Aşiret Gelini

21

selam fıstıklar 🫰🏼
Yeni bi bölüm sizlerle 🤍
iyi okumalar 🤍

_______________________________

Kısa bi gecenin ardından güneşin doğmasıyla uyandım. Etraf sessizdi, demekki herkes uyuyordu henüz. Gözlerimi açtığımda başımda oturup beni izleyen Ali'yle karşılaştım. Şaşkın bi ifadeyle ona bakıyordum. Uyandığımda ilk onun gözlerime bakmayı özlemişim. Esneyip sersemliğimi üstümden atmaya çalıştım.

"Günaydın." dedi saf bi gülümsemeyle.

"Günaydın", diye cevap verdim belli belirsiz. Gece birbirimize ettiğimiz kötü sözlerden sonra nasıl davranacağımı bilemedim ama o hepsi unutmuş gibiydi.

"Bi saate çıkmamız gerekiyor güzelim.  Hazırlan istersen. Ben aşadayım."

Yataktan çıkmadan yerimde doğruldum. Hala kendime gelmiş değildim. Elimle vurulduğu kolunu işaret ettim.

"Bekle, inmeden önce yarana bakıyım."

Karşı çıkmadan yatağın üstünde kayıp daha yakınıma oturdu. Bende ona biraz daha yakınlaştım ve tişörtünün kolunu dikkatle katlayıp yarasına baktım. Güzel iyileşiyordu.

"Çıkmadan pansuman yaparım" diye mırıldandım yarasını incelerken. Dünden beri hiç şikayet etmemişti halinden.

"Ağrın var mı?"

"İdare eder, senin ağrın var mı?"

Hemen konuyu bana çevirdi. Kafamı salladım. Dalıp yarasını okşadığımın farkında bile değildim. Elimi kendi ellerinin arasına alıp öptü.

"Ağrın varsa neden söylemiyorsun? Mutfaktan ilaç getireyim."

Kalkmak için yeltendim ama beni durdurdu. Üzgün gözlerini benim yaralarımda gezdirdi.

"Çünkü hak ediyorum bu acıları. Senin yaşadıklarının karşılığı bunlar. Keşke on kere vurulsaydımda sana zarar gelmeseydi."

İçim sızlamıştı söylediklerine. Tamam hataları vardı ama yaşananları oda ön göremezdi.

"Kendini suçlama. Kimse olacakları bilemezdi." diye teselli vermek istedim.

Hala elimi sıkıca tutuyordu. Dudaklarına götürüp avuç içime öpücükler kondurdu.

"Çok özledim." Sesi bi fısıldama gibi çıktı.

Cevap vermedim ama benimde onu ne kadar özlediğim gözlerimden okunuyordu. Beni kendine çekip sıkı sıkı sarıldı. Karşılık vermedim ama kendimide geri çekmedim. Yanağı yanağımda geziniyordu. Yüzümdeki yaralara kücük öpücükler bıraktı. Kurduğumuz yakınlık beni heyecanlandırmaya başladı.

"Bunu yaşadığın için kendimi hiç affetmeyeceğim."

Derin bi nefes aldım ve anlımı omuzuna yasladım. Kokusunu içime çektim.

"Korkuyorum Ali. Sana yine zarar verirse?"

Sırtımı okşayıp omuzumu öptü.

"Bunları düşünme sen olur mu? İçin rahat olsun. Ben yanındayım bitanem."

Sırtımdaki eli tişörtümün içine girdi ve aşağı yukarı gezinmeye devam etti. Daha fazla dayanamadım bende ona sarıldım. Yarasına temas etmemek için dikkat ediyordum. Belimden kavrayıp biraz daha kendine bastırdı. Resmen kucağında oturuyordum artık. Yaşananlardan ve duyduklarımdan sonra tekrar bu yakınlığı kuramayız sanmıştım. Bütün duygularım karmakarışıktı. Dün ikimizde birbirimizi kaybedebilirdik. ama hayattaydık ve bunun
rahatlamasını yaşıyorduk sanki.