A darker shade of love [Shqip]

Kapitulli i gjashtë

Sapo arritën në shtëpi ajo vrapoi brenda. Ngjiti shkallët me shpejtësi dhe u mbyll në dhomë. Gjithë trupi po i dridhej, fryma po i merrej, ato kujtime po i shfaqeshin para syve, sikur ato ngjarje të kishin ndodhur dje. U fut në banjo, dhe lagu duart me ujë të ftohtë e i vendosi ato të lagura në qafë për të marrë veten. Por ishte e kotë, hyri në dhomë dhe ishte e tmerruar. I dukej sikur dy duar po i mbështjellin.

-Jo-bërtiti duke vendosur duart në kokë. E alarmuar. Hapi çantën dhe rrëmoi me duart që dridheshin me për diçka. I hodhi të gjitha gjërat në tokë dhe mori atë që donte. Mori një kokërr nga qetësuesi edhe e piu. Ndoshta do ndihej më mirë pas kësaj.

Në dhomë u fut Azraeli dhe e gjeti atë të ulur në dysheme, me gjunjët e mbledhur në tokë me krah e lëvizte sa para mbrapa. Ai u afrua afër saj dhe ul në të njëjtën nivel me të, ndoshta i penduar për atë që kishte bërë. Ndërsa ajo u zvarrit më tepër më larg tij duke vendosur para  dorën si për tu mbrojtur

-Jo. Mos mu afro. Nuk duaa....

Ajo vazhdoi të qante më shumë, duke denesur. Por jo për shumë gjatë. Ishte e lodhur dhe qetësuesi e këputi. Kështu ra në dysheme, me sytë gjysmë të mbyllur. Ndjeu se si Azraeli e mori në krah dhe e shtriu në dyshek.

-Nuk dua..-tha përgjumshëm dhe mbylli sytë duke e kapluar gjumi menjëherë

****

U zgjua nga një e trokitur e derës. Hapi sytë me përtesë dhe i mbylli sakaq nga drita e fortë që vinte nga dritarja. Dëgjoi derën të hapej dhe brenda u fut Oriana.

-Alamea, mirmëngjesi-i tha dhe qëndroi përballë saj me buzëqeshje-Kërkoj ndjesë që të shqetësova.

Alamea u shtriq në shtrat dhe u ngrit ndenjur.

-Mirmëngjesi. Nuk prish punë, kam bërë një gjumë të thellë.

-Dikush ndodhet poshtë. Dëshiron të të takojë

Alamea e shikoi me sytë e picërruar , sikur nuk donte ti besonte atyre fjalëve.

-Ku ndodhet Azraeli?

-Poshtë. Po të pret-tha Oriana. Shfryu e mërzitur. Të paktën ai mos të ishte aty.

-Në rregull-tha dhe Oriana u largua. Alamea lau sytë, u vesh, u rregullua në pasqyrë dhe u drejtua për në katin e poshtëm.

-Jam këtu zemër-u dëgjua Azraeli nga ana e majtë e saj dhe ajo u kthye me frikë drejt tyre. Çfarë dreq loje po luante ? Ishte e sigurtë që e thërriti ashtu për shkak të tjetrit që ishte aty. Ulur në kënd, ishte Adonisi dhe i ndriti fytyra kur e shikoi. Shkoi drejt tij dhe kur ai u ngrit në këmbë, iu hodh në qafë.

-Dritëz-i tha duke e shtrënguar pas vetes. Alamae u ndjeh e sigurtë afër tij, u ndje ngrohtë dhe e mbrojtur. Sikur ai ishte ëngjëlli i saj mbrojtës.-Jeni mirë?

Azraeli nga ana tjetër i shikonte të dy me ftohtësi dhe me grushte të shtrënguar fort

-Mirë jam. Më vjen keq që nuk kam ardhur.

U shkëput nga ai dhe Adonisi mbajti duart anash krahëve të saj, e shikoi njëherë me dyshim sikur i duhej të gjente ndonjë përgjigje në heshtje nga ajo

-Nuk prish punë-i tha me dashamirësi-Por e vetmja pyetje që më vjen në mendje është :Pse dreqin u martove ? Dhe unë e mora vesht mbrëmë ?

-Si e more vesht?-e pyeti. Biseda e tyre po bëhej sikur Azraeli nuk ndodhej aty, si të ishte një fantazëm.

-Pas disa grushteve të mira që i dhashë atij trapit që ke për vëlla, mbrëmë-tha dhe fjalët i dolën hidhur nga goja. Alamea buzëqeshi-Do më thuash, arsyen? Ku është vajza që kishte ëndërr të vazhdonte shkollën? Ajo vajza që nuk do martohej deri kur të gjente dashurinë e vërtetë dhe të ishte e plotësuar me veten ?

