I'm Yours ft. Louis Tomlinson

Hoofdstuk 30

--HANNA--

'Lou, wat als ze toch de deur voor mijn neus dicht doen?' vraag ik aan hem als we op het vliegveld in Londen staan. We staan op het punt om in het vliegtuig te gaan. 'Zullen ze heus niet doen.' zegt Louis rustig. Ik kijk naar Tommy. Hij ligt in een mandje die Louis draagt. Hij kijkt me met zijn heldere ogen aan en pruilt. 'Mama?' vraagt hij. Ik  glimlach. 'Ja, Thomas. Dat ben ik.' Louis slaat een arm om me heen. 'Kan hij eigenlijk ook wel papa zeggen?' vraagt hij. 'Papa. Zeg eens, Tommy? Papa!' probeert hij. Ik grinnik. 'Mama?' vraagt Tommy weer. Louis schudt zijn hoofd. 'Nee, je moet P-A-P-A zeggen.' 'Baba.' zegt Tommy vrolijk. Hij graait naar het speeltje die naast hem ligt. 'Bijna goed. In plaats van de B moet je wel de P zeggen.' zegt Louis droog. Ik lach hardop en por zachtjes in zijn buik. 'Laten we gaan. We kunnen nu naar binnen.' Ik knik naar de deur waar de stewardessen staan. 

'Wakker worden, slaapkop! We gaan landen!' zeg ik tegen Louis terwijl ik hem heen en weer schud. 'Nu al?' moppert hij. 'We vlogen maar een anderhalf uur hoor.' Ik rol met mijn ogen. Louis kan soms echt zo ongelofelijk slim zijn. Hoor de sarcasme. Hij geeuwt en kijkt naar Tommy, die rustig en vredig een slaapje doet. 'We gaan hem toch ooit weleens vertellen, toch?' zegt Louis opeens. Ik kijk hem niet begrijpend aan. 'Over wat?' 'Nou, over Calum...' 'Oh, ja. Tuurlijk. Als hij wat ouder, is natuurlijk. We moeten denk ik nog met Cal gaan bespreken.' Ik zet me schrap voor de landing en beet op mijn tong.

We staan voor de huis van mijn ouders. We hebben alleen twee koffers en twee rugzakken want we zijn niet van plan om lang te blijven. Hooguit 2 dagen. Zenuwachtig kijk ik naar Louis, die naast mij staat. Ik heb ze maandenlang niet gezien en ook geen contact met hun gehad. Wat als ze me niet meer als hun dochter zien? Ik heb ze natuurlijk wel gemist... Ik slik, adem diep en druk langzaam op de bel. Ding dong. Ik hoor voetstappen. Een klik en de deur zwaait open. Mijn vader staat daar, duidelijk verrast en met een open mond naar mij te kijken. 'Hanna?' brengt hij moeizaam uit. 'Pap...' fluister ik. 'Henry, wie is daar?' Hoor ik een stem vanuit de woonkamer zeggen. Mijn moeder. 'Simone, dat is je dochter.' roept mijn vader naar haar terwijl hij strak naar mij en Louis kijkt. 'Henry, dat meen je-' Mijn moeder komt te voorschijn en blijft verbijsterd staan. 'Johanna.' zegt ze terwijl haar ogen vol met tranen stroomt. Ze loopt, liever gezegd: rent, op mij af en geeft me een knuffel. Ook mijn ogen beginnen waterig te worden en ik knuffel terug. En omdat mijn moeder me nogal een stevig knuffel geeft, ben ik nu bang dat mijn ruggengraat breekt.

'Hanna, wat heb ik je toch gemist.' snikt mijn moeder in mijn oor. 'Ik was bang dat je nooit meer terug zou komen!' Ik snik ook en leun met mijn hoofd op haar schouder. 'Ik heb jou ook gemist, mam. En pap ook.' Ik kijk even naar mijn vader die naar Louis staat te staren. Hij kijkt een beetje ongemakkelijk en 'Ik ken die gozer!' zegt hij luid. Mijn moeder laat mij los en kijkt ook naar Louis met grote ogen. 'Hij hangt in jou kamer!' zegt ze verschrikt. 'Ik bedoel, op een poster! Niet... Je weet wat ik bedoel.' Ze kijkt een beetje achterdochtig van top tot teen naar Louis. 'En wie ben jij?' vraagt ze kalm. 'Uh... Louis. Louis Tomlinson. Aangenaam.' zegt Louis beleefd. Hij steekt zijn hand uit. Mijn vader schudt zijn hand. 'Zo, Louis.' zegt hij met een frons. 'Vriendje van Hanna, hé? En dit moet de kleine zijn...' Ik kijk hem verbaasd aan. 'We volgen het nieuws, Hanna.' zegt hij terwijl hij naar Tommy kijkt die nog steeds slaapt. 'Goh, hij lijk op zijn moeder.' mompelt hij hoorbaar. Ik lach. 'Laten we naar binnengaan!' zegt mijn moeder vrolijk. Zo vrolijk heb ik haar nooit gezien, eerlijk waar. 'Het is nog frisjes, vind je niet? Kopje thee, Louis?'

Daar zitten we dan, in de woonkamer. Ik heb mijn ouders net alles verteld. Echt alles. Hoe ik Louis ontmoet, en dat over... Calum. En Thomas natuurlijk! Maar wat me opvalt... Mijn ouders maken nu geen ruzie. Vroeger deden ze dat altijd. Maar nu... Zou het komen door mij? Doordat ik ben weggeweest? 'En nu heb je haar ten huwelijk gevraagd?' vraagt mijn vader grijnzend aan Louis. Hij glimlacht verlegen. 'Uhm... Ja meneer.' 'Oh, zeg maar Henry hoor. Maar we zijn toch wel uitgenodigd voor de bruiloft, toch?' 'Oh ja zeker!' antwoord Louis blij. Mijn moeder kijkt blij. 'Nou, dan is dat mooi geregeld. Wanneer is het?'

--------------------------

4.5 K GEHAALD!! WHOOP WHOOP!!!!