ARIN DENİZ (Gerçek ailem)

BÖLÜM 2

Medya : Ege Karanlık

BÖLÜM 2 : YENİ EV

Adının Azat olduğunu öğrendiğim adam doktora bağırıyordu, yanındaki kadın ise ağlıyordu. Anne ve babam yeni kızlarına sarılıyorlardı, ben ise hiç bir şey yapmadan oturuyordum, çünkü ne yapıcağımı, nasıl bir tepki vereceğimi bilmiyordum.

Hızla ayağa kalkıp odadan çıktım. Abim de arkamdan geliyordu. Yalnız kalmak için dışarı doğru koşar adımlarla ilerliyordum.

Abim, bir anda kolumdan tutup kendine çekti ve sarıldı, artık hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Abim başımı öpüp saçlarımı okşuyordu.

Abim, beni bir banka oturttu ve başımı göğsüne yasladı, artık ağlamam iç çekişlerine dönmüştü. Sakinleştiğimi anlayan abim kafamı kaldırıp yüz yüze gelmemizi sağladı ve konuşmaya başladı.

"Ağlama kurban olduğum, lütfen ağlama. Senin üzülmene dayanamam. "

"Onları öyle gördükçe daha sinirleniyorum. Neden beni böyle sevmediler?"dedim ve devam ettim.

"Ama artık onlar için ağlamayacağım." 

Biz bunları konuşurken odadaki kadın ve adam geldi ve kadın konuşmaya başladı.

"Biraz konuşabilir miyiz?" Kafamı olumlu bir şekilde salladım. Bu yaptığım kadını mutlu etmişti.

"Biliyorum bu yaşadıkların kolay değil, hiçbirimiz için kolay değil.  On yedi yılının yalan olduğunu
öğrendin. Bizim de on yedi yılımız gerçek kızımızdan ayrı bir şekilde geçti. Aylin, yani senin karıştığın kız, o bize çok çektirdi sebebini anlamadığımız bir şekilde. Ve ben artık kendi öz kızımla yaşamak istiyorum. Bize bir şans verir misin kızım?"

Kadın bana yalvaran gözlerle bakıyordu, gözlerimi Azat denilen adama çevirdiğimde umutla bakıyordu. En son abime baktım yardım istercesine, çünkü ne diceğimi bilmiyordum, abim anlamış olmalı ki konuşmaya başladı.

"Müsade ederseniz biz bir konuşup gelelim." Azat bey ve yanındaki kadın, kafalarını olumlu şekilde aşağı yukarı doğru salladılar.

Abim elimden tutup biraz ilerdeki oturak lara doğru yürütmeye başladı beni. Oturak ların oraya geldiğimizde oturduk ve abim konuşmaya başladı.

"Deniz güzelim, onlara bir şans vermelisin." Kafamı hızlıca iki yana salladım ve konuşmaya başladım.

"Hayır abi. Ben onlarla gitmek istemiyorum, seninle kalmak istiyorum."

"Deniz, ben de istiyorum benimle kalmanı ama onlar senin gerçek ailen. İlerde pişman olmaman için kabul etmen gerekiyo. Ben senin asla pişman olmanı istemiyorum. Her ne olursa olsun ben senin abinim, sen de benim kardeşimsin tamam mı?" Aslında biraz haklıydı, ilerde pişman olmak ben de istemem, ve pişman olmamam için onlarla gitmem gerekiyordu. Ben bunları düşünürken abim tekrar konuşmaya başladı.

"Hem onları sevmezsen seni yanıma alırım, biliyorum reşit olmadığın için seni kolayca alırlar ama sen istemezsen, onları sevmezsen seni bir şekilde yanıma alırım. Yani benden o kadar çabuk kurtulamazsın Deniz anası." Yine haklıydı ben onları istemezsem alırdı abim beni. Aklıma son söylediği kelime gelince hemen koluna vurmaya başladım.

"Deme şu kelimeyi."

Abim ellerimi tek eliyle tuttu ve beni kendine çekip sarıldı.

"Hah eski çirkef haline döndüğüne göre sorun çözüldü."