I'm Yours ft. Louis Tomlinson

Hoofdstuk 17

—HANNA—

Vol ongeloof staar ik naar het testje die helemaal paars is geworden.

Ik ben zwanger

Het spookt steeds door mijn hoofd.

Ik ben zwanger. Wat gaan mijn ouders daarvan zeggen? En Calum? Iedereen? Ook William?

Amy begint een gil. 'OH MY GOD HANNA WAT ZEI IK NOU JE BENT ECHT-' Ik sla snel mijn hand voor haar mond. Paniekerig leg ik mijn wijsvinger op mijn mond en luister of ik voetstappen op de trap hoor. Niks. Gelukkig. 'Moest dat nou per se?' vraag ik aan Amy. Ze knikt hevig en wiebelt van haar ene voet naar de andere. 'En nu? Ga je het nu vertellen?' piept ze met een rood hoofd van opwinding. Ik haal mijn schouders op. 'Ik wil eerst wel ev-' 'Meekomen!' zegt Amy, ze pakt het testje en sleurt me mee, de trap af. Ik stribbel tegen. 'Amy! Alsjublieft, nee! Ik wil niet dat iedereen het nu weet! Ik...' smeek ik haar. 'Hoe eerder hoe beter.' antwoordt ze terug. Ze heeft wel gelijk. Maar waarom op deze manier? Woonkamer in. Geweldig, iedereen is buiten dus.

'Hallo! We zijn er weer!' roept Amy vrolijk. Alle ogen zijn op ons gericht. Ik begin zenuwachtig te worden. Hoe kan ik het nou zo vertellen? 'Vertel het eerst maar aan Calum. Hij wordt vader, dus heeft hij de recht om het eerst te weten.' fluistert Amy naar mij en ze doet het testje in mijn kontzak. 'Laat dat maar ook aan hem zien als hij het niet gelooft.' Ik knik zenuwachtig. 'Uhm... Calum, kan ik je onder vier ogen spreken?' roep ik naar hem. Hij knikt met zijn hoofd en loopt naar mij toe. Amy snel weg, naar Niall. Ze fluistert iets in zijn oor wat Niall blij maakt. Met een lach kijkt hij mij aan en steekt zijn duim op. Ik probeer te glimlachen. 'Vertel het maar. Ik weet dat er iets mis is.' zegt Calum als hij tegenover mij staat. Goed, oké, daar komt het moment dan.

Ik haal diep adem. 'Ik moet je twee dingen vertellen.' zeg ik dan tenslotte. Calum trekt zijn wenkbrauwen omhoog, maar hij houdt zijn mond. 'Ten eerste, mijn ouders zijn te weten gekomen dat ik hier in Engeland ben, in plaats van Texel. Ze zijn boos. En dus... ' Ik kom niet uit mijn woorden. 'Vertel het maar gerust, babe.' stelt Calum mij gerust. Maar ik weet dat hij niet meer gerust wordt nadat ik het hem heb verteld. 'Ikke... Ik ga dus daarom over drie dagen terug naar Nederland.' vertel ik hem. Er valt een lange stilte tussen ons. Verderop klinkt er gelach. Calum slikt. 'Echt?' vraagt hij dan zacht. 'Echt.' zeg ik terug. 'Maar je weet wat dat betekent! Je verlaat mij dan, ik kan je dan amper zien, behalve nu!' Paniekerig zwaait hij met zijn armen in de lucht. Iedereen kijkt ons aan. Hopelijk horen ze ons niet.

'Het spijt me. Maar ik wil mijn ouders geen verdriet doen als ik voor altijd weg blijf. En hier, in Engeland, heeft iemand mij al pijn gedaan.' zeg ik verdrietig. 'Je gaat alleen weg voor William dus!' Calum wordt boos. 'Cal, ik...' Wanhopig probeer ik naar zijn hand te pakken. 'Raak me niet aan!' schreeuwt hij naar me. 'Je geeft dus helemaal niet om mij!' Er komen tranen op in mijn ogen. 'Dat heb ik niet gezegd! Waarom begrijp je het nou niet?' schreeuw ik terug. 'Ik houd van je! Maar... ' 'HOU OP! Als je van mij hield dan was je heus wel gebleven!' Boos kijkt Calum mij aan. 'Wat is de tweede ding wat je wou vertellen?' snauwt hij naar me.

