ေရွာင္က်န့္ရဲ႕အိမ္အျပန္လမ္းေတြက ယခင္ ေန႕ေတြကလို
ဆိုးသြင္းလြန္းတဲ့ေကာင္ငယ္ေလးမပါခဲ့ေတာ့
သူ႕ကို ေကာလို႔ တေလးတစားေခၚၿပီး သူ႕လက္ေခ်ာင္းေတြကို
လက္ေသးေသးေလးေတြနဲ႕ ဖမ္းစြဲထားတဲ့ ေကာင္ေလး
ထိုေကာင္ေလးနဲ႕ ပထမဆုံးေတြ႕ဆုံျခင္းမွာ အမွတ္တရေတြအမ်ားႀကီးေပ်ာ္ဝင္ေနခဲ့ဖူးတယ္
ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးလဲ အတူရွိေနခဲ့ၾကဖူးတယ္
သူ႕ေနာက္ကေန ေခြးေပါက္ေလးလို တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီးလဲ
ေစာင့္ေရွာက္ဖူးတယ္
သူဆုံးမစကားေျပာရင္လဲ အၿမဲလိုလိုၿပဳံးၿပီးနားေထာင္ေနတက္တယ္
သူ မႀကိဳက္ဘူးေျပာရင္လဲ အမွားေသးေသးေလးကအစ မလုပ္မိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္တက္တယ္
ဒီလိုကေလးက ႐ုတ္တရက္ႀကီးဆိုးသြင္းသြားေတာ့
သူ႕မွာအေျဖရွာမရေတာ့ဘူး
ေကာလို႔ေခၚတက္တဲ့ေကာင္ေလးက ခဗ်ားလို႔သုံးႏႈန္းခဲ့တယ္
ေနာက္ကေန တေကာင္ေကာက္လိုက္ေနၾကေကာင္ေလးက
အခုမ်ားေတာ့အရိပ္အေယာင္ေတာင္မျမင္ရေတာ့ဘူး
သူတစ္ခုခု ေျပာရင္လဲ ျပန္ေျပာဖို႔စကားလုံးေတြက
ထိုေကာင္ေလးဆီမွာအသင့္ပဲ
အၿမဲလိုလို သူမ်က္ႏွာပ်က္မွာကို ဂ႐ုစိုက္တက္လြန္းတဲ့ေကာင္ေလးက
အခုေတာ့ သူ မႀကိဳက္တာေတြပဲ တန္းစီလုပ္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္သြားခဲ့ၿပီ
သူမွားေနခဲ့ၿပီလား ဒါမွမဟုတ္ ထိုေကာင္ေလးပဲ မွားေနခဲ့သည္လား
မစဥ္းစားတက္ေတာ့
ေသခ်ာသည္က သူတို႔ၾကားက သံေယာဇဥ္ႏွောင္ႀကိဳးေလးတမွ်င္က
ျပတ္လုသြားခဲ့ၿပီ...
"ေရွာင္က်န့္..."
ေရွာင္က်န့္အေတြးေတြနဲ႕ ေဆး႐ုံ ေလ်ာက္လမ္းအတိုင္း
ေလ်ာက္လာေနတုန္း ေနာက္နားကေခၚသံေၾကာင့္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့...
"စီနိယာရွင္း..."
"အင္း မင္းေနမေကာင္းျဖစ္ေသးတယ္ဆို
ရိုးရိုးေဆာင္ဘက္မွာေျပာသံၾကားခဲ့တာ"
"ေအာ္ နည္းနည္းဖ်ားသြား႐ုံေလးပါ"
"သတိလစ္တဲ့အထိဆိုေတာ့ မနည္းဘူးထင္ပါတယ္"
"ေရွာင္က်န့္က ရွက္ရယ္ရယ္လိုက္ၿပီး"
"အာ... ဒါနဲ႕
စီနိယာရွင္းက ဒီကိုဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
"ဌာနကလူေတြကို လာႏႉတ္ဆက္တာ"
"လာႏႈတ္ဆက္တယ္?"
