I'm Yours ft. Louis Tomlinson

Hoofdstuk 21

--LOUIS--

Ik doe de licht aan. Ik kan nog net een kreet onder drukken. 'Louis!' 'Hanna! Jemig, wat...' 'Nou, ik-' 'Sst!' Ik leg een hand op mond. 'Mijn fans!' fluister ik. Ze kijkt me nerveus aan. Allebei kijken we naar de deur. 'Maar ik zag hem hier lopen!' zegt er een stem. 'Ja! Ik ook! Echt weird dat de wereld niks meer van 1D heeft gehoord.' De geluiden worden steeds zachter. Dan is het een paar minuten stil. Ik haal mijn hand voor Hanna's mond weg en kijk haar aan. 'Wat doe jij hier?' Ze haalt haar schouders op. 'Ik moest gaan huilen. En dat vind ik stom om bij super veel mensen te gaan doen, dus ik dacht, laat ik maar een rustig plekje zoeken...' Ik glimlach. Ze is nog steeds het zelfde. Mooi, grappig, lief. 'En wat doe jij hier?' vraagt ze een beetje achterdochtig. Ik word rood. 'Ik... ' hakkel ik. 'Jij...?' 'Ik wou jou zeggen hoeveel het me spijt dat ik met Rachel ben geweest.' zeg ik in een adem. Ik zie Hanna slikken. 'En... Het spijt me ook. Van Calum. En dat ik nu door hem een baby heb. Terwijl jij eigenlijk... Ik bedoel, je weet toch nog die ene keer, toen we bijna met elkaar seks hadden?' Ik knik. Dat herinner ik me nog goed. Misschien te goed. 'Nou,' gaat ze verder. 'Ik zei toch dat ik het nog niet wou, omdat ik jou nog maar een paar dagen kende?' Ik knik weer. 'En wat doe ik met Calum? Met hem heb ik wel gedaan!' Ze snikt. 'Hanna, het geeft niet. We hebben allebei onze fouten toegegeven, dus ik vergeef je.'

'Oh Louis...' Ze begint me te omhelzen. Dit heb ik zo erg gemist. Net zoals ik weken geen wortels meer heb gegeten. Hanna is mijn wortel. Ze is echt om op te vreten maar dat zal ik haar niet aan doen.  'Ik vergeef jou ook.' Ze begint te huilen. Er drupt een traan van mijn kin die op haar wang valt. 'Je huilt ook.' zegt ze en lacht. Ik begin ook te lachen. Ik kijk diep in haar ogen. En toen zoen ik haar. Vuurwerk ontploft in mijn buik. We beginnen een spelletje te spelen met onze tongen. Warm, ik krijg het steeds warmer. Fuck, fuck, fuck. Ik bal mijn handen tot vuisten en probeer niet aan te denken. Niet aan die... ach man dat wil je niet weten. En toch krijg ik een boner. Ik sla mijn rechterbeen om de linker heen om het weg te krijgen. Hanna stopt verbaasd en kijkt naar beneden. Ze begint te giechelen. Een beetje verlegen en rood en doe het licht uit. 'Hé!' protesteert Hanna. 'Je hoeft het niet te zien hoor!' mompel ik schamend. 'Louis. Ik denk dat ik moet gaan.' hoor ik haar in het donker zeggen. 'Terug naar Nederland?' vraag ik voorzichtig. 'Ja, het spijt me.' 'Hanna, alsjeblieft. Ga niet weg. Je laat je vrienden in de steek.' zeg ik verdrietig. Stilte. 'En,' ga ik verder. 'Je krijgt zeker weten geen zulke goede vrienden. En je gaat weg van mij. Ik weet dat ik niet eerlijk ben geweest. Ik kan je het uitleggen, ik weet dat je naar me wilt luisteren. Echt, dat weet ik zeker.' Het blijft stil, maar ik begin haar toch uit te leggen.

'We hadden een beetje tegen elkaar lopen klagen dat we een paar weken geen beroemdheden wouden zijn. Het is namelijk erg lastig en druk als je beroemd bent, snap je? Dat wouden we dus niet meer. Toen had Harry een plan bedacht. Op twitter had hij geschreven dat we naar een hotel in Londen zouden slapen. Enne fans hé. Ze wachtten bij alle hotels in Londen. En daar zagen we elkaar voor het eerst.' Ik zwijg even en haal diep adem. 'In de kamer van Harry legde hij het plan uit: we zouden voor een maandje andere personen zijn. Dus, dat waren we. En de rest van het verhaal ken je zelf.' ik  hoor een zucht. 'Lou, vind je het zelf ook niet een beetje een idioot plan?' Vraagt  ze. 'In het begin leek het mij wel een goed idee, maar achteraf... ' Ik trek een beschamend gezicht die Hanna (gelukkig) niet kan zien. Ik doe het licht weer aan. 'Je blijft toch wel in Engeland?' vraag ik hoopvol. Ik zie haar slikken. Dat betekent ook niet veel. 'Ik... Ik... ' stamelt ze. 'Maar als je terug naar je ouders gaat dan begrijp ik het ook wel... ' Mijn ogen beginnen weer vochtig te worden. Ik knipper ze weg. Hopelijk heeft Hanna dat niet gezien. 'Blijf alsjeblieft.' smeek ik haar. 'Ik kan niet zonder jou. Jij ook niet zonder mij.' Er rolt een traan over haar (prachtige) wang. Ze slaat haar ogen neer. 

Het is alsof mijn hart in honderden... duizenden... miljoenen stukjes breekt. 

Vote?

Comment?

Follow?

En een carrot?? Ik heb namelijk honger :p