ARIN DENİZ (Gerçek ailem)

BÖLÜM 16

BÖLÜM 16 : YABANCI

"Anneğğğğğ. Yeter n'olursun yeter. Ayaklarım koptu yemin ederim." Annem bana döndü ve bir süre bakıştık. Sonra ise tekrardan önüne dönüp kıyafet bakmaya devam etti.

Sabahtan beri dolaşmadığımız mağaza, denemediğimiz kıyafet kalmamıştı.

Sabah erkenden kalkıp kahvaltı yapmış ve direkt AVM'ye gelmiştik.

Şu an saat 16.33'tü. Ve biz tam dört buçuk saattir kıyafet bakıyorduk. Annem ve yengemler kendilerine kıyafet buluşmuştular ama ben hala bulamamıştım.

Davet yarın olacağı için annem ve yengemler telaşlıydılar.

"Yaaaa yeter!" Diye sinirle konuştuğumda bana dönmüşlerdi.

Bir buçuk saattir bana kıyafet arıyorlardı. Onların gösterdiklerini ben beğenmiyordum. Benim gösterdikleri ise onlar beğenmiyorlardı.

"Ben gidiyorum." Dediğimde şaşkınca bana baktılar.

"Nereye kızım?" Anneme döndüm ve sorusuna cevap verdim.

"Kıyafet bakmaya ve tek başıma. Sabahtan beri kıyafet bakıyorsunuz. Benim beğendiklerimi siz, sizin beğendiklerinizi ben beğenmiyorum. O yüzden ben tek başıma kıyafet bakmaya gidiyorum." Dedim ve çantamı alıp çıktım.

AVM'den çıktığımda nereye gidebileceğimi düşündüm. Aklıma çok sevdiğim bir butik gelince gülümseyip taksi çağırdım.

Taksiye bindim ve yolu tarif ettim.

Taksi durduğunda geldiğimizi anlamıştım.

Zekan akmıyo, fışkırıyor.

Sağol canim.

Parayı ödeyip taksiden indim ve butiğe girdim. İçeriye girdiğimde yanıma bir kız geldi ve konuşmaya başladı.

"Merhaba, hoş geldiniz. Nasıl yardımcı olabilirim?" Gülümseyerek sorduğu soruya cevap verdim.

"Merhaba. Hoş buldum."

***

Bir saatin sonunda kendime güzel bir elbise bulmuştum. Ve şu an eve doğru gidiyordum. Yürümek istediğim için Zahir abiyi veya başka birini çağırmamıştım. Ki zaten on dakikalık bir mesafe kalmıştı eve varmama.

Aklıma Bartu abim gelince hemen elimi cebime atıp telefonumu çıkarmıştım.

Bu şerefsiz niye beni aramıyordu?!

Telefonu kulağıma koyup beklemeye başladım açmasını. Bir yandan yürüyor bir yandan ise telefon kulağımda bir şekilde açmasını bekliyordum.

Sonunda abim telefonu açmıştı.

"Bebeğim?" Dediğinde gülümsedim.

Hemen yumuşa.

"Abimm. Nasılsın? Ve niye beni aramıyorsun lan şe- ay pardon şerefli insan!?" Diye hafif sesimi yükselterek dediğime gülmüş, ve hemen cevap vermişti.