Alamea buzëqeshi përsëri, hidhur. Uli sytë përdhe dhe luajti me duart e saja. Ktheu shikimin nga Azraeli që po vështronte çdo lëvizje të tyren, dhe dëgjonte çdo gjë aty. Donte të merrte një përgjigje nga ai por e vetmja përgjigje nga ai ishte agresiviteti dhe ftohtësia që të rrënqethte deri në palcë.

-Ka vdekur-i tha duke shikuar Azraelin në sy-Vdiq dy dit më parë, kur firmosi atë letër të mallkuar.

-Nuk po të kuptoj, Ale-tha Adonisi dhe ia ktheu shikimin drejt tij-Unë të njoh më mirë se kushdo tjetër. Kush të detyroi? Nëse e ka bërë ai Daviani....

Nofulla iu shtrëngua sa dëgjoi dhëmbët ti kërcisnin nga inati që e kaploi

-E ç'rëndësi ka ? Unë tashmë jam martuar

Adoni shfryu zhurmshëm. E kuptonte se ajo ishte detyruar të martohej. Kjo ishte diçka e pafalshme dhe e pa tolerueshme.

-Dëshira jote ishte të martohej me këtë?-pyeti duke bërë shenjë nga Azraeli që kishte kryqëzuar duart në kraharor e si për çudi nuk kishte folur asnjë fjalë. Azraeli e shikoi me shprehje sikur të thoshte "Thuaj po" dhe Alamea e shikoi me sytë e picërruar.

-Adonis, u martova me dëshirë-tha. Adonisi bëri një nënqeshje tallëse. Dukej se nuk i besonte asnjë fjalë të Alameas dhe ajo nuk i vinte faj. Adonisi e njihte që fëmijë dhe e dinte mirë se kur gënjente dhe kur thoshte të vërtetën.

-Mjaft fole broçkulla. Kurrë nuk do martoheshe me një tip të tillë, me dëshirën tënde.

Azraeli u ngrit në këmbë vrullshëm dhe Alamea u fut midis tyre që të ndalonte një sherr të papritur. E shihte se si ishte xhindosur nga fjalët e Adonisit dhe nuk donte që ai të lëndohej për shkak të saj. Adonisi nuk ishte ndonjë tip qullash dhe qëndroi pa iu dridhur qërpiku para tërbimit të Azraelit.

-Me një tip si unë?-i përsëriti egër-Çfarë paskam unë?

Alamea kishte vendosur duart në gjoksin e Azraelit që të mos afrohej më shumë tek Adonisi.

-Nuk e meriton. Është aq e mirë sa ti nuk e meriton mirësinë e saj-ia ktheu Adonisi po me të njëjtën ton.

-Mirë, mjaft që të dy-ngriti zërin Alamea-Nuk është nevoja të bëni sherre që nuk të çojnë gjëkundi.

Dy djemtë u shikuan me inatë drejt njëri-tjetrit. Të dy të gatshëm ti hidhej sho-shoqit, në fytyrë, për tu kacafytur.

-Adonis, do të vij për një orë në punë, mirë?-i tha e kthyer nga Adonisi, me trupin e mbështetur tek Azraeli për ta ndaluar afrimin drejt Adonisit.

-Do jesh mirë apo jo?-shikimin e zhvendosi tek Alamea.

-Po do jem mirë-i tha dhe tjetri pohoi me kokë.

-As mos të shkojë ndërmend-ia ktheu egër Azraeli duke kapur Alamean nga beli dhe e vendosi pas tij kur Adonisi donte ta puthte. Adonisi e shikoi me inatë e u largua pa fjalë

-Çfarë të shkrepi në kokë?-ngriti zërin ajo.-Pse nuk më le të takohem me të ?

-U takove me të-vuri në dukje ai duke u munduar të qetësonte tërbimin e tij prej bishe

-Kur iku. Pse nuk më le ta takoj?-përsëriti ajo

-Je gruaja ime. Nuk mund të lejoj çdo mashkull të të afrohet.  Të kam thënë je e imja.

-Posi. Dhe çdo femër mund të të afrohet ty-ia ktheu ajo plot inatë. Azraeli bëri një nënqeshje duke e shikuar Alamean në sy.

-Mund të shkosh të punosh në atë piceri.-i tha duke i kapur nofullën e saj lehtshëm dhe Alamea picërroi sytë si të donte të kuptonte lojën e tij, me duart që i mbante në gjoksin e tij të fortë-Mos më bëj të pendohem. Do të shkosh e do të vish me Kiaron.

Si tha këtë u largua duke lënë Alamean të habitur dhe të hutuar. Kishte menduar se nuk do pranonte.