(20) မာတီနီ
အရသာရှိပြီးကောင်းမွန်လှတဲ့ စားသောက်ပွဲကြီးပြီးဆုံးသွားတဲ့အချိန်မှာ ဧည့်သည်တွေအားလုံးက ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းတွေရဲ့လမ်းညွှန်မှုနဲ့ ဘေးဘက်မှာရှိတဲ့ခန်းမထဲကို သွားကြတယ်။
ဒီနေရာက ကြီးမားတဲ့ကပွဲခန်းမကြီးပါ၊ နောက်ပြီး ဆိုဖာထိုင်ခုံတွေနဲ့ ဘားကောင်တာတွေလည်းရှိတယ်။ ခန်းမထဲက မီးအလင်းရောင်ဖျောဖျော့ရယ်၊ မြန်သွားလိုက် နှေးသွားလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ DJ သံရယ်က ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးကို ကလပ်အလား ထင်မှားစေတယ်။
လူငယ်အများစုကတော့ ဒီအခြေအနေမှာ မြူးထူးပျော်မွေ့နေကြလေရဲ့။ သူတို့က မင်္ဂလာဆောင်မှာစားသောက်နေရသလိုဖြစ်နေတဲ့ ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်မှုတွေကို ချက်ချင်းပဲခွာချလိုက်ရင်း ကပွဲကြမ်းပြင်ဆီသို့ပြေးသွားကာ တွန်းထိုးပျော်ပါးနေကြတယ်။ ဒါကမှ အနုပညာကုမ်ပဏီတစ်ခုရဲ့ပါတီနဲ့တူတာလေ။
ဒါကြောင့်ပဲ ခန်းမတစ်ခုလုံးက သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတယ်။ အနီရောင် အစိမ်းရောင် ခရမ်းရောင် အပြာရောင် မီးရောင်တွေက တဖြတ်ဖြတ်လက်နေပြီး DJ သံကလည်း ပိုပြီးမြန်လာတယ်။ တဒုန်းဒုန်းနဲ့ ဘေ့စ်သံတွေလည်း ပြင်းထန်နေတာ လူတွေရဲ့နားစည်နဲ့ကြမ်းပြင်တွေပါ တုန်ခါနေသလိုပါပဲ။ ကပွဲကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ စက္ကန့်နဲ့အမျှ လူတွေက ပိုပြီးထူထပ်လာတယ်။ ဝန်ထမ်းတွေသာမက အနုပညာရှင်အချို့ကလည်း ဝါသနာနဲ့ဗီဇကို မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ဘဲ ညရဲ့ဆွဲဆောင်မှုအောက်မှာ သူတို့ပုံရိပ်တွေကို စွန့်လွှတ်လိုက်ကြတော့တယ်။
ပိုင်လန်ကတော့ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူး။ သူက သူ့ကိုယ်သူ အသက်(၃၀) ကျော်လူတစ်ယောက်အဖြစ် ခံယူထားတော့ ဒီလိုကမူးရှုးထိုးလုပ်ရပ်တွေက ပင်ပန်းစေလိမ့်မယ်ဆိုပြီးပဲ နားလည်ထားတယ်။
အစောကြီးကတည်းက ဆိုဖာခုံပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ပိုင်လန်က သက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်နေပြီ။ သူက ဖျော်ရည်တစ်ခွက်ကိုမှာပြီး အသက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတဲ့ကပွဲကြမ်းပြင်ကို ကြည့်နေတာ။ ဒါဆို ဘေးနားက လူငယ်စစ်စစ်လေးရုန်စစ်ချီကရော.. သူကလည်း ကဖို့အတွဲမရှိသလိုလို ကရမှာရှက်သလိုလိုနဲ့ ပိုင်လန့်ဘေးနားမှာ ထိုင်နေတာပါပဲ။ သိချင်စိတ်တွေနဲ့ပိုင်လန်က 'မင်းဘာလို့သွားမကတာလဲ' လို့မေးလိုက်တော့လဲ ခံစားချက်မရှိတဲ့မျက်နှာနဲ့ ချော်လဲမှာစိုးလို့လို့ ပြန်ဖြေတယ်။ ဒါကြောင့် သူလဲ နောက်ထပ် ထပ်မမေးတော့ဘူး။
