Rose Dark to dziewczyna, ktora od jakiegoś czasu przepisała się do gimnazjum Raimona "z osobistych przyczyn", tak naprawdę z poprzedniej szkoły ją wywalono. Dziewczyna to prawdziwa buntowniczka, nikt nie potrafi jej rozgryźć. Jej postać jest odważna...
- Mogę się przyłączyć? - w tym samym momencie chłopak zdjął kaptur. - Axel?! - wypowiedziałam jego imię bardzo zaskoczona. On tutaj. - To jak? - zpytał pochylając głowę. Nie byłam w stanie nic powiedzieć. Przesunełam się i poklepałam miejsce obok mnie na murku, dając mu do zrozumienia, aby usiadł koło mnie. Ten zwinie skoczył na murek i zaraz znalazł się tuż obok mnie. Zapadła miedzy nami nizręczna cisza. - Piękne widoki - postanowił przerwać ciszę. - Tak to moje ulubione miejsce, uwielbiam oglądać gwiazdy - powiedziałam zapatrzona w niebo. - To prawda, wiesz ja kiedy na nie patrze uświadamiam sobie jak bardzo jestem mały - ospowiedział chłopak zapatrzony w dal. - Wiesz że to ci szkodzi - powiedzial patrząc na fajke. - Coś ty raczej odstresowuje - powiedziałam wypuszczając z ust chmurę dymu. - Właściwie, to co tu robisz? Myślałam, że to nie w twoim stylu. - spytałam trochę skrepowana. - Jak widać każdy ma swoją ciemną stronę - zaśmiał się jakby chciał się rozluźnić. - Taaaa - spojrzałam na niego unsząc brew, dobrze wiedział, że nie takiej odpowiedzi się spodziewałam. - Tak właściwie to... Słuchaj chciałem ci podziekować. Gdyby nie ty Julia...ach - powiedział zawstydzony. - Nie martw się najważniejsze, że nic jej się nie stało - powiedziałam promiennie się uśmiechając. Czy on właśnie mi podziękował?! - Tak właściwie jak twoja warga? - Och już o niej zapomniałam, nic mi nie jest - powiedzialam drapiąc się po głowie. - I tak właściwie... - widziałam że się wachał. - O co chodzi - zapytałam żeby to z siebie wydusił. - Wiesz, jeżeli chodzi o ciebie i o moją siostrę... C-chcę, aby ona była szcześliwa, a ona naprawdę cię lubi wiesz? - powiedział kręcąc oczami. - Cieszę się, ja też ją bardzo lubię - powiedziałam z usmiechem na twarzy. - Wybacz widzisz bałem sie o Julie, wiesz w szkole było sporo o tobie słychać wiedziałem że mieszsz się w bójki i opuszczasz lekcje, a teraz jak się okazuje to jeszce fajki... - powiedział zmieszany. - Widzę że coś cie meczy, wal śmiało - powiedziałam zaciągając sie papierosem. - Wiesz, jeśli mogę spytać zastanoawiało mnie co o tym sądzą twoi rodzice wiesz fajki, szkoła, wymykanie sie z domu - zapytał zestresowany. - Wiesz nigdy nie bedziesz wiedział co czuje. Tak naprawdę jestem taka przez nich. Wiesz ojciec jest prawnikiem, matka modelką. Mamy kupę pieniędzy, ale co z tego jak nigdy nie mają dla mnie czasu. Cudem będzie jeżeli zastanę ich w domu... To wszystko wywołalo moje zachowanie chciałam aby zwrocili moją uwagę ale to nic nie dało wzywania do szkoły, a w końcu z niej wywalenie. Oni po prostu machneli na to ręką tłumacząc, że się buntuje jak każdy nastolatek. A teraz trafiłam do Raimona - mówiłam ze spuszczoną głową, aby nie mógł zobaczyć mojej słabości. - Rozumiem cię to musi być straszne szczerze myślałem że nie pochodzisz z takiej rodziny. Wybacz jeśli wprawiłem cię swoim pytaniem w zakłopotanie - poweidział chłopak. - Och nie przejmuj się czasami lepiej się komuś wygadać. - Słuchaj. Miło mi sie z tobą gadało ale musze juz iść wybacz. Do zobaczenia - skłonił się do mnie i zniknął w ciemnej uliczce. Na mnie rownież pora. Pośpiesznie wróciłam do domu. W przedsionku zdjełam buty i pokierowałam się w strone salonu. - Gdzie byłaś? - nagle z głuchej ciszy odezwał się męski głos. - Tata?! - wbiegłam do salonu i zobaczyłam ojca siedzącego w fotelu czytając gazetę. Rzuciłam mu się w ramiona ale on tylko położył mi rękę na ramieniu. - Czy nie jesteś już za duża na to żeby się tak mazgaić - zapytał chłodno. - Tak wybacz ojcze - powiedziałam spuszczając głowę. - A więc, gdzie chodzisz o tych godzinach, Rose? - spojrzał na mnie spod okularów. - Echem, ojcze ja byłam, hum... - szybko wymyślałam wymówkę - u koleżanki! - Chyba powinnaś wiedzieć o której się wraca do domu. - Tak, przepraszam. - Ale na szczęście ktoś w końcu nauczył cię dyscypliny - powiedział otwarto. - Ale co?! - otworzyłam szeroko oczy. - Wziąłem wolne spędzisz ze mną kolejne trzy dni - powiedział wciskając nos w gazetę. - Że, co! - ojciec spojrzał na mnie marszcząc brwi. - Znaczy super cieszę się, super - posłałam mu fałszywy uśmiech i pokierowałam się do pokoju. Co to ma być "Nauczę cię dyscypliny" no jeszcze tego mi brakowało żenada. Rzuciłam się na łóżko, to będą najgorsze dni w moim życiu. Cieszę się, że przyjechał, ale czemu chce wejść w moje życie swoimi butami. Ach jeszcze Axel co go nagle ugryzło, dlaczego był miły. Byłam zmęczona zasnęłam rozmyślając nad wszystkim.
Następnego dnia wstałam przed budzikiem. Co dopiero 6 przecież lekcje mam na 8. Ach, wcisnełam twarz w poduszkę. Próbowałam zasnąć ponownie, ale nic z tego. Wstałam i poszłam do łazienki, aby się ogarnąć. Wyszłam z łazienki już ubrana i powędrowałam do salonu. - Dzień dobry córeczko - powiedział ojciec siedząc w fotelu. - Cześć, tato - odparłam kierując się w stronę przedsionka. - Gdzieś się wybierasz? - zapytał unosząc wzrok znad gazety. - To chyba oczywiste, do szkoły - powiedziałam zakładając buty. - W takim stroju? - zapytał poprawiając okulary. - Ech... - westchnełam, a ojciec w tym momencie podniósł się i otworzył szafę. - Ale... - otworzyłam szeroko oczy patrząc jak z szafy wyjmuje mój mundurek. To chyba nie śmieszny żart. Ja i mundurek! - Chyba nie zapomniałaś o mundurku? - powiedział podając mi mundurek. Byłam wściekła ale musiałam się powstrzymać i zacisnąć szczękę, aby nie powiedziała przypadkiem czegoś co bym później żałowała.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Musiałam założyć mundurek aby ojciec wypuścił mnie z domu, nie widziało mi się spedzać z nim całego dnia. Ten dzień zapowiada się OKROPNIE...
