine bir hastane odasındaydım ancak bu kez kalbimde sancımalar acıdan değildi. Bu kez iyileşme umudunaydı bu sancılar. Bu kez kolumdaki serum, hastanenin beyaz rengi, koltukta direğini kenara yaslamış bana bakan annem ve diğer şeyler bana acı vermiyordu. Serumumun bitmesine az bir zaman kalmıştı. Babam bu sırada hastaneden çıkış işlemlerini yapmaya gitmişti. Baran ve abim de koridora çıkmıştı.

Bitmişti. Hayatımdan çıkmıştı resmi olarak. Ruhuma bıraktıklarını da zamanla silecektim. 

Odanın beyaz kapısı çalınıp sakin bir şekilde açıldığında, annem füme rengi koltuğun üstünde irkilip doğruldu. Üzerindeki siyah takım oturmaktan dağılmıştı. Saçlarını kıskaç tokayla arkadan öylesine tutturmuştu. Mavilerinde bir yorgunluk, biraz hüzün, biraz da mutluluk vardı. 

İçeri giren doktor, bu bana ilaçlarımı alıp almadığımı soran doktordu, yüzündeki ufak tebessümle yatağıma yaklaştı. ''Geçmiş olsun küçük hanım.'' Düz durmaktan uyuşan koluma dokundu sıcak parmakları. Benim soğuk tenime karşı teni alev almış gibiydi. Ya da ben ölü soğuğundaydım. Bilemiyordum. ''Serumun bitmiş, baban da çıkış işlemlerini hallediyordu en son gördüğümde. Artık evinize gidebilirsiniz.''

Annem yatağımın başına gelip eliyle kısalmış, boyuna hızla alıştığım saçlarımı kısılmış gözlerimin önünden çekti. ''Eve gidelim de rahatça uyu.'' dedi tebessüm ederek.

Uykum olduğunu anlamıştı .

Doktora ufak bir tebessüm ettim ve annemin hala saçlarımda olan eline yaslandım. ''Dedemler gitti mi?''

''Babam biraz rahatsızlandı gibi oldu, eve yolladık hemen.'' içini çekti. ''Okulunuz bitince, hepimiz bir kafa tatiline çıkalım.''

''Baran'ın sınavı var ve çalışamıyor adam akıllı benim yüzümden.'' kurumuş, yer yer çatlamış dudaklarım hafifçe büzüldü. ''Kötü hissediyorum böyle olduğunda.''

''Eve döndüğümüzde hepsini düzene sokacağız.'' Onun da canı sıkılmıştı bu söylediğime. Doktorun serumu çıkarırken bir yandan bizi dinlediği yüzünden belliydi. Eğildiği yerden doğruldu ve koluma bir parça pamuğu nazikçe bastırdı.

''Geçmiş olsun tekrardan.'' dedi gülümseyerek. Bakışları bir an anneme değdi, ardından bana baktı. ''Çok tatlı üç çocuk yetiştirmişsiniz. Eşinizi de sizi de tebrik ederim.''