ရိေပၚတို႔အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီးမၾကာခင္မွာပဲ ပါးရဲ႕ကားသံၾကားလိုက္ရသည္။
ပါးကဧည့္သည္ပါလာတာေၾကာင့္ ညစာ အတူလာစားဖို႔ေျပာလာသည့္အတြက္ ရိေပၚေရာ ေရွာင္က်န့္ပါ အံ့ၾသေနရ၏။
ပုံမွန္ဆို ပါးက အိမ္ကိုဧည့္သည္ေခၚလာေနၾကမွမဟုတ္ပဲ
အျပင္မွာပဲဧည့္ခံတက္သည္မဟုတ္လား
ပါးရဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမႈ႕ေၾကာင့္ အတူပါလာတဲ့
ပါးရဲ႕လက္ေထာက္ဆိုသူက မုခ်န္လို႔သိရၿပီး
ပါးအေတာ္ေလးအားကိုးရတဲ့သူလို႔ဆိုေလ၏။
ထိုလူက ေရွာင္က်န့္ထပ္ပင္ အသက္ႀကီးမည့္ပုံရ၏။
အေနတည္ကာ အေတာ္ေလးခတ္ထန္တဲ့ဟန္ပန္ရွိေပမဲ့
သူ႕အေပၚကိုေတာ့ အသြင္အျပင္ႏူးညံ့ေနသည္ဟု ေရွာင္က်န့္ခံစားမိသည္။
ညစာအတူစားၿပီးၾကတာနဲ႕ ထိုလူက ႏႉတ္ဆက္ကာျပန္သြားေလသည္။
"ပါး ဘာလို႔သူ႕ကိုအိမ္ထိေခၚလာတာလဲ"
ဝမ္ေလးက ဧည့္သည္ျပန္သြားေတာ့မွ ဆူပုတ္ပုတ္ေမးလာ၏။
"ဘာလို႔လဲ သားရဲ႕ ပါးကအလုပ္ကိစၥတစ္ခုေအာင္ျမင္လို႔သူ႕ကို
ဂုဏ္ျပဳေပး႐ုံပါ"
ေရွာင္က်န့္ကေတာ့ ပါးတို႔စကားဝိုင္းထဲဝင္မပါပဲ
ထိုင္ခုံတြင္သာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္လို႔ေနသည္။
ပါးကေတာ့ အိမ္ေတာ္ထိန္းလာေပးတဲ့ လက္ဖက္ ေရႏြေးျခမ္းကို
ခပ္ေျဖးေျဖးေသာက္ရင္း ဝမ္ေလးရဲ႕အလိုမက်မႈ႕အား ေျဖရွင္းလို႔ေန၏။
"အဲ့လူက ေကာကိုအရမ္းၾကည့္တာပဲ သားေတာ့မႀကိဳက္ဘူး
ေနာက္ဆို သားမရွိတဲ့အခ်ိန္ အဲ့လူကိုအိမ္ေခၚမလာနဲ႕"
ဝမ္ေလးအေျပာေၾကာင့္ မ်က္လုံးျပဴးရသူမွာ ေရွာင္က်န့္ျဖစ္ၿပီး
သက္ျပင္းခ်သဴမွာ ဝမ္ပါးသာျဖစ္ေပေတာ့သည္။
အေနရခက္ေနတဲ့ စကားဝိုင္းမွာ
ေရွာင္က်န့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးျဖစ္ေနတုန္း
အသံျမည္လာတဲ့ ဖုန္းေၾကာင့္ ေရွာင္က်န့္အသက္ရႈေခ်ာင္ေပေတာ့သည္။
ေရွာင္က်န့္က ဖူန္းေျပာဖို႔ ပါးကိုခြင့္ေတာင္းကာ
ထိုစကားဝိုင္းကေနထလာခဲ့လိုက္၏။
ပါးက ေခါင္းၿငိမ့္လ်က္ ခြင့္ျပဳေပးလိူက္သည္။
ရိေပၚကေတာ့အခုထိသူ႕ကိုမ်က္စိအဆုံးလိုက္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ
