-DENEK 016- BkDk

8.Bölüm

[Izuku'nun Ağzından]

Ne yapmam lazım diye geçirdim içimden. Uyandığımda Katsuki yanımdaydı. Ne zamandır oradaydı bilmiyordum ama yerde kafasını yatağın köşesine yaslamış bir şekilde uyuyordu. Üstümde büyük ihtimla kendi odasından getirdiği battaniye vardı.

Paltoyu üstümden çıkarıp bir kenara koyduktan sonra üstümdeki battaniyeyi onun üzerine serdim. Ne yapmalıydım? Uyandırmalı mıydım? Ayrıca niye odamdaydı?

Büyük ihtimal gece gelmişti ama neden geldiğini çözememiştim. Başında beklemenin bir şey kazandırmayacağını anladığında ayaklanarak odadaki küçük banyoya gittim.

[Katsuki'nin Ağzından]

Uyuyor taklidi yapmak çok zordu. Bunu hiç yapma gereği duymamıştım daha önce ama Izuku'nun tek başına kaldığında ne yaptığını çok merak ediyordum. Belki ben uyuyorum diye normalde ne yapıyorsa onu yapmaya devam ederdi. Ve sanırım düşündüğüm gibi olmuştu çünkü banyosuna gitmişti.

Üzerimdeki yorgan beni yavaş yavaş ısıtırken bana yaklaşan çıplak ayak sesleriyle küçük numarama devam ettim.

Ayak sesleri git gide yaklaştı ve tam önünde durdu. Yüzüme düşen gölgenin yerini tavandaki lambanın ışığı alınca eğildiğini anladım. Başımda mı bekleyecekti? Daha ne kadar bu taklidi yapabilirdim bilmiyordum çünkü ilk defa bu kadar ciddi ciddi yapıyordum.

Şok içinde gözlerimi açmama sebep olan cümleyi sonunda kurdu. "Uyandırmalı mıyım?" Gözlerimi birden açınca o da anın şokuyla geriye doğru popo üstü düştü. Benden farkı yoktu ve tam olarak ne olduğunu anlayamamıştı. Şaşkın şaşkın bana düştüğü yerden bakarken konuştum.

"Biliyordum! Konuşabildiğini biliyordum!" Tamam daha önce de annesini sayıklamıştı ama o an istem dışı ağzından çıkmış olabilirdi. Fakat bu sefer tamamen kendi isteğiyle konuşmuştu. "Beni daha fazla kandıramazsın! İlaçlar yüzünden olmadığını biliyordum!"

Yaptığım oyunu anlamış olacak ki kaşlarını çattı ve ayağa kalktı. Ne yapacağını bilmiyor gibiydi. Düz düz bana baktı. "Konuşmayacak mısın?" Her zaman ki gibi sessiz kaldı. Küçük adımlarla yatağına ilerledi ve oturdu. "Izuku." Diyerek ayağa kalktım ve onun yanına oturdum. "Az önce nasıl konuştuysan şimdi de öyle konuş."

Yatağın üstünde kayarak benden uzaklaştı ve her zaman ki gibi cevap vermedi. "İlla bir gün konuşacaksın. Kaçamazsın." Ayağa kalktım ve yerdeki az evle üstümdeki battaniyeyi alıp kapıya ilerledim. "Sana söz en yakın zamanda insan içinde konuşabileceksin. Kahvaltı yapmak için seni alacağım." Diyerek kapıyı açtım. Bir şey demesini bekledim ama her zaman ki gibi hayal kırıklığıyla odadan çıktım.

Gerçekten umurunda değildi sanırım. Benimde umurumda olmaması gerekiyordu. Konuşabiliyordu ama bunu kullanmıyordu. Büyük ihtimal burada yaşadığı bir olay sonucu yanında insanlar varken konuşamıyordu. Ben uyurken konustuğuna göre daha önce de kendi kendine konuşmuş demekti ama bunu sadece tek başınayken yapıyordu.

Buradan çıkar çıkmaz ilk işim onun sağlıklı bir şekilde iletişim kurmasını sağlamak olacaktı.

~...~

[Izuku'nun Ağzından]

Yine mi dercesine üzerimdeki hırkaya sarıldım. Tekrar bizi kar oynamaya çıkarmışlardı. Tamam iyi güzel ama ben üşüyorum. Ayrıca Saio'yu da göremiyorum. Katsuki'de yok. Korkmadım değil.

Bir köşede kıvrılmış ısınmayı umarken bir yandanda Saio'nun bakıcısının onu getirmesini bekliyordum. Cidden o çocuk olmasa burada hayat geçmezdi.