ARIN DENİZ (Gerçek ailem)

BÖLÜM 23

BÖLÜM 23: YURT

"Zahir abi koliler hazır mı?" Sorduğum soru ile Zahir abi bana döndü ve konuştu.

"Evet. Hepsi hazır ve arabalara yerleştirildi. Birinci araba yola çıktı, hatta şu an ordalar. İkincisi de hemen onun ardından çıktı. Üçüncü arabada biz olucaz zaten. Diğer arabalarda birazdan çıkarlar." Anlattıkları ile geniş bir şekilde gülümsedim ve tekrar soru sordum.

"Kıyafet kolileri?" Zahir abi gülümsedi ve sağ tarafımızdaki koli hazırlayan annem ve korumaları gösterdi.

"Onlarda hazırlanıyor. Bir ya da iki saate yola çıkarlar." Başımla onayladım ve tekrar bir soru sorucaktım ki o benden önce konuştu.

"Sen sormadan söyliyeyim. Yardım edilecek mahallelerin listesini hazırladık." Dediği şey ile, iki elimide kaldırıp Zahir abinin yanaklarına koydum.

"Zahir abim be! Sen olmasan ne yapardım ben?" Bir yandan konuşuyor bir yandan da yanaklarını sıkıyordum. Yüzünü geriye çektiğinde ellerimden kurtulmuştu.

"Aaa sormayı unuttum. Çocuklar için olan oyuncakları hazırladık di mi?" Zahir abi gülümseyerek kafasını salladı ve konuşmaya başladı.

"Deniz, sen çok iyi birisisin. Kaç tane çocuğu, kaç tane insanı mutlu ettiğinden haberin var mı? Az önce adamlardan biri aradı. Ordaki insanların sana olan teşekürlerini iletti. Az sonra çıkacak olan arabada oyuncaklar olucak. Çocukların ne kadar çok sevineceklerini şimdiden bile tahmin edebiliyorum." Sonlara doğru heyecan ile konuşmasına güldüm.

"Diğer işi hallettin mi?" Zahir abi hemen kafasını salladı ve işaret parmağını kaldırıp arkamda olan yere tuttu. "Evet hallettim. Şu arkandaki araba. Fark etmiş olmalısın ki diğer arabalardan daha büyük." Evet. Fark etmiştim. Bu araba diğerlerine göre daha büyüktü.

"İşte o arabada, hem kıyafetler hem oyuncaklar hemde erzak olucak. Biz ne zaman oraya gidersek, arabada o zaman gelicek."

"Oyuncaklar fazla değil di mi? Fazla küçük çocuk yok orda çünkü. Onun yerine ordaki genç kızların temel eşyalarından koysaydınız." Dediklerim ile Zahir abi hemen kafasını salladı.

"Evet Deniz. Dünden beri bunu diyorsun zaten. Ordaki gençler içinde birçok şey aldık." Kafamı mutlulukla salladım ve yüzümdeki sırıtma ile etrafa bakmaya devam ettim. Yardım kolilerini dağıttıktan sonra çocuk esirgeme kurumuna gidicek ve akşam yemeğini yani iftarı orda, çocuklar ile yapıcaktık. Gideceğimiz yerde her yaş grubundan çocuk vardı. Ve kız, erkek karışıktı.

"Hadi gidelim artık." Sabırsızca söylediğim şeyler ile Zahir abi kafasını sallamış ve bineceğimiz arabayı kontrol etmeye gitmişti.

Zar zor izin almıştım dışarı çıkabilmek için. Yanımda korumalar olma şartı ile çıkacaktım.

Bahçeye iki araba girmesi ile o tarafa döndüm ve arabalara bakmaya başladım.

Önce beyaz olan araba durmuştu. İçinden Yalçın abi ve Ahu teyze çıkmıştı. Siyah arabada durduğunda sürücü kapısı açılmış ve yavaş bir şekilde içinden Ahves Agâh inmişti.

Birazdan Bedir amcam larda geleceklerdi.

"Deniz, araba hazır istersen şimdi çıkalım yola." Zahir abinin bağırması ile hemen kafamı salladım ve yanına ilerlemeye başladım.

"Deniz kızun, Agâh oğlumda sizle gelsin. Yardım eder hem." Ahu teyzenin dedikleri ile birlikte gözlerimi Ahves'e çevirdim.

Yine aklıma o gelmişti.