'Je... Je...' stamel ik. Ik slik, haal diep adem, in en uit, veeg mijn tranen weg en probeer kalm te blijven. 'Je... wordt vader.' zeg ik dan met moeite. Calum wordt bleek. Dan schud hij zijn hoofd. 'Je maakt een grapje.' zegt hij, wat rustiger. 'Nee, het is waar.' Ik laat hem het testje zien. Ik zie hem weer slikken. 'Hanna, je gaat het weg halen.' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, de baby blijft.' zeg ik. 'NEE!' schreeuwt hij dan plotseling boos. Ik schrik van zijn uitbarsting. Iedereen trouwens. Opeens word ik woedend. Wat denkt die gozer wel? Ik baar de baby, niet hij! 'Ik wil dat hij, of zij, blijft! Snap het dan!' schreeuw ik dan ook boos. 'Ik wil geen vader worden! Nóg niet!' Calum balt zijn vuisten. Ik zie Louis mond openvallen. 'Nou, dan ga je maar lekker weg!' schreeuw ik kwaad. 'Best! Ik maak het uit! Voorgoed!' Boos loopt hij weg. 'Is goed! En denk maar niet dat ik met jou nog een kamer ga delen!' schreeuw ik hem nog na. Dus nu ben ik een toekomstige alleenstaande moeder. Mooi.

'Dat ging-' begint Amy maar ik kap haar af. 'Ik wil geen commentaar horen.' snauw ik naar haar. Er rollen nog meer tranen over mijn wangen. 'Dan niet. Maar ik moet je wel vertellen dat iedereen het nu weet.' zegt ze. 'Ze vinden het fantastisch dat je zwanger bent! Maar sommige snappen wel dat Calum zo reageert en andere juist weer niet.' 'Dus eigenlijk zijn de meeste wel voor mij.' snik ik. 'Ja!' knikt ze. 'En nu?' 'Hoe bedoel je?' vraag ik haar en ik veeg de tranen van mijn wangen. 'Wat ga je nu doen?' 'Oh, dat. Mijn spullen pakken. Ik weiger nog met hem in dit huis te slapen.' antwoord ik. 'Maar... maar waar ga jij dan slapen?' vraagt Amy verwart. 'Ergens.' 'Nee, je blijft. Je slaapt wel bij mij.' 'En James dan?' vraag ik. Ze pakt mijn hand en we lopen naar binnen, de trap weer op. 'Oh, die mag dan wel op de bank gaan slapen!' lacht ze en ze geeft mij een knipoog. Ik begin ook te lachen. Zo'n vriendin wil ik nooit meer kwijt.

—LOUIS—

Wow, zo boos heb ik Hanna nog nooit gezien! Het ging er best wel heftig aan toe hoor! Zelf Rachel schrok er best wel van. Nadat Calum boos, of beter gezegd woedend is weggelopen is het opeens stil geworden. Je kon alleen het gesnik van Hanna horen. Het liefst zou ik haar nu willen troosten. En knuffelen, zoals we het vroeger ook hadden gedaan. Die gedachte doet me echt pijn. Serieus, ik wil Hanna terug, maar ik weet niet of zij het ook wil. 'Dus Hanna is nu zwanger?' vraag ik voorzichtig aan Amy. Ze knikt. 'Ik vind dat Calum niet zo had moeten reageren. Nu heeft ze het nog moeilijker.' zegt Niall hoofdschuddend. Iedereen knikt. 'Maar ergens snap ik de reactie van Cal eigenlijk wel. Ik bedoel maar, je wilt niet dat je vriendin opeens weggaat en dan blijkt ze ook nog eens zwanger te zijn...' zegt Michael, diep nadenkend of hij wel een goede keuze heeft gemaakt. 'Ik vind van niet!' valt Jill hem in de rede. 'Je laat niet alleen je vriendin in de steek, ook je eigen kind!' Er komen reacties zoals 'Ja!' 'Das waar!'. 'Je heb gelijk.' mompelt Michael. 'Ik zou zelf mijn eigen kind niet in de steek laten.' Ik trouwens ook niet. Wie zou dat nou doen? Calum, ja natuurlijk.

Maar hij was toch al een stomme idioot. Een idioot die zijn zwangere vriendin in de steek laat.

Hey!

Deze hoofdstuk heeft echt precies 1200 woorden!! WAAWW!!

CALUM WAT TF DOE JE NOU ??? WAAROM DIT NOU WEER ?? WAAROM DOE JE DIT HANNA TOCH AAN ??? DIT VERDIENT ZE NIET HOOR MENEER HOOD !!!

MORGEN IS TROUWENS DE LAATSTE KANS DAT JE MAG STEMMEN! VOOR 22:00 MORGENAVOND KAN JE NIET MEER STEMMEN

Alvast heel erg bedankt

Vote?

Comment?

Follow!