Yalnızlığımı alamaz

Bölüm 9: karışık hisler ve ikilemler

Bir haftalık tatile girdim sonunda! Bu da demek oluyor ki yazmaya dağa çok vakit bulacağım. Yani umarım...

Keyifli okumalar!

⚡️

Dudaklarım aralanmış bir şekilde yumruk yaptığım ellerimi izliyordum. Bedenim put kesilmişti sanki. Hiçbir şey hissedemez ve hareket edemez olmuştum.

Yıllardır tanımadığım ailemi bulmuştum.

O zaman neden hiçbir şey hissetmiyordum? Neden mutluluktan ağlamıyordum? Artık kimsesiz değildim.

"Kızım." Asaf bey önümde dizlerinin üzerine çöktü ve yumruk yaptığım ellerimi tuttu. Başımı kaldırıp ona baktığımda gözlerinin dolmuş olduğunu fark ettim.

Diğerlerine baktığımda Yamaç'ın gülümseyerek bana baktığını gördüm. Rutkay da dudaklarını kıvırmıştı. Yalın ve beni ilk gördüğü günden beri beni sevmeyen abisiyse sinirlenmiş gibi bakıyorlardı.

Boğulduğumu hissettiğimde ayağa kalktım ve mırıldanarak kapıya doğru yürüdüm. "Hava almam lazım."

Odadan çıktım ve hızla yürümeye başladım. Neredeyse koşar adımlarla kendimi dışarı attığımda adımlarım yavaşladı ve derin bir nefes aldım.

Ayaklarımı sürüyerek bir banka oturdum ve dizlerimi kendime çektim. Kollarımı bacaklarıma, çenemi dizlerimin üzerine yerleştirdim ve gözlerimi yumdum.

Birkaç hafta önce hayatıma giren bu yabancılar ailemdi. Test pozitif çıkmıştı, bu da demek oluyordu ki Asaf beyin kızıydım. İki ihtimali de düşünmüştüm ama asla bu gerçeğin üzerinde fazla durmamıştım.

Ne hissetmem gerektiğini bilmiyordum. Hissedebilir miydim onu da bilmiyordum. Bütün duygularım tükenmiş gibiydi. Ağlayamıyordum bile.

"Yağmur." Yamaç'ın sesini duyduğumda başımı dizlerimden kaldırıp ona baktım. "Oturabilir miyim?"

Gözlerimi ondan kaçırdım ve ileriye çevirdim. "Yalnız kalmak istiyorum."

Hep yalnız olduğum gibi.

"Ben yine de senin yanına oturacağım." Beni dinlemeyerek yanıma oturdu ama bana bakmadı. O da benim gibi karşıyı izlemeye başladı.

İkimiz de sessizlik içinde otururken Rutkay çıkageldi ve önümüzde durdu. "Bende oturabilir miyim?"

Oturmamasını isterdim, ama bank benim değildi. O yüzden omuz silktim ve karşıdaki ağaçları izlemeye devam ettim.

Bunun üzerine Rutkay iç çekti ve sol tarafıma oturdu. Yamaç da sağ tarafıma oturduğu için ortada kalmıştım.

"Nasılsın?" Diye sordu Rutkay, aradan biraz zaman geçtiğinde.

Yüzümde alaycı bir ifade meydana geldi. Nasıl hissedebilirdim ki? Yıllar sonra gerçek ailemi bulmuştum.

"Bilmem." Diye cevapladım sorusunu omuz silkerek.

Cevabımla sesi kesildi ve beni izlemeye başladı. Ben ona bakmasamda bakışlarını yüzümde hissedebiliyordum.

Görüş açımı bir beden kapattığında yutkundum ve karşımda duran Asaf beye, yani gerçek babama baktım.

Gerçek babam.

Bu düşünceyi aklımdan defetmeye çalışarak ne diyeceğini beklemeye başladım. Yüzünde mutluluk ve hüzün karışımı bir şey vardı.

"Seninle bir yerde oturup bazı konuları konuşmak isterdim ama kabul etmeyeceğine neredeyse eminim. Haksız mıyım?"

"Haklısın." Dedim başımı sallayarak. Onunla bir yerde oturacak havamda değildim.

"Lafı uzatmadan şimdi söyleyeyim öyleyse. İznin olursa velayetini üzerime almak istiyorum. Evimize yerleşmeni de istiyorum ama buna seni zorlayamam."

Bunu uygulamadan ilk önce bana sorması güzel bir şeydi. Kafasına göre kararlar alsaydı ondan soğurdum, bunu biliyordum.

Velayetim Kerim'deydi ve ben hayatım boyunca bu gerçekten nefret etmiştim. O adamla bir bağım kalsın istemiyordum. Bu ne kadar doğru bir karardı bilmiyorum ama gerçek babamın velayetimi alması en doğru şeydi bence.

"Velayetimi alabilirsin, Kerim'le bir bağlantımın olmasını istemiyorum." Diye cevapladım sorusunu.

Yamaç yanımda sabırsızlıkla hareketlendiğinde ona baktım. "Peki bizimle kalacak mısın?"

Bu konu üzerinde daha fazla durmam gerekmişti. O pis evde kalmak istemediğim çok açıktı ama onlarla kalabilir miydim bilmiyordum. Onları tanımıyordum ve iyi insanlar olup olmadıklarını da bilmiyordum. Yeteri kadar param olsa ve on sekizinci yaşımı doldurmuş olsam kendi evime çıkardım. Ama öyle bir seçeneğim yoktu maalesef.

Asaf bey bakışlarımdaki tereddütü görünce konuştu. "Tanımadığın insanlarla kalacak olman seni korkutuyordur muhtemelen. Ama senin için iyi bir baba olmaya çalışacağım Yağmur. Oğullarıma tanıdığım şansı sana da tanımak istiyorum. Bunca yıl kızıma hasret kaldım, seni bir daha kaybetmek istemiyorum."

Çok içten bir şekilde konuşmuştu. Oğullarına sunduğu şansı bana da sunabileceğini söylemişti. Belkide o zaman okula da gidebilirdim.

Yaşıtlarım gibi bende okula gitmek istiyordum.

"Sizinle kalmayı kabul ediyorum." Dedim ikilemde kalsam da. Pişman olur muydum bilmiyorum ama şimdilik en doğru opsiyon bu gibi duruyordu.

Gözleri mutlulukla parladı ve yüzünde bir gülümseme yeşerdi. "Buna çok sevindim."

Yamaç heyecanla ayağa kalktı ve yumruğunu havaya savurdu. "İşte bu!"

"Peki ne zaman yerleşmek istersin?" Diye sordu Asaf bey.

Bu sefer çok düşünmeme gerek yoktu. "Velayet konusu yoluna girsin. Sonrası gelir zaten."

Bana anlayışla baktı ve başını salladı. "Sen nasıl istiyorsan."

Ayağa kalktım ve ne yapacağımı bilemeyerek ileri geri yürüdüm. "Eve gideyim artık."

Hiçbir şey olmamış gibi eve gitmek bayağı ironiydi ama her zaman olduğu gibi şimdi de yalnız kalmak istiyordum. Bu olan şeyleri sindirmem gerekiyordu.

Bakışlarımı Asaf beyden çektim ve Yamaç'a çevirdim. "Bu birkaç gün içinde işe gelmeyeceğim. İzin alacağım, biraz dinlenmem lazım."

Yüzü asıldı ve dudağını bükerek konuştu. "Kaç gündür gelmemiştin zaten. Özlüyorum seni."

Bana bu kadar bağlanması beni şaşırtıyordu. Sadece birkaç haftadır tanışıyor olmamıza rağmen beni hemen kardeşi olarak kabul etmişti. Testi yaptırmadan da emindi kardeşi olduğuma. Bunı bakışlarından anlıyordum.

"Artık gideyim." Dedim daha fazla yanlarında kalmak istemediğim için.

Rutkay küçücük gülümsedi. "Seni bırakalım diyeceğim ama kabul etmemenden korkuyorum."

Bir kez de olsa gülümsemeye çalıştım ama başarısız oldum. "Görüşürüz."

Onlara arkamı döndüm ve yürümeye başladım. Arkamdan baktıklarını hissetsem de takmamaya çalıştım ve görüş açılarından çıkana kadar yürümeye devam ettim.

Hastaneden uzaklaştığımda hızımı yavaşlattım. Ellerimi montumun cebine koydum ve tüm bu olanları baştan sona kadar kafamda kurmaya başladım.

Kimsesiz değildim artık. Benim de bir ailem vardı.

⚡️

Babanın evine bir yerleşelim de kaosu başlatayım artık. Aklımda çok güzel fikirler var.

Gelecek bölümde görüşmek üzere!