සංසාර සිහින | TK | Nonfiction | Ongoing

දහසයවන සිහිනය 💭

"උපද්‍රවයක් යනුවෙන් අදහස් කරන්නෙ ස්වභාවික හෝ මානව ක්‍රියාකාරකමක් නිසා ප්‍රජාවට, දේපළ වලට හෝ පරිසරයට හානි සිදුවිය හැකි සංසිද්ධියක්. උපද්‍රව ස්වභාවික සහ මානව ක්‍රියාකාරකම් නිසා ඇතිවෙන උපද්‍රව ලෙස වර්ග දෙකක් තියෙනවා.."

භූගෝල විද්‍යාව මැඩම් පන්තියට ඇවිත් ස්වභාවික විපත් ගැන පාඩම උගන්නන්න එන්ටර් වෙද්දි මට මතක් උනේ මං පත් වෙලා ඉන්න විපත ගැන. දැන් දවස් තුනක් වෙනවා සිහින මං එක්ක කතා කරන්නෙ නෑ.

ඒක මොන විපත් ගණයටද වැටෙන්නෙ මිස්??

ඒකත් හැබැයි විපතකට එහා ගිහින් කරේනම් හොඳ දෙයක්. සිහින මගෙන් තව දුරස් උන තරමට මට ටිකක් විතර මගෙ හැගීම් තේරුම් ගන්න පුළුවන් උනා.

මන් සිහිනට ටිකක් කැමති වගේ.

කොච්චර කතා නොකර හිටියත් බස් එකෙන් බැහැලා යන ටිකට දාන බැල්ම තියෙනවා නේද...!! ඒක තමයි බැල්ම. ගෑණුන්ට වත් නෑ ඒ තරම් මායම්.. ඒකනේ මෙච්චර කාලෙකට කෙල්ලෙක්ටවත් හොලවන්න බැරි උන ආක්ෂගෙ හිත මේ හදිසියේ පාත් උන පොඩි කොල්ලෙක් නිසා හෙල්ලිලාම ගියේ. බෝල ඇස් ලොකු කරලා බලන බැල්ම නිසා තමයි අපෙ අම්මගේ ලොකූ අද පිස්සෙක් උනේ. සමහර වෙලාවට මට ඉන්න තැනත් අමතක උනා.

ආක්ෂගේ අර හැගීම් අඩුවෙන් පේන පෞරුෂය තියෙනවා නේද ඒක නිසා තමයි මෙච්චරවත් අපෙ කොල්ලො ටිකගෙන් බේරිලා හිටියේ. සිහින වගේ උනානම් ඉවරයි. සතුටට, දුකට, ලැජ්ජාවට රෝස පාට වෙලා රතු ගැහෙන ඒ කම්මුල් සිහිනගෙ එක එක හැගීම් හරි ලේසියෙන් කියවන්න පුළුවන් පෙනුමක් සිහිනට ගෙනත් දුන්නා. ඒත් මන් ඒකට කැමති. ඒ මූණ මන් ඉස්සරහ විතරක් එහෙම රෝස පාට වෙන එකට.

මට වෙලාවකට හිතෙනවා. බුම්මගෙන ඉන්න මගෙ මූණ දැක්කම කොල්ලා බය වෙනවදත් කියලා.

ඒත් හුරුපුරුදු නැති හැගීම් ගොඩක් අස්සේ මන් හිර වෙලා. මීට කලින් කාටවත් ආදරේ කරලා නැති එක, පළවෙනි වතාවට කොල්ලෙක්ටම හිත ගිය එක, කවදහරි ගෙදරට මේ ඉන්නෙ මන් ආදරේ කරන කෙනා කියලා කිව්වම ලැබෙන ප්‍රතිචාරය, ගෙදර වෙනුවෙන් තියෙන මගෙ වගකීම් මේ හැම ප්‍රශ්නයක්ම මගෙ ඔලුවේ කැලතුණා. එක පැත්තකින් තවමත් පැහැදිලි නැති හීන. කාලෙකින් ආයෙම හීන නොපෙනුණ නිසා ඒ ගැන මන් හිතෙන් අතෑරලා දැම්මා. මේ ගමනෙ කිසි දෙයක් පැහැදිලි නෑ. එන්න එන්න හැමදේම සංකීර්ණ වෙනවා වගේ.