" သား ..."
ခြံထဲမှာလမ်းလျှောက်နေတုန်း ခေါ်သံကြောင့် ကင်မ်ထယ်ယောင်းခြေလှမ်းတွေ ရပ်တန့်သွားလေသည်။ ထိုအခါ အသံကထွက်၍ ထွက်မလာတော့ချေ ။ ကင်မ်ထယ်ယောင်းနောက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဆေးလိပ်ကို ထုတ်လိုက်ရင်း အသံရဲ့လားရာဘက်ကို အကြာကြီးကြည့်နေမိလေသည်။ မရှိတော့တာ ကြာပြီးဖြစ်တဲ့ လူရဲ့အသံကိုကြားရသည်မှာ 10နှစ်ကျော်ကြာမှ ပထမဆုံးအကြိမ်ဖြစ်လေသည်။ သူလွမ်းနေလို့များလား ..? ။
တီ..တီ ...
အိမ်ထဲသို့ ၀င်လာသော ကားရဲ့ ကားဟွန်းသံကြောင့် ကားဆီသို့အကြည့်ပြန်ပြောင်းလိုက်သည်။ အခြားလူတော့ မဟုတ်ပါ မင်ဟိုသာဖြစ်လေသည်။ မင်ဟို ကားဂိုဒေါင်ထဲမှာ ကားကိုထည့်လိုက်ပြီး သူ့ဆီကို လျှောက်လာသည်။
" မင်းဘာတွေလုပ်နေလဲ ကင်မ်ထယ်ယောင်း "
ကင်မ်ထယ်ယောင်းအိမ်ထဲသို့ပြန်၀င်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်က ဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်လိုက်သည်။ မင်ဟိုလည်း ကင်မ်ထယ်ယောင်းနောက်ကို တစ်ကောက်ကောက်လိုက်ရလေသည်။ မင်ဟိုကို ဒယ်ဒီပြောပြလိုက်တာ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဒါကလည်း မင်ဟိုက ဒယ်ဒီယုံကြည်ရတဲ့လူ ဖြစ်နေလို့ပင် ဖြစ်သည်။
" ငါဘာလုပ်နေလို့လဲ ...ငါ့အလုပ်ပဲ ငါလုပ်တာပေါ့ "
" မင်းအလုပ်ပဲမင်းလုပ်ရင် ငါမပြောပါဘူး ၊ အခုဟာက မင်းဘာစိတ်ပေါက်နေတာလဲ ..ဘာလို့ ဒေါသတရားတွေ ကြီးနေတာလဲ ?"
သူတို့ဘူဆန်ကမ်းခြေကို သွားတုန်းက ကင်မ်ထယ်ယောင်းရဲ့ ပါးတစ်ခြမ်းက နီနေတာကို သူသတိထားမိသလို ဘာလုပ်လုပ်စိတ်တိုနေတာကိုလည်း သူခံစားရသည်။ ကင်မ်ထယ်ယောင်းဘက်က ဘာတစ်ခွန်းမှ ဟမလာတာကြောင့် သူ့ဘက်က မမေးတာလည်းဖြစ်သည်။ သူ့ဘက်ကတော့ ပတ်ဂျီမင်ကို ပို၍ စိတ်ပူသည်။ ပြသာနာရဲ့အရင်းအမြစ်ကို သူမသိဘူးဆိုပေမဲ့ ဂျီမင်ဘက်က မှားတယ်လို့မထင်သလို ကင်မ်ထယ်ယောင်း ဒီလောက်ထိ လုပ်လိုက်ရအောင် ဂျီမင်က ဘာကိုတွန်းအားပေးလိုက်သလဲဆိုတာပေါ့။
