Aşiret Gelini

33

Aslında bu yoktu
anasını satıyım içimden geldi😂❤️

Aşkolar size bi bonus bölüm daha çünkü ben tatile kaçar

İyi okumalar🤍

PS: ya beni yorumlarınızdan mahrum bırakmayın plsss✨
______________________

1 ay sonra..

Bekleme odasında bi bacağımı sallarken diğer hastalara çaktırmadan bakıyordum. Benden hariç bi kadın yalnızdı ve diğerleri eşleri ile heyecanları hissedilcek derecede bekliyorlardı. Derin bi nefes alıp kendimi sakinleştirmeye çalıştım. Kapıda beliren hemşire adımı söyleyince ne kadar daldığımı fark ettim.

"Sayın Tilay lütfen beni takip edin."

Çantamı koluma takıp hemşirenin arkasından yürüdüm. Kapıyı tıklayıp girince Begüm bilgisayara bilgileri geçerken kafasını kaldırdı ve gülümsemeye başladı. Hemşire odadan çıkınca arkamdan kapıyı kapatıp ayağa kalkan arkadaşımı kucakladım.

"Kaçak dönmüş. Nerdesin kızım ya bi kayboldun aylardır yüzünü gören cennetlik" diye sitem etti Begüm.

Üniversite yıllarından hala görüştüğüm iyi bi meslektaşım ve aynı zamanda jinekoloğum olmuştu.

"Döndüm artık istanbuldayım" diye konuyu dallanıp budaklandırmadan kapatmak istedim. Bi yandanda ceketimi çıkarıp muayene için hazırlanıyordum. Begümde sandalyesine otururken koltuğu indirip oturmam için işaret etti.

"İyiki geldin, bayadır kontrole gelmemişsin."

"Begüm..ben rutin kontrol için gelmedim."

Gözleri büyümüş bi şekilde süzdü beni. Ne demek istediğimi anlayınca muayene koltuğunu biraz yatırıp kazağımı katlayıp yanında duran jeli dağıttı. Az sonra günlerdir olmaması için dua ettiğim şeyin sonucunu öğrenicektim. Sessizce işini yaparken duraksadı ve gözlerime baktı. Kalp atışlarım her saniye hızlanırken ultrason ekranını bana doğru çevirdiğinde ordaydı, görüyordum. İğne ucu kadar karaltılar göz yaşlarımın dökülmesini sağlıyordu. Dakikalarca ekrandan gözümü ayırmadan aklımdan geçen binlerce düşünceyi susturmaya çalıştım.

"Deniz.."

"Görüyorum."

Sözünü bölüp burnumu çektim. Elim ayağım boşalıyordu ekrana bakarken.

"Sekiz haftalıklar henüz. Eğer..yani istemiyorsan, henüz geç değil yani."

Hala sessizce ekranı izlerken Begüm ultrason cihazını biraz kenara çekip kopyasını alıp banada peçete uzattı. Mekanik hareketlerle karnımı silip kazağımı indirdim.

"Baba.. biliyor mu?"

Sadece başımı sallayıp gözlerimi sildim.

"Kimse bilmiyor. Sende lütfen kimseye söyleme."

"Tabikide. Şimdi senden bi kan alalım birde düzenli kullanman gereken ilaçları yazıyorum."

Ruh gibi yüzüne bakarken Begüm endişenlenmiş gibi elimi tuttu.

"Deniz paniğe kapılman normal. Planlanmamış gebelikler insanı alt üst edebilir ama sonunda kararı sen vericeksin. İstersen Partnerinle gel birdahaki randevuya tüm opsiyonları gözden geçirelim."

"Teşekkür ederim Begüm."

Daha fazla partnerimden yada üstü kapalı kürtaj olma ihtimallerinden bahsetmesine katlanamıyordum. Kan alınmasını bekleyip reçetemi aldıktan sonra kaçar adımlarla arabama yürüdüm. Titreyen ellerimle anahtarı bulup son gücümle kendimi arabanın içine atmıştım. Kafamdaki şüphe az önce tasdiklenmişti ve ben ne yapacağımı bilemiyordum. Güçlü kamaya enerjim yoktu, midem bulanıyordu ve kendimi berbat hissediyordum ama hiç bişey gerçekleri değiştirmiyordu. Ağlamam dinince arabayı çalıştırıp eve doğru yola çıktım. Trafiğe takılmadan eve kadar gelip arabayı park ettim. Hala anahtarım olmadığı için zile basıp teyzemin açmasını bekledim. Berrin teyzemin bağırma sesi kapı açılmadan bile geliyordu. Kapıyı açıp gergin bi halde bişey dememi bekledi. Ben susup kalınca teyzem beni kolumdan tutup içeri çekti. Yavaştan sabrının tükendiğini hissediyordum.