က်ယ္ဝန္းခန့္ညားတဲ့ ဝမ္အိမ္ေတာ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းတစ္ေနရာတြင္
ဝမ္သခင္ေလးရဲ႕ အလိုမက်သံမ်ား ဆူညံံလို႔ေနေပသည္။
"မရဘူးေကာ !!! ေကာပဲေျပာေတာ့
တသက္လုံးကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာပဲေနေပးမွာဆို
အခုက်ဘာလို႔ဂတိဖ်က္ရတာလဲ"
"ရိေပၚ...ဘာလို႔စကားေျပာရတာအဲ့ေလာက္ကပ္ေနတာလဲ
မင္းနဲ႕ငါက တစ္သက္လုံးအတူေနလိူ႕မွမရတာ
မင္းလဲတစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က် လက္ထပ္ရမဲ့သူရွိလာမွာပဲ
ငါလဲအခု ေမလင္းနဲ႕လက္ထပ္ခ်င္္တယ္
ငါနဲ႕ေမလင္းက ခ်စ္သူေတြျဖစ္ေနၾကၿပီေလ"
"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာဂတိေပးခဲ့တာပဲေလ"
"ကေလးဘဝတုန္းကေပးခဲ့တာေတြကို
အခုထိ စြဲလန္းေနတုန္းလား..."
"မသိဘူး!!! ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္မရဘူး
ကြၽန္ေတာ္သေဘာမတူဘူး!!!! ေကာလဲ လက္မထပ္ရဘူး!!!
ကြၽန္ေတာ္လဲလက္မထပ္ဘူး...
ကြၽန္ေတာ္မသိေအာင္ခိုးလုပ္မယ္မႀကံနဲ႕
အဲ့လပ္ထပ္ပြဲကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ဖ်က္မွာ..."
"ရိေပၚ...!!!က်စ္...ဟင္းးး"
ဝမ္ရိေပၚကေတာ့ ေရွာင္က်န့္ရဲ႕စကားကိုနားမေထာင္စြာပဲ
ဆိုင္ကယ္ကိုခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္း၍ အိမ္ေတာ္ထဲက ထြက္သြားေလသည္။
"သားေရွာင္..."
ေရွာင္က်န့္စိတ္ညစ္ေနတုန္းမွာပဲ ဝမ္ပါးရဲ႕ေခၚသံၾကားတာေၾကာင့္
ဧည့္ခန္းေပါက္ဝကေန အေပၚထပ္ေလွခါးရင္းကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။
"ပါး...ရိေပၚက..."
ဝမ္သခင္ႀကီးက လက္ကာျပရင္း
"ပါးၾကားတယ္ ပါးအားလုံးၾကားပါတယ္"
"ဟင္းးးးေမလင္းကလဲ သူ႕မိဘေတြက
ရည္းစားျဖစ္တာႏွစ္ၾကာေနၿပီမို႔
လက္ထပ္ေစခ်င္ေနၾကၿပီတဲ့ "
"အင္းးးေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဝမ္ေလးအေျခအေနက သားေရွာင္ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ဘယ္လိုမွေျဖာင့္ဖ်လိဴ႕ရမွာမဟုတ္ဘူး"
"အဲ့တာေျပာတာေပါ့ သူကဘာလို႔သေဘာမတူ
မၾကည္ျဖဴျဖစ္ေနရတာလဲ
ေမလင္းက ေကာင္းတဲ့မိန္းကေလးပါ
သားနဲ႕လဲသင့္ေတာ္တယ္လို႔ျမင္တယ္
ၿပီးေတာ့ သားအေပၚလဲ နားလည္မႈ႕အျပည့္ေပးတယ္
သူေရာသားေရာက ဆရာဝန္ေတြၾကည့္ပဲေလ
ဘာမ်ားသေဘာမတူစရာရွိေနလိူ႕လဲ"
