"ကြၽန္ေတာ္ျပန္ေရာက္ၿပီပါး..."
ဝမ္ပါးက စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ သူ႕လုပ္ငန္းနဲ႕ပတ္သက္တဲ့
ဖုန္းေျပာေနတယ္ ေရွာင္က်န့္ကိုျမင္ေတာ့ လက္ကာျပရင္း
အထဲလာခဲ့ဖို႔ေခၚလိုက္တယ္
ခဏၾကာေတာ့ ပါးရဲ႕ဖုန္းေျပာခ်င္းကိစၥၿပီးျပတ္သြားကာ
"ညစာစားခဲ့ၿပီလား"
"ဟုတ္ကဲ့ပါး အျပင္မွာပဲစားခဲ့လိုက္တယ္"
ပါးကေခါင္းၿငိမ့္ျပရင္း သူ႕အလုပ္သူဆက္လုပ္ေနတုန္း
"ပါး...ရိေပၚေရာသူ႕အခန္းထဲမွာလား"
"ဝမ္ေလးလား...သားေရွာင္ကိုသြားႀကိဳမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာေလ
အခုထိျပန္မေရာက္ေသးဘူး သားနဲ႕မေတြ႕ဘူးလား"
"ေတြ႕ပါတယ္ ဒါမဲ့ သူ႕ကိုအရင္ျပန္လႊတ္လိုက္တာ ...
ကြၽန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္မယ္ပါး..."
ေရွာင္က်န့္ ရိေပၚဖုန္းကိုအဆက္မျပတ္ေခၚေနေပမဲ့
ကိုင္သူမဲ့ေနခဲ့၏။
"ဖုန္းမကိုင္ဘူးပါး...ကြၽန္ေတာ္အျပင္မွာသြားရွာလိုက္မယ္"
"ေနပါေစ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီဝင္ေနလို႔ျဖစ္လိမ့္မယ္
အခ်ိန္တန္ျပန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္"
ပါးက စိတ္ေအးနိုင္ေပမဲ့ ေရွာင္က်န့္က စိတ္မေအးနိုင္
ေဆး႐ုံမွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ကိစၥအရ ဒီေကာင္ေလးအျပင္မွာေကာင္းတာတစ္ခုခုလုပ္ေနတာေတာ့မျဖစ္နိုင္မွန္း ေရွာင္က်န့္ေကာင္းေကာင္းသိ၏။
ဒါေပမဲ့ ပါးကိုေတာ့ေျပာမေနေတာ့ပဲ အေပၚထပ္သာတက္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
ည ၁၀နါရီ ...
ရိေပၚက ျပန္လာသင့္တဲ့အခ်ိန္ကိုေက်ာ္လြန္ေနခဲ့ၿပီ
ပါးကိုေတာ့ေဆးတိုက္ၿပီး အိပ္ခိုင္းလိုက္တာေၾကာင့္
ရိေပၚခုထိျပန္မလာေသးမွန္းမသိ
သူတစ္ေယာက္တည္းသာ ေနမထိထိုင္မသာျဖစ္ေနရျခင္း
အိမ္မွာရွိတဲ့ အလုပ္သမားေတြလဲ နားခိုင္းလိုက္ၿပီျဖစ္တာေၾကာင့္
ဧည့္ခန္းထဲမွာသူတစ္ယာက္တည္းသာရွိေနခဲ့သည္။
ေရွာင္က်န့္က နာရီကိုၾကည့္လိုက္ ၿခံဝကို ၾကည့္လိုက္ျဖင့္အလုပ္ရႈပ္ေနရ၏။
သူ ရိေပၚကို စိတ္လဲပူေနသလို ေဒါသလဲထြက္လို႔ေနသည္။
ျပန္လာရင္ေတာ့ ဆူေငါက္ျပစ္ဦးမည္ဟု
သူ႕စိတ္ထဲမွာေတြးထားလိုက္၏